Η συναρπαστική επιστροφή των MOb, μπάσο από τον Βορρά και η πιο «συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα» playlist

Η «σκηνή» δεν ησυχάζει.

Πάλι καλά, κιόλας, γιατί χωρίς τη δισκογραφία, την κινητικότητα και το «κύκλωμα» που φτιάχνουν οι εγχώριες κυκλοφορίες, (και) η φετινή χειμερινή συναυλιακή σεζόν θα ήταν αφόρητα νερόβραστη (με δεδομένο ότι οι μετακλήσεις από το εξωτερικό δεν είναι πολλές, έτσι κι αλλιώς η βιομηχανία εστιάζει περισσότερο ίσως από ποτέ στο καλοκαιρινό φεστιβαλικό σιρκουί). 

O Pan Pan με την Υπεραστική Μουσική κάνει follow up στο θηριώδες crossover του στην επόμενη πίστα (κι ετοιμάζεται για ευρωπαϊκό τουρ τον Ιανουάριο), η Nalyssa Green μόλις κυκλοφόρησε το Apalo στην Inner Ear, o Prins Obi αφού συμμετείχε στο ιδιοσυγκρασιακό πρότζεκτ του Γιώργου Καρναβά, Γάμμα Γάμμα (για το οποίο ο Γουίλεμ Νταφόε χόρεψε ένα ακόμα πιο ιδιοσυγκρασιακό ζεϊμπέκικο υπό την καθοδήγηση του Βασίλη Κατσούπη) κυκλοφόρησε μια space opera που βγαίνει και σε κόμικ, ενώ μη χάσετε το Εκτός Των Τειχών live (των Λευτέρη Βολάνη – Δημήτρη Παγίδα) την Πέμπτη 4/12 στο Universe. 

Κι ακόμα καινούρια κομμάτια: ένα ήπιο βραδινό από One of Vas, ένα δροσερό απογευματινό από Bhukkurah (με τη ραδιοφωνική επιτυχία του “Circles”) και νέα συνεργασία του Pako Kaan με τη Wera για όλες τις ώρες. Τσεκάρετε τη σημερινή playlist στο τέλος του άρθρου για να τα ακούσετε όλα, είναι μια καλή απάντηση στο τι μουσική βγαίνει σήμερα στην Ελλαδα

Πιο πριν, όμως, η συναρπαστική επιστροφή των MOb και μερικές λίγο πιο λοξές κυκλοφορίες από την πρόσφατη εγχώρια παραγωγή…

A SIDE

MOb, II
(Veego, 2025)

Μέσα στους MOb υπάρχουν δύο λύκοι. 

Ένας ρυθμικός που δεν μπορεί να κάτσει σε ησυχία: αγαπάει την υπνωτική kraut επανάληψη, έχει punk εφηβικό παρελθόν (και του βγαίνει στα live), οι κεραίες του είναι ανοιχτές για τη σύγχρονη jazz-not-jazz που έρχεται κυρίως από τη Μεγάλη Βρετανία. Κι ένας πιο ήρεμος που ακουμπά στην τζαζ ραχοκοκαλιά, χαλαρώνει αναπαυτικά στην πολυθρόνα κι αφήνει την δεξιοτεχνία να γεμίσει το δωμάτιο 

Κάτι λιγότερο από τρία χρόνια πριν, το ντεμπούτο τους είχε ταρακουνήσει τα ύδατα. Φρέσκο, δυναμικό, απόλυτα συντονισμένο με τη διεθνή τάση, έφτασε να παίζεται μέχρι και σε εκπομπές όπως των Gilles Peterson και Mary Anne Hobbs, προτού αναλάβει ο James Lavelle των U.N.K.L.E. το ρεμιξ του “5055”. Σοβαρά ονόματα, περγαμηνές και παράσημα που το τρίο επιβεβαίωνε με τις «βρώμικες» ζωντανές εμφανίσεις του. 

Το δεύτερο άλμπουμ για τους Μάριο Βαληνάκη (σαξόφωνο, εφέ, synths)/ Αλέξανδρο Δελή (μπάσο, κοντραμπάσο)/ Παναγιώτη Κωστόπουλο (ντραμς aka ο Pako Kaan που λέγαμε πριν) δεν ακούγεται καθόλου να τους φάνηκε «δύσκολο». (Έτσι κι αλλιώς, αυτά τα κλισέ μάλλον δεν έχουν και μεγάλη εφαρμογή πια στο σύγχρονο τοπίο της δισκογραφίας). Μένουν στο ηχητικό μοτίβο του ντεμπούτο άλμπουμ, είναι σαφείς και συνοπτικοί καθώς λένε ότι έχουν να πουν σε 33 λεπτά της ώρας. Και φτιάχνουν ένα ηχητικό άθροισμα που, ξανά, σε παραπλανεί ότι δεν μπορεί να προκύπτει από μόνο τρία ανθρώπινα κρατούμενα.

