Τέχνη ή πορνό; Ο φαντομάς Seedfeeder που έκανε ακατάλληλη τη Wikipedia

Θεωρείται ο μεγαλύτερος “X-rated illustrator” που έχει υπάρξει ποτέ.

Το όνομα Seedfeeder ταυτίζεται πλέον με τον Φαντομά εικονογράφο που μέχρι το 2012 εμπλούτιζε ή αλλιώς “έντυνε” με σχέδια του, τα πικάντικα άρθρα της Wikipedia που αφορούσαν τη σεξουαλική μας ζωή.

Και όταν λέμε σεξουαλική ζωή, μιλάμε για όλες τις εκφάνσεις της και για όλες τις προτιμήσεις. Ο Seedfeeder έδωσε στη δημοσιότητα 46 εικόνες που καταχωρήθηκαν στην online παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια.

Αλλά ο ίδιος, δεν έδωσε ποτέ και σε κανέναν, καμία συνέντευξη συντηρώντας τον προσωπικό του μύθο. Στην προσωπική του σελίδα στη Wikipedia έγραφε ότι εμπνεύστηκε από τα φυλλάδια με τους κανόνες ασφαλείας που μοιράζονται στους επιβάτες πτήσεων.

Η εικονογραφική καριέρα του άρχισε έξι χρόνια πριν και πρόσφατα η Wikipedia ανακοίνωσε επίσημα ότι δεν σκοπεύει να κατεβάσει τις επίμαχες εικόνες οι οποίες μένουν σαν “παρακαταθήκη” προς χρήση και ενημέρωση των αναγνωστών του site.

Αναγνώστες της Wikipedia που κατάφεραν να επικοινωνήσουν μαζί του έγραψαν ότι ο Seedfeeder είναι Βρετανός άνδρας και το μόνο άλλο στοιχείο που παρέχει για την ταυτότητα του, είναι το επάγγελμα του. Μηχανολόγος μηχανικός.

Για πολλά χρόνια, απαντούσε συχνά πυκνά σε αιτήματα αναγνωστών. Η απάντηση του για εικονογράφηση της στάσης “69”:

“I typically create illustrations (by request) for specific articles, not for a specific sexual act. While I have no doubt that you would “really like to see that”, it doesn’t appear to be a subject that is in any great demand. Though I have created other illustrations that could be applied to the 69 (sex position), I’m not sure how your new request would provide anymore knowledge or enlightenment to the relevant articles. Thanks”.

Με λίγα λόγια ανέφερε πως εικονογραφούσε κατά παραγγελία για συγκεκριμένα άρθρα που σχετίζονται με τη σεξουαλική ζωή και όχι για σεξουαλικές πράξεις ή στάσεις καθεαυτές για τις οποίες δεν υπήρχε σχετικό άρθρο.

“Η μεγάλη τέχνη είναι πάντα καμουφλαρισμένος ερωτισμός”, έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας Jacques de Bourbon Busset.

Ο ανώνυμος Seedfeeder δήλωσε πως σταμάτησε την καριέρα του σαν εικονογράφος της Wikipedia το 2012 για “προσωπικούς λόγους”. Και πάντα ανέφερε, σε κάθε του ανάρτηση, ότι έκανε “τέχνη”, ή αλλιώς προσωπικά “projects”.

Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι οι πλέον “κατάλληλες” που μπορούσαμε να δημοσιεύσουμε μετά από μία σχετική επεξεργασία.

Παρόλα αυτά, δεν ενδείκνυνται για ανήλικα παιδιά:

Προσοχή, ακατάλληλα για ανηλίκους:

Όλα τα θρυλικά πλέον, σχέδια του Seedfeeder, εδώ

Η πορνογραφία στο πανεπιστήμιο του εικοστού πρώτου αιώνα

Πώς περιπλέκεται όμως σήμερα η πορνογραφία με την τέχνη; Ο ακαδημαϊκός David Bennett έγραφε πρόσφατα σε επιστημονικό του άρθρο που αναδημοσιεύεται από το lasttapes.

“Αντιτιθέμενη στη γνωστή ως αντι-σεξουαλική/αντι-πορνογραφική συμμαχία μεταξύ χριστιανικών και ακραίων φεμινιστικών ομάδων στις Η.Π.Α., μια πρόσφατη τάση της ακαδημαϊκής κριτικής επιδιώκει την αποκατάσταση δημοφιλών πορνογραφικών κειμένων, τα οποία περιγράφονται ως “πρωτόγονη, ανδροκρατική, πεο-αιδοιοκεντρική χυδαιότητα”, διαβάζοντάς τα (στο πλαίσιο της μοντερνιστικής αντίληψης) σαν απόπειρες ειρωνικής παράβασης ή και αυτοϋπονόμευσης. Από τη μια, η αντι-πορνογραφική κίνηση δαιμονοποιεί την πορνογραφία κατηγορώντας την ότι αποσκοπεί μόνο στον σεξουαλικό ερεθισμό. Από την άλλη, η κριτική τάση που ανέφερα θεωρεί κοντόφθαλμη αυτή την άποψη και αποπειράται ν’ αποκαταστήσει την πορνογραφία, αναζητώντας την ειρωνική της πολυσημία και υπονομεύοντας έτσι το ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Θα χρησιμοποιήσω τρία παραδείγματα για να γίνει κατανοητή η παραπάνω τάση.

