ΓΙΑΤΙ ΕΒΑΛΑ ΝΑ ΑΠΑΓΑΓΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ

Η εφηβεία είναι από τις πιο δύσκολες περιόδους για τη σχέση των παιδιών με τους γονείς. Η μετάβαση από την παιδική στην ώριμη ηλικία είναι η πιο κρίσιμη φάση, στην οποία δυσκολεύονται να βρουν σημείο επαφής οι έφηβοι με τους γονείς. Μέχρι που θα μπορούσε ένας γονιός να φτάσει για πειθαρχήσει το παιδί του;

«Ήταν 3 τα ξημερώματα. Πήγα στο δωμάτιο της κόρης μου, την ξύπνησα, της είπα ότι την αγαπώ και ότι θα πήγαινε ένα ταξίδι. Μισομεθυσμένη από τα υπνωτικά χάπια που της είχα ρίξει στο ποτό λίγες ώρες πριν, προσπάθησε να πάρει την τσάντα της. “Εκεί που πας, δεν χρειάζεσαι τίποτα”, της είπαν… Στάθηκα στην εξώπορτα και έτρεμα ολόκληρη. Είχα μόλις χάσει την 17χρονη κόρη μου για πάντα;

Μόλις χώρισα με τον πρώην άντρα μου, παραιτήθηκα από την δουλειά μου, παρόλο που ήμουν μία πετυχημένη οικονομική σύμβουλος, και μετακόμισα στην άλλη άκρη της χώρας, στη Φλόριντα. Σκόπευα να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορούσα με τον γιο και την κόρη μου. Ήξεραν ότι ήλπιζα, ότι είχα επενδύσει πολλά σε εκείνους. Στα 17 της όμως, η κόρη μου άρχισε τις κακές παρέες. Οι υψηλοί βαθμοί της άρχισαν να πέφτουν, η συμπεριφορά της απέναντί μου ήταν όλο και χειρότερη. Τσακωνόμαστε ακόμη και για το αν θα πήγαινε στο σχολείο. «Ακόμα και με πας με το αμάξι, δεν μπορείς να με αναγκάσεις να μπω μέσα», έλεγε. Ώσπου μου αποκάλυψε ότι είχε αποφασίσει να το παρατήσει τελείως το σχολείο και να πάει σε σχολή κομμωτικής. Tα έχασα εντελώς… Δεν έχω τίποτα με την κομμωτική, αλλά ήθελα να πρώτα να πάρει όλα τα εφόδια και μετά να αποφασίσει έχοντας όλες τις επιλογές μπροστά της. Την ίδια περίοδο ο γιος μου, 14ων τότε, πιάστηκε από την αστυνομία με ναρκωτικά. Χωρίς καθόλου να το σκεφτώ, τον έστειλα αμέσως αναμορφωτήριο  σε άλλη πολιτεία… Σε μία Σαββατιάτικη επίσκεψη τον γιο μου λοιπόν…, βλέποντας την αλλαγή του, μου ήρθε η ιδέα. Σκέφτηκα ότι και η κόρη μου θα μπορούσε να επωφεληθεί από μία σκληρή εκπαίδευση.

Έπρεπε να ενεργήσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Νομικά είχα εξουσία επάνω της μόνο για όσο ήταν κάτω των 18. Βρήκα ένα κέντρο στρατιωτικής εκπαίδευσης για ατίθασα παιδιά στην Utah και προσέλαβα ιδιωτική συνοδεία να την πάει εκεί, είτε το ήθελε είτε όχι. Εκείνη την Παρασκευή πριν φύγει, βγήκαμε για φαγητό με το πρόσχημα πως γιορτάζουμε τη νέα σχολή κομμωτικής στην οποία ετοιμαζόταν να πάει. Το έκανα περισσότερο για να είμαι σίγουρη πως θα γυρίσει σπίτι το βράδυ.

Στη μέση της νύχτας, η συνοδεία που είχα παραγγείλει ήταν στην πόρτα μου. Την πήρε και την μετέφερε στην Utah σε μία ερημική περιοχή. Την πρώτη μέρα ήμουν απαρηγόρητη. Μέσα μου ήξερα ότι έκανα το σωστό, αλλά δεν ήξερα αν η κόρη μου θα με συγχωρούσε ποτέ. Έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη να τη χάσω, αν ήθελα να τη σώσω. Όταν τηλεφωνούσαν οι φίλοι της, έλεγα πως λείπει ταξίδι χωρίς να λέω πότε θα επιστρέψει.