Ξεκινώντας με το εκρηκτικό “Tipping Point”, μάλλον το καλύτερο κομμάτι τους μέχρι τώρα, όπου μια καταιγίδα από breaks συνομιλεί με την απαγγελία του Walking Monkey (aka Phillip “Felipe MC” Manev) δημιουργώντας αίσθημα κατεπείγοντος, μια κατάσταση συναγερμού – είναι αυτό που έχει σύμβεί σε τόσες και τόσες μπάντες να φτιάξουν ένα track που όχι μόνο θυμίζει τα σημεία αναφοράς τους, αλλά έστω για μια στιγμή τις ξεπερνά: the Comet has Come, αν με καταλαβαίνετε.

Το “333” (που φτιάχνει παράδοση numeric τίτλων μετά τα “5055” και “4044”) συνεχίζει σε ένα kraut ντελίριο και μετά βγαίνει ο ήρεμος λυκος. Το “Utu and Sin” ρίχνει τους τόνους και σκοτεινιάζει την ατμόσφαιρα, χρειάζεται να είσαι σοβαρός jazz μύστης για να αναγνωρίσεις την διασκευή στο “Fall” (γράφτηκε από τον Wayne Shorter, πρωτη ηχογράφηση από Miles Davis) αλλά την αποστολή του -να σε κάνει να χωθείς λίγο πιο βαθιά στην πολυθρόνα- θα την εκπληρώσει, στο “Encounters” επανεμφανίζεται το ραπ του Walking Monkey, το “Echoing” παρεμβάλλεται περίπου ως ambient ανάσα μέχρι να κυριαρχήσει το κοντραμπάσο και το άλμπουμ κλείνει συμμετρικά με τη δεύτερη κορυφαία του στιγμή, το “The Listener” που συστήνει τον θρύλο Yusef Lateef, εξελίσσεται σε καθαρόαιμο jazz number που σιγά σιγά το σκεπάζει, κλείνοντας, μια ηλεκτρονική βροχή.

Το άλμπουμ έχει κι άλλους συντελεστές με γαλόνια: mixing-mastering από τον Bruno Ellingham (που έχει συνεργαστεί με Massive Attack, Portishead, Elbow κτλ.), ενώ το “Utu and Sin” έχει μιξάρει ο Malcolm Catto, ντράμερ των Heliocentrics (που όποια nu jazz πέτρα κι αν σηκώσεις κάπου θα τον βρεις). 

Σε κάθε περίπτωση, το II λειτουργεί ως επιστέγασμα. Ακούγεται πιο ολοκληρωμένο από το ντεμπούτο, διαλύει -για την ώρα- τις όποιες ανησυχίες για το πώς «μεγαλώνεις» κάτι που έκανες εντυπωσιακά από την αρχή κι επιβεβαιώνει δύο βάσιμες υποψίες: ότι οι MOb είναι μάλλον η πιο συναρπαστική μπάντα που μιλάει σήμερα ελληνικά και γύρω τους (με δεδομένα τα παράλληλα πρότζεκτ που μπαινοβγαίνουν τα μέλη της) αναπτύσσεται ένας πολύ ενδιαφέρων bass ήχος που έχει πολλά να δώσει ακόμα…

Ακούστε το άλμπουμ – Παρουσίαση 14/12 στο ΙΛΙΟΝ Plus

Β SIDE

Future Draft, Cold Nite EP
(Veego, 2025)

Ανακάλυψη επί του πιεστηρίου, την ώρα που στηνόταν η σημερινή στήλη. Όμως, το ντουέτο των Ευάγγελου Σαμαντά και Κώστα Τάχα (με καταγωγή από τη Λάρισα κι έδρα πλέον τη Θεσσαλονίκη, όπως διαβάζουμε στις λιγοστές πληροφορίες που υπάρχουν για αυτούς στο ίντερνετ) κάνει μια bass heavy μουσική που δε γίνεται να περάσει απαρατήρητη…

…αν έχεις σε κάποιο υψηλό βάθρο τον Floating Points και σπεύδεις σε κάθε νέα κυκλοφορία του Bonobo, αν γενικά παρακολουθείς τα υβρίδια που έχουν προκύψει στην post dubstep μουσική που βγαίνει από το Νησί. Κάνουν μουσική από το 2021, το τελευταίο τους EP, Cold Nite, είναι ένα καλό σημείο εισόδου, έχουν την προσοχή μας, ας τους γνωρίσουμε μαζί…

Ακούστε τη μουσική των Future Draft