MR SUNTAN ΣΤΟ WE: ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ

«Μα πώς έφτασε ως εκεί;»

«Δεν το εξηγεί η ταινία.»

«Παράλογο…»

Το Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου έχει μόλις ρίξει τίτλους τέλους, ο πρωταγωνιστής του έχει καταστραφεί εκκωφαντικά, τελεσίδικα και πολλοί από τους θεατές της ταινίας είναι σοκαρισμένοι. Άλλοι γιατί, σαν τους αυτόπτες μάρτυρες των δελτίων ειδήσεων, εκπλήσσονται με το πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας κι άλλοι γιατί έχουν σοκαριστεί με την απαίσια αλήθεια που ξεφλουτάρει όλο και πιο καθαρά, από τη μια σκηνή στην άλλη.

Οι πρώτοι θέλουν εξηγήσεις. Αδυνατούν να αποδεχθούν ότι σε αυτή τη ζωή «κάποιοι μαυρίζουν, άλλοι καίγονται», όπως τους έχει προειδοποιήσει η αφίσα στην είσοδο του κινηματογράφου.

Οι δεύτεροι, συνήθως πιο μεγάλοι σε ηλικία, ίσως δυνητικά ταυτίστηκαν με τον «Κωστή» ή τουλάχιστον τον ένιωσαν. Τους άγγιξε η πτώση του loser γιατρού που, έχοντας καβατζάρει τα 40, ξεμπαρκάρει χειμωνιάτικα στην Αντίπαρο ψάχνοντας ακόμη μια ευκαιρία για restart στη ζωή του. Που μοιάζει να σέρνει αγόγγυστα την αποτυχία του, ήσυχος και συμβιβασμένος. Μέχρι που φτάνει το καλοκαίρι, μια παρέα από πιτσιρικάδες μπουκάρει με αυθάδεια στο ιατρείο του και η ζωή του διασταυρώνεται για λίγο με την επιθυμία. Τη λένε Άννα (Έλλη Τρίγγου) και τον παραμυθιάζει ότι «μπορεί». Ο Κωστής το ζει, μόνο για λίγο, και όταν το στερείται βίαια δεν το αντέχει, ρημάζεται, ρημάζει. Τελικά, δεν είχε δικαίωμα, ούτε και δίχτυ προστασίας – παρόλο που δεν έβγαινε στον ήλιο χωρίς να πασαλειφθεί με αντηλιακό κι έτσι, ασπρουλιάρης και παστωμένος στην κρέμα, να δείχνει ακόμη πιο ξένος ανάμεσα στα μπρούτζινα νεανικά κορμιά.   

«Το αστείο», λέει στο WE ο «Κωστής», Μάκης Παπαδημητρίου, «είναι ότι επί ενάμιση μήνα που κράτησαν τα γυρίσματα, έβαζα πιο πολύ αντηλιακό εκτός πλάνων. Άσε που κυκλοφορούσα συνέχεια με καπέλα και πουκάμισα στους 40 βαθμούς, γιατί δεν έπρεπε με τίποτα να μαυρίσω»…

-Αλλά τελικά τσουρουφλίστηκες. Ένιωσες να ταυτίζεσαι με τον Κωστή;

Σε προσωπικό επίπεδο δεν με απασχολεί ο χρόνος που περνάει, είμαι οκ με ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου. Αλλά ταυτίστηκα με τον ήρωα στο επίπεδο της προβολής της ταινίας και λίγο στα γυρίσματα.

-Τι ένιωσες ότι κουβαλάει; Τον συμπάθησες καθόλου;

Ναι, πολύ. Πολύ. Ο κακομοίρης μου! Ο γλυκούλης μου… Δεν έχει νόημα, πάντως, για μένα το παρελθόν του. Από τη στιγμή που βλέπεις ότι είναι γιατρός 40 χρονών στην Αντίπαρο, λες κάποιο πρόβλημα υπάρχει. Τώρα το να ξέρεις τα προβλήματα τι σημασία έχει; Όταν κάναμε τη προετοιμασία για τα γυρίσματα είχε έρθει μία γιατρός για να μου δείξει πώς να κάνω έλεγχο, πρώτες βοήθειες, με έμαθε να ράβω ράμματα και τέτοια. Και, νομίζω ο Αργύρης, την είχε ρωτήσει: «Αν σου έλεγαν ότι ένας σαραντάρης γιατρός βρίσκεται χειμώνα στην Αντίπαρο, τι θα έλεγες»; «Ότι ο άνθρωπος έχει κάποιο πρόβλημα», απάντησε εκείνη. Γιατί αν δεν είναι συνειδητή σου επιλογή, όπως του κανονικού γιατρού, ενός φανταστικού τύπου που ζει στην Αντίπαρο 10 χρόνια, τότε κάτι συμβαίνει.  Ο Κωστής φτάνει μόνος σε ένα μέρος που δεν τον ξέρουν και είναι ήδη μιας ηλικίας. Σου λέει τι πισωγύρισμα είναι αυτό τώρα;

