FKA twigs, Doechii: Ακριβή ποπ για την αγχωμένη Gen Z

Το «πρόβλημα» με την pop εδώ και πάνω από μια δεκαετία είναι αυτή η τάση που έγινε κυρίαρχη να αντιμετωπίζουμε ως «υψηλή τέχνη» ένα είδος που είναι φτιαγμένο με τα πιο κυνικά υλικά για να έχει εύλογη εμπορική απήχηση. Να εκπληρώνει ακόμα και την ετυμολογική υπόσχεση του “popular”, να είναι δηλαδή δημοφιλές.

Το θετικό είναι ότι με αυτή την προσέγγιση αναγνωρίζονται πιο γρήγορα κι αναπολογητικά, χωρίς κουταμάρες περί «ένοχων απολαύσεων», οι σύγχρονες ποπ σταρ είτε τις λένε Dua Lipa και Charlie XCX, είτε Lana Del Rey και Billie Eilish. (Στη Madonna, ας πούμε, αυτό συνέβη μετά από μιάμιση δεκαετία και το Ray of Light, την Britney Spears και την Christina Aguilera, καλώς ή κακώς, μάλλον ποτέ δεν τις πήραν σοβαρά οι «σοβαροί».) Από την άλλη, η ιδέα ότι ένα ποπ τραγούδι πρέπει σώνει και καλά να είναι μέρος ενός high concept, κάπως σαν να αφαιρεί όλο την πλάκα, δε νομίζετε;

Σήμερα, μιλάμε για τον πιο «έξυπνο» ποπ δίσκο που έχει κυκλοφορήσει τελευταία και για το μεγαλύτερο pop, με την ευρύτερη έννοια, hit της εποχής…

A SIDE

FKA twigs, Eusexua
(Young/Atlantic, 2025)

 

Αν χαλαρώσεις στο σαλόνι σου, κλείσεις τα μάτια σου κι αφεθείς στα ακουστικά σου (ακούει κανείς ακόμα μουσική έτσι;), μετά από λίγη ώρα – συγκεκριμένα στο πέμπτο κομμάτι του άλμπουμ “Room of Fools” – θα νομίζεις ότι ακούς κάτι καινούριο (ή μήπως παλιό;) της Björk. Όχι, η βρετανίδα FKA twigs, κατά κόσμον Tahliah Debrett Barnett, δεν έχει τα κελαρυστά “ρ” του ξωτικού από την Ισλανδία, ούτε προφέρει τα “ν” σαν να ξεχύνονται από τους πίδακες των γκέιζερ. 

Είναι όμως μια ποπ πότε χορευτική (όπως στο ομώνυμο κομμάτι), ποτέ αιχμηρή (“Girls Feels Good”), πότε απελπισμένη (“24hr Dog”), πότε τσιχλόφουσκα (“Childlike Things”). Κι αν είναι μεγάλη κουβέντα, ένα ίσως ασύμμετρο κοπλιμέντο, να πεις ότι το άλμπουμ μοιάζει σαν ο εξελιγμένος κρίκος στην αλυσίδα που άνοιξε η Björk με τα εμβληματικά Debut (1993) και Post (1995), αυτό που σίγουρα στέκει χωρίς υπερβολή είναι ότι το Eusexua ακούγεται σαν το μαζικό άλμπουμ που δεν έχει κυκλοφορήσει η Ισλανδή όλον τον 21ο αιώνα που κυνηγά με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα το αβαν γκαρντ. (Μέχρι και κομμάτι με τίτλο “Wanderlust” υπάρχει, αυτό που κλείνει τον δίσκο.)

Τι είναι το Eusexua; Intelligent pop, sophisti-pop, avant-pop, club-pop, μερικοί από τους νεολογισμούς που έχουν γραφτεί αριστερά-δεξιά. Χωρίς το άγχος της λεξιπλασίας, ας πούμε ότι μια all-star ομάδα παραγωγών (από τον συνεργάτη της Madonna, βετεράνο Stuart Price, στον συνεργάτη του Kanye, Jeff Bhasker, κι από τον πολύπειρο Marius de Vries στο νεότερο Koreless) θέτει όλη την παλέτα της χορευτικής μουσικής -techno, drum ‘n’ bass, garage, μέχρι και trance – στη διάθεση μιας περφόρμερ που στο τρίτο της άλμπουμ, παραμένει fashion icon και είναι πιο ώριμη από ποτέ να μετατρέψει το εκκεντρικό στυλ της σε σαφή μουσική πρόταση. 

Να μιλήσει στη ρευστή, μπερδεμένη, ανασφαλή γενιά του TikTok για το συναίσθημα που ψάχνει κάνοντας swipe: το eusexua, το «απόλυτο της ανθρώπινης εμπειρίας», όπως λένε τα λεξικά. «Το κενό πριν από μια στιγμή πληρότητας», «τον ρυθμό με τον οποίο όλα ρέουν όταν καταλήγεις να χάσεις την αίσθηση του χρόνου», «την κατάσταση που βρίσκεσαι πριν σκάσει μια καλή ιδέα», «την στιγμή ακριβώς πριν την στιγμή του οργασμού», όπως περιγράφει το “eusexua” η FKA twigs. Ναι, αλλαγή σκυτάλης, brat is so 2024…

Ακούστε το Eusexua

 

B SIDE

Doechii, Alligator Bites Never Heal
(Top Dawg Entertainment/Capitol, 2024)

 

True story: 2012 Exit Festival, στο κάστρο του Νόβισαντ, στη Σερβία. Ο σπουδαίος χιλιανός dj Luciano, από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους των minimal 00s, κάποια στιγμή την ώρα του πρωινού για τους κανονικούς ανθρώπους, «το βάζει» και βάζει φωτιά: ένα χορευτικό edit στο κομμάτι που έχει γίνει πολυπλατινένιο σε όλον τον κόσμο κι ο πλανήτης ακομα γυρίζει στον ρυθμό του – Gotye feat. Kimbra, “Somebody That I Used To Know”.

Αρκετά χρόνια αργότερα, κι ενώ το κομμάτι με τον πιασάρικο ρυθμό έχει περάσει στην ιστορία ως πολύ κλασικό one hit wonder, ένα κορίτσι από την Τάμπα της Φλόριδας το σαμπλάρει ξεδιάντροπα και το μετατρέπει σε ένα τραγούδι όχι για την ερωτική απώλεια αλλά για το άγχος και την εύθραυστη ψυχική υγεία της ίδιας και των συνομήλικών της. Δε γίνεται αμέσως επιτυχία. Χρειάζεται να περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια, να γίνει viral μέσω του TikTok, κάτι σαν ύμνος της Gen Z: ένα πανταχού παρόν pop anthem, ακόμα κι αν τυπικά ανήκει στο έδαφος του hip hop.

Το “Anxiety”, ως single ανέβηκε στην κορυφή των charts σε πάνω από δέκα χώρες (και στην Ελλάδα), και «υποχρέωσε» την Doechii να το συμπεριλάβει ως bonus track στο δεύτερο, πιο «επίσημο», mixtape της καριέρας της. Είναι η πόρτα για να μπει κανείς στο ραπ της που μιλάει για τη ρευστή σεξουαλικότητα, το ναρκοπέδιο των σόσιαλ και «τα θέματά της» (“I like pills, I like drugs, I like strippers, I like to fuck”). Όχι πολύ πρωτότυπα, αλλά με έναν πολύ διάφανο τρόπο μάλλον πολύ αντιπροσωπευτικά για τη γενιά της…υποθέτω.

Ακούστε το Alligator Bites Never Heal