Το βιβλίο του Peter Michelson “Λέγοντας αυτό που δεν λέγεται: Η ποιητική της ασεμνίας (1993)”, προτείνει μια άλλη ανάγνωση της ταινίας του Gerard Damiano Βαθύ λαρύγγι (1972), μιας ταινίας που στοχοποιήθηκε από την αντι-πορνογραφική καμπάνια των Dworkin-MacKinnon. Σύμφωνα με τον Μίκελσον, η ταινία είναι μια αυτοπαρωδία “στην παράδοση του avant-garde κινηματογράφου[18]”, που μετατρέπει το κλασικό αφηγηματικό πρόσχημα των πορνοταινιών σε εξωφρενικό αστείο (αστείο που με τη σειρά του έκανε την Linda Lovelace και τους άλλους συντελεστές να ξεσπάσουν σε ασυγκράτητα γέλια, όπως λέει η ίδια στα απομνημονεύματά της με τίτλο Μέσα στην Λίντα Λάβλεϊς). Ο Μίκελσον υποστηρίζει ότι το παράδοξο στην κεντρική αφηγηματική ιδέα της ταινίας, η κλειτορίδα στο λάρυγγα δηλαδή, είναι εμφανέστατη παρωδία της πορνογραφικής εθιμοτυπίας που θέλει την πεολειξία να κλιμακώνει ταυτόχρονα και την αντρική και τη γυναικεία ηδονή. Έτσι, το χιούμορ-παρωδία λειτουργεί σαν “κωμική κάθαρση”, σαν καρναβαλική απομυστικοποίηση της σεξουαλικότητας, και εντέλει υποβάλλει στον θεατή μια “αισθητική” αντίδραση. Και συνεχίζει:

“Το “Βαθύ Λαρύγγι” είναι ορόσημο. Παρότι ακατέργαστο, διαθέτει μια αξιόλογη αισθητική φόρμα… Δίνει μια εκ του σύνεγγυς θέαση “πραγματικού σεξ” εν δράσει, και ύστερα κατευθύνει τις προσδοκίες του κοινού προς ένα πολυπλοκότερο πλαίσιο αναφοράς. Το κωμικό στοιχείο μετατρέπει το φόβο και το μυστικό χαρακτήρα της σεξουαλικότητας σε άκρατο γέλιο, δίνοντάς μας έτσι έναν ευφάνταστο έλεγχο πάνω στη σεξουαλικότητά μας. Έτσι, τη βλέπουμε περισσότερο από μια κωμική ή παρωδιακή πλευρά και όχι σαν τη θηριώδη γκρίζα φροϋδική απειλή… Το μέσον, εδώ, είναι πράγματι το μήνυμα”…

Ενδέχεται να είμαστε απλώς μάρτυρες μιας αιώνιας αλήθειας για την πορνογραφική κατανάλωση, η οποία εδώ μεταμφιέστηκε σε εγγενή ιδιότητα του πορνογραφικού προϊόντος: ότι δηλαδή, κάθε φορά που η πορνογραφία ξεπερνιέται (στη γλώσσα ή στη σκηνοθεσία της, στις ενδυματολογικές, κομμωτικές και αυτοκινητικές της μόδες, στις κινηματογραφικές τεχνικές της, ακόμα και στις σεξουαλικές φαντασιώσεις της), μετατρέπεται σε erotica, δηλαδή σ’ εκείνη τη μορφή της πορνογραφίας που τραβά την προσοχή, σαν αντανάκλαση, στην ίδια της τη φόρμα, στις αναπαραστατικές τεχνικές και τα μέσα της. Μήπως αυτό ήταν που συνέβη στο Βαθύ Λαρύγγι, ας πούμε; Και μήπως αυτή η διαδικασία του ξεπεράσματος, που είναι και διαδικασία “αισθητικοποίησης”, μαρτυρά τον τρόπο με τον οποίο ο σεξισμός, ο μισογυνισμός και η ομοφοβία, όταν δεν συμβάλλουν πια στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής του ύστερου καπιταλισμού (μετά το τέλος δηλαδή της πατριαρχίας που καθόριζε την κοινωνική ιεραρχία), αντιμετωπίζονται σαν παράξενο ρετρό; Μήπως η σημειολογία μας αντιμετωπίζει αυτά τα φαινόμενα σαν κειμενικά σημεία ή σημαίνουσες πρακτικές, και όχι σαν τυραννικές αλήθειες της καθημερινότητας; Ή μια τέτοια ερμηνεία δεν είναι παρά ευσεβείς πόθοι ή, έστω, μια εκ των (σεξουαλικών) φαντασιώσεων που πουλάνε στους δρόμους οι περί ων ο λόγος ακαδημαϊκές επαναναγνώσεις του σεξιστικού πορνό;”.

Τέχνη ή πορνό; Και εν τέλει, είναι το πορνό τέχνη; Εσείς κρίνετε.