ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΑΧΟΙ

Δεν θα εξετάσουμε (σήμερα) αν έτσι τα έφερε η ζωή ή αν ήταν θέμα επιλογών ότι τη σήμερον ημέρα είμαι μόνη, χωρίς κηδεμόνα ή κάποιον που να έχει το νομικό δικαίωμα να αποφασίσει για εμένα, χωρίς εμένα (σε περίπτωση που είμαι αναίσθητη ή σε κώμα). Για αυτό και αποφάσισα να οργανωθώ, ώστε να μην επιστρέψω ξανά στο θέμα -μέχρι να έλθει η αποφράδα ώρα, όταν δεν θα έχω κι επιλογή.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το μεγαλύτερο άγχος μου ήταν τι θα απογίνουν οι σκύλοι μου, αν τυχόν πάθω κάτι.

Το ‘καμπανάκι’ χτύπησε σε μια από τις συζητήσεις που έχω καθημερινά με αδελφικό φίλο, αφότου τον ενημέρωσα πως ‘έκλεισα’ επιτέλους ραντεβού, για να ανανεώσω τη διαθήκη μου. Σημείωση: επειδή ο -κατά νόμο- άμεσος συγγενής μου δεν θέλω να πάρει ούτε τον πυρετό μου, είχα κάνει την πρώτη διαθήκη από όταν ήμουν 27. Στην πορεία των χρόνων άλλαξα και σπίτι και αυτοκίνητο, οπότε χρειαζόταν να κάνω τις διορθώσεις. Αναβλητική γαρ, μου πήρε καμια δεκαετία να περάσω από το ‘θέλω’ στο ‘κάνω’. Σημασία βέβαια, έχει πάντα το αποτέλεσμα. Όταν λοιπόν, ενημέρωσα τον φίλο μου για το ραντεβού, με ρώτησε σε ποιον έχω δώσει την ευθύνη των αποφάσεων που με αφορούν, αν τυχόν πάθω και δεν μπορώ να επικοινωνήσω. Ένιωσα το απόλυτο σοκ. Ήταν κάτι που δεν είχα ξανασκεφτεί. Έγινε άλλη μια σημείωση στη λίστα του τι πρέπει να κάνω για να μπορώ να πεθάνω με την ησυχία μου. Σου ακούγεται τρελό; Δεν είναι, αν ζεις μόνος και έχεις την ευθύνη άλλων ψυχών. Πάμε λοιπόν, να δούμε πώς μπορείς να τακτοποιήσεις κάτι από το οποίο δεν θα γλιτώσει ποτέ κανείς.

Βήμα πρώτο: τα emergency contacts

Θυμάμαι σαν να ήταν χθες, την πτήση που μόλις έκλεισε η πόρτα του αεροσκάφους ένιωσα την καρδιά μου να θέλει να βγει από το στήθος μου και να μην μπορώ να αναπνεύσω. Ενώ το μυαλό μου είχε ‘πλημμύρα’ και δεν μπορούσα να αποφασίσω αν έπρεπε να ειδοποιήσω την αεροσυνοδό ή να πεθάνω ησύχως, είδα μπροστά μου τους σκύλους μου. Σκέφτηκα ‘τι θα απογίνουν;’ και συνήλθα. Από εκείνη τη μέρα έως τον κορονοϊό, πριν κάθε μου ταξίδι ειδοποιούσα δυο ανθρώπους για το πού έχω αφήσει τα κατοικίδια μου, ποιος έχει συμφωνήσει να τα φροντίσει, πού θα βρουν τα κλειδιά του σπιτιού μου και ποιοι θέλω να πάρουν ό,τι μου ανήκει -είχα κάνει και ανάλογο post στο Facebook σε ανύποπτο χρόνο, το οποίο έχουν στην κατοχή τους οι άνθρωποι που έχω εμπιστευτεί, αφότου εξασφάλισα τη συμφωνία τους. Αν διερωτάσαι πώς θα μάθαιναν ότι κάτι μου συνέβη εν πτήσει, θα σου πω ο ένας από αυτούς τους δυο ανθρώπους παρακολουθεί τις πτήσεις που επιλέγω -και μετά ενημερώνω.

Βήμα δεύτερο: η ενημέρωση του smartphone για τα Emergency SOS

Όταν ζεις μόνος υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να πάθεις κάτι και να μη το μάθει ποτέ κανείς. Στα settings των iOS και των Android υπάρχει το Emergency SOS. Προτιμάς τα τηλέφωνα των ανθρώπων που έχεις τσεκάρει πως θα θέλουν να σε βοηθήσουν στη δύσκολη ώρα -και αυτήν της κρίσης. Επίσης, υπάρχει και Medical ID στην εφαρμογή της Υγείας, όπου επίσης, βάζεις τα τηλέφωνα αυτών που έχουν δηλώσει διατεθειμένοι να δώσουν μια χείρα βοηθείας. Αυτές τις υπηρεσίες (Emergency Contact και Medical ID) μπορείτε να τα εμφανίσετε και στην αρχική οθόνη του smartphone. Έτσι θα μπορούν και να τα χρησιμοποιήσουν όσοι τυχόν είναι κοντά σας σε συνθήκη που εσείς δεν έχετε επικοινωνία με το περιβάλλον -ή με ανθρώπους. Έχω ‘τακτοποιηθεί’ και στην περίπτωση που γίνει κάτι και είμαι τελείως μόνη. Οι φίλοι που σου είπα θα ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς αντίδρασης, τη δεύτερη μέρα που δεν θα έχω ποστάρει κάτι στα social media -κάτι που λόγω δουλειάς δεν γίνεται υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Βήμα τρίτο: η διαθήκη και η διευκρίνιση του πώς θέλω να ‘φύγω’

Έως εδώ δεν έχω πληρώσει ευρώ, για να είμαι ήσυχη πως όλα θα είναι τακτοποιημένα και μετά το θάνατο μου -σε ό,τι αφορά τις ψυχές που με ενδιαφέρουν. Η 100% νομική τακτοποίηση ήταν το πρώτο έξοδο. Απευθύνθηκα σε συμβολαιογράφο, ώστε να φτιάξω τη νέα μου διαθήκη. Έγραψα όσα ήθελα να είναι γραμμένα, πλήρωσα 150 ευρώ και έφυγα, για να επιστρέψω λίγες ημέρες μετά, συνοδεία τρίτης φίλης που δέχθηκε να αναλάβει την ενημέρωση του Γραφείου Τελετών, στο οποίο έχω αναθέσει την καύση μου -όπως και το τι θα γίνει η τέφρα μου. Αυτό το χαρτί είναι απαραίτητο για να μπορείτε να επισκεφτείτε ένα γραφείο τελετών και να τελειώνετε και με τα της κηδεία ή την καύση σας. Το κόστος είναι στα 70 ευρώ.

Βήμα τέταρτο: πληρωμή καύσης

Με το απαραίτητο έγγραφο επισκέφτηκα το Γραφείο Τελετών της αρεσκείας μου, όπου ενημέρωσα πως θέλω να καώ και όχι να ενταφιαστώ, πλήρωσα 3.000 ευρώ και αποχώρησα εν ειρήνη. Όπως με ενημέρωσε ο ιδιοκτήτης, Βασίλης Μπαμπούλας δεν ήμουν η πρώτη που πλήρωσα για το τέλος μου “συνήθως όμως, είναι κάτι που κάνουν ηλικιωμένοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν θέλουν να επιβαρύνουν οικονομικά ή με τις διαδικασίες μιας κηδείας τα παιδιά τους. Νεότεροι άνθρωποι δύσκολα έρχονται”. Έγινα η εξαίρεση. Στο διαδικαστικό, η φίλη που είναι στο νομικό έγγραφο οφείλει να ενημερώσει -με ένα τηλέφωνο- το Γραφείο Τελετών, ώστε να κάνει την προπληρωμένη δουλειά του. “Μας έχει τύχει να ενημερωθούμε με ηχογραφημένο μήνυμα που άφησε άνθρωπος, ο οποίος νοσηλευόταν, πριν την τελευταία του πνοή”. Για την ιστορία, σε περίπτωση που επιλέξετε κηδεία, το κόστος είναι από 2.500 έως 4.000 ευρώ.

Βήμα πέμπτο: έχω πάντα πάνω μου ένα χαρτί με τις επαφές σε ώρα ανάγκης

Στην πρώτη ενημέρωση για όσα έπρεπε να κάνω, ώστε να σταματήσω να αγχώνομαι επ’ αυτών που δεν είχα φροντίσει και αφορούσαν όσα θα αφήσω πίσω μου, μου είχαν πει πως θα χρειαστώ έναν δικηγόρο, για έγγραφο που θα προσδιορίζει τον -ας πούμε- κηδεμόνα μου. Δηλαδή, τον άνθρωπο που θα μπορεί να πάρει αποφάσεις για μια επέμβαση που ενδεχομένως θα χρειαστώ ή για μια πρίζα που θα πρέπει να ‘βγει’. Η τελευταία ενημέρωση είναι πως αυτές τις αποφάσεις στην Ελλάδα τις παίρνουν οι γιατροί. Αυτοί ωστόσο, δεν πληρώνουν και τους λογαριασμούς -τα νοσήλια. Για αυτό και έδωσα και αυτό το task στους δυο emergency contacts φίλους μου. Η δική μου υποχρέωση είναι να έχω πάντα επάνω μου ένα χαρτί με τα τηλέφωνα τους, καθώς μπορεί να χαθεί το κινητό και να μην μπορούν να βρουν από το νοσοκομείο κάποιον συγγενή μου. Μου είπαν πως όταν δεν έχουν στοιχεία, επικοινωνούν με την αστυνομία που ενημερώνει για πιθανές επαφές.

Λυπάμαι που θα διαλύσω το μύθο, αλλά άνθρωποι που έχουν ‘χάσει’ και τους γονείς και τα αδέλφια τους (έχουν μείνει χωρίς συγγενείς πρώτου βαθμού), αν δεν κάνουν όσα διάβασες πηγαίνουν στα ‘αζήτητα’ και κηδεύονται ανώνυμα, στο πουθενά. Δεν πιστεύω στα ‘αντίο’ και τα ‘κατευόδια’. Πιστεύω όμως, στο δικαίωμα όλων -ακόμα και αυτών που για τον όποιον λόγο ζούμε μόνοι- να ‘ερχόμαστε’ και να ‘φεύγουμε’ με αξιοπρέπεια. Έφόσον ήταν στο χέρι μου να το εξασφαλίσω αυτό για εμένα, αυτό και έκανα.