Πλήρωσα 16.000 δολάρια για 7 εβδομάδες. Ξέρω ότι υποβλήθηκε σε  εξαντλητικές φυσικές και νοητικές ασκήσεις. Τα υπόλοιπα παιδιά ήταν σε απελπιστικές καταστάσεις: παιδιά με παραβατικές συμπεριφορές, εθισμένοι στα ναρκωτικά, ακόμη και αυτοκτονικοί. Εκεί ζούσαν κυριολεκτικά σαν άνθρωποι των σπηλαίων. Γυμνάζονταν στην ύπαιθρο, μάθαιναν πώς να ζουν στις πιο αντίξοες συνθήκες, κάποιοι δεν έκαναν καν μπάνιο και γι αυτό έκοβαν τα μαλλιά τους όσο πιο κοντά γινόταν. Έκαναν καθημερινή θεραπεία, έγραφαν γράμματα στους γονείς τους. Τα γράμματα της κόρης μου ήταν γεμάτα «ενοχές». Έγραφε για το πόσα λάθη είχε κάνει, πως ήθελε να τη συγχωρέσω, ότι με αγαπούσε. Στην αρχή ήταν αρκετά θυμωμένη όμως με τον καιρό κατάλαβε τους λόγους που με ώθησαν να φερθώ έτσι.

Στο τέλος, όλοι γονείς συναντηθήκαμε με τα παιδιά μας στην έρημο της Utah. Τα βλέπαμε να πλησιάζουν… Στεκόμουν τόσο φοβισμένη. Δεν ήξερα πως θα αντιδρούσε. Την είδα μέσα στο πλήθος. Θυμάμαι πως μου φάνηκε πιο μυώδης και αρκετά βρώμικη… Αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε για ώρα. Ήταν η κόρη που ήξερα… Τελείωσε το λύκειο με άριστα, πέρασε στο κολέγιο και έκανε μεταπτυχιακό. Δουλεύει ως νομικός τώρα. Και τα δυο μου παιδιά γελάνε λέγοντας πως είμαι «ψυχωτική μητέρα», αλλά με έχουν συγχωρέσει και είναι κοντά μου. Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα ποτέ. Θα ήταν σήμερα αυτοί που είναι αν δεν είχα πάρει τόσο δραστικά μέτρα; Ίσως. Αλλά δεν μπορούσα να το ρισκάρω. Πιστεύω όσο πιο πολύ υποφέρουμε στη ζωή τόσο ωριμάζουμε. Έχω δυο δυναμικά, υπέροχα παιδιά και δεν μετάνιωσα για τίποτα».

Η παραπάνω επιστολή δημοσιεύθηκε στον Βρετανικό Guardian και η γυναίκα που την έστειλε φυσικά χρησιμοποίησε ψευδώνυμο. Το άρθρο της σήκωσε θύελλα αντιδράσεων, με ειδικούς αλλά και απλούς γονείς να διαμαρτύρονται για τα δικαιώματα των παιδιών, ειδικά στην ώριμη ηλικία των 17 ετών. Πρόκειται για ένα θέμα που ανοίγει ευρύ πεδίο συζήτησης με φωνές να υποστηρίζουν πως τα εν λόγω “σχολεία” θα έπρεπε να είναι τεθούν εκτός νόμου…

 

Άγρια  εφηβεία στις σχολές της Utah

Κάνοντας μία έρευνα για να δούμε τι είναι αυτές οι σχολές που «τιθασεύουν» ακόμη και παιδιά-αγρίμια, όπως λένε, βρήκαμε αρκετές πληροφορίες. Από το site και μόνο του WinGate, όπως ονομάζεται η συγκεκριμένη σχολή που έστειλε την 17χρονη κόρη της η παραπάνω μητέρα, μπορεί κανείς να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Περιγράφεται ως «περιπετειώδες θεραπευτικό πρόγραμμα», με βάση τις υπαίθριες δραστηριότητες. Τα προγράμματα γίνονται σε αποκλεισμένες περιοχές «για να βοηθήσουν νέους να βρουν έναν νέο δρόμο στη ζωή τους, να τους υποστηρίξουν σε μία νέα κατεύθυνση ζωής».

«Η φιλοσοφία στα περισσότερα boot camps είναι: αν φωνάξεις και πειθαρχήσεις αρκετά στα παιδιά, θα μπουν στον ίσιο δρόμο. Η θεωρία η δική μας όμως λέει ότι αν κάποιος βρεθεί υπό πίεση, σε ένα στρατιωτικού τύπου σκηνικό, μπορεί για αρχή να αλλάξει συμπεριφορά, όμως αυτό θα είναι παροδικό και θα προέρχεται κυρίως από τον φόβο. Δεν θα φέρει μακροχρόνιες αλλαγές. Η ερημική θεραπεία που εμείς προσφέρουμε, είναι πολύ πιο αποτελεσματική και πραγματικά αλλάζει τη ζωή των ατίθασων νέων». Με αυτές τις λέξεις, περιγράφει το ίδιο το camp την θεραπεία που προσφέρει, την οποία βασίζει όπως λέει κυρίως στις υπαίθριες δραστηριότητες. Λέει πως δεν είναι στρατιωτική σχολή και πως υπερέχει φέρνοντας ουσιαστικές αλλαγές στον χαρακτήρα των παιδιών. Φυσικά απαγορεύονται τα κινητά, οι υπολογιστές και κάθε τύπου τεχνολογία, ενώ οι νεαροί υποβάλλονται σε δοκιμασίες, κατά τις οποίες πρέπει να συνεργάζονται και λειτουργούν ομαδικά. Στο κανάλι του κέντρου στο Youtube υπάρχουν βίντεο με εφήβους που περιγράφουν τις εμπειρίες τους λίγο πολύ ως μεταμορφωτικές.