-Αλλά η χλιαρή ζωή του δείχνει μια χαρά. Μέχρι που μπαίνει στον πειρασμό να κοιτάξει από τη χαραμάδα τις συναρπαστικές στιγμές που στερείται…

Είναι  αυτό που έλεγε σε μία συνέντευξή του ο Αργύρης ότι από μία ηλικία και μετά υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται ότι δεν έχουν πρόσβαση στην ηδονή. Στα νεανικά κορμιά ας πούμε. Και για τον Κωστή το γεγονός ότι ανοίγει ένα παραθυράκι τέτοιου τύπου, συν το ότι στο παρελθόν του δεν φαίνεται να έχει ζήσει κάτι ανάλογο, αλλάζει ριζικά την ψυχολογία του. Θέλει να το ζήσει όλο, είναι και καλοκαίρι…

-Και πέφτει πάνω στους πιτσιρικάδες που τον κακοποιούν. Γιατί είναι τόσο σκληροί μαζί του;

Για να παραχθεί η αντίθεση. Εγώ σαν Μάκης, πάντως, γουστάρω πάρα πολύ αυτό το τύπου την ξεσαλωμένη παρέα. Και μέχρι στιγμής δεν έχω υποστεί bullying! Το περιμένω (γέλια)…

-Αν δεν είχε συμβεί να ερωτευτεί και να βιώσει την απόρριψη, νομίζεις ότι θα υπήρχε ένας άλλος πυροκροτητής για να πάρει την κάτω βόλτα;

Και πάλι δεν ξέρεις τι θα γινόταν. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ φαίνεται ότι φαινομενικά το ξεπερνούν, τελικά το κρύβουν. Δηλαδή ο τρόπος που το εκφράζει ο καθένας είναι τελείως προσωπικός και έχει να κάνει και, προφανώς, με το τι συνέβη στο παρελθόν και με το πώς βλέπεις το μέλλον από μια ηλικία και μετά. Δηλαδή, αν θεωρήσεις ότι «αυτό τώρα είναι η ευκαιρία της ζωής μου και αν το χάσω πέθανα» για να το διαχειριστείς θέλει κότσια, δεν είναι εύκολο. Θέλει βοήθεια.

-Κι αυτός δεν έχει βοήθεια από πουθενά. Ούτε βρίσκει μια αδελφή ψυχή να ακουμπήσει. Στη σκηνή που εμφανίζεται ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, σαν θεατής περίμενα ότι θα τον λυτρώσει λίγο, ίσως επειδή ήταν ο Τριανταφυλλίδης.

(γέλια) Μπα… όλες οι σκηνές είναι μαχαιριά στην καρδιά του.

-Ενώ αρχικά διαχειριζόταν σωστά τη ζωή του στο νησί…

Ναι, εγώ νομίζω ότι για αυτό υπάρχει αυτή η τραγικότητα. Γιατί όλο αυτό που γίνεται, συμβαίνει από έναν άνθρωπο που δεν το περιμένεις. Ή, και να το περιμένεις, δεν το περιμένεις σε τέτοιο βαθμό. Ένας πληγωμένος άντρας μπορεί να αντιδράσει. Αλλά αυτός αντιδρά ακραία.

-Έπαιξε ρόλο και η τύχη; Δηλαδή θα ήταν αλλιώς αν επιχειρούσε αυτός να φλερτάρει την Άννα, αντί να τον επιλέξει εκείνη;

Ναι παίζει, όχι μόνο στην ταινία αλλά και γενικά. Έπειτα, αν η Άννα δεν έφευγε για να πάει στη Μύκονο, ίσως η ιστορία να είχε τελείως διαφορετική τροπή. Αν δεν ένιωθε αυτός τόσο την απώλεια και την απόρριψη