Έφηβοι που «απήχθησαν» μέσα στη νύχτα λένε πως θεώρησαν δραματική την εμπειρία να μεταφερθούν ξαφνικά στην «άκρη του πουθενά». Περιγράφοντας την αντίστοιχη εμπειρία που είχε ένας νεαρός ονόματι Kennth Rosen, λέει πως πριν μεταφερθεί χωρίς τη θέλησή του στη σχολή ήταν ένα παιδί που είχε για τα καλά περάσει στην «αλητεία». Ναρκωτικά, ξύλο και παρανομία ήταν τα μόνα πράγματα που τον ενθουσίαζαν στην ηλικία των 16. Το κέντρο που τον έστειλαν οι γονείς του ονομαζόταν «Right Direction». Ξόδεψαν πάνω από 84.000 δολάρια για την εκπαίδευση που πίστεψαν ότι θα του αλλάξει τη ζωή. Σύμφωνα με όσα περιγράφει, αναγκάστηκε να ζήσει έξω στο κρύο, να μάθει πώς να επιβιώνει μέσα στο δάσος φτιάχνοντας καταφύγια νύχτα με καταρρακτώδη βροχή. 55 μέρες στην άγρια φύση και όταν θυμάται τις κρύες νύχτες που πέρασε μην έχοντας κανέναν να του συμπαρασταθεί δεν ξέρει, λέει, πως επέζησε τελικά. Το μόνο που του έμενε να κάνει βρισκόμενος μόνος μέσα στο δάσος, όπως λέει, ήταν να ρίξει μία βαθιά «βουτιά» στον εαυτό του. Ακόμη δυσκολεύεται όμως να κοιμηθεί, παρόλο που έχει φτάσει τα τριάντα, μετά από αυτή την εμπειρία.

 

Κέντρα αποκατάστασης ή αναμορφωτήρια;

Οι υποστηρικτές των συγκεκριμένων μεθόδων στις ΗΠΑ, θεωρούν πως οι έφηβοι που μπαίνουν στρατιωτικού τύπου προγράμματα καταφέρνουν να αναπτύξουν σχέσεις μεταξύ τους, να πειθαρχήσουν και να επανενταχθούν στην κοινωνία. Η επανένταξη, η τιμωρία, η μη υποτροπή των νέων σε παλιές τους συνήθειες, είναι οι βασικοί στόχοι των προγραμμάτων.

Ωστόσο οι υποστηρικτές της αντίθετης άποψης λένε ότι τα προγράμματα βασίζονται στον φόβο και την ταπείνωση των συμμετεχόντων κάτι που επηρεάζει αρνητικά την ψυχική τους υγεία. Επίσης τονίζουν ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα παιδί που υφίσταται τέτοιο σοκ για 6 μήνες να επανενταχθεί στον φυσιολογικό τρόπο ζωής, κάτι που τελικά κάνει περισσότερο κακό παρά βοηθάει στην ανάπτυξή του. Στις ΗΠΑ, που αυτού του τύπου τα κέντρα είναι νόμιμα, έχουν πολλές φορές αμφισβητηθεί ως προς την αποτελεσματικότητά τους, ενώ δεν είναι λίγα κατά καιρούς τα περιστατικά καταγγελιών βίας ή ακόμη και κακοποίησης κατά τη διάρκεια των προγραμμάτων. Η σκληρή πειθαρχία και η στρατιωτική υπακοή περιορίζουν τις πνευματικές δυνατότητες των παιδιών, δημιουργούν φοβίες και επιδρούν βίαια στην ψυχολογία τους.

Στις ΗΠΑ, τα κέντρα εκπαίδευσης εφήβων άρχισαν να λειτουργούν περί το 1980 ενώ το διάστημα 2000-2006 όλο και περισσότερα κέντρα άρχισαν να ξεφυτρώνουν στις πολιτείες. Σύμφωνα με έρευνες τα κέντρα που άνοιξαν εκείνη την περίοδο δεν είχαν σχεδόν καμία διαφορά από τα κέντρα κράτησης ή τα αναμορφωτήρια. Το 2002 το Αμερικανικό Κονγκρέσο έλαβε την απόφαση να περιορίσει τα οικονομικά κίνητρα για την ανάπτυξη τέτοιων κέντρων, και παρότι δεν έγινε ακριβώς σαφής η αιτιολογία γι αυτό το νόμο, μεμονωμένες έρευνες της εποχής καταδεικνύουν ότι η μεγάλη δημοσιότητα που είχε λάβει το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι θάνατοι σημειώνονταν στα κέντρα αυτά, μπορεί να επηρέασε αυτή την απόφαση. Ωστόσο αυτό δεν εμπόδισε την ανάπτυξή τους.

* Χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από το άρθρο του JAIME E. MUSCAR, νομικού της διεθνούς δικηγορικής εταιρείας King & Spalding LLP στην Ατλάντα: Advocating the End of Juvenile Boot Camps: Why the Military Model Does Not Belong in the Juvenile Justice System

Ακολουθήστε το News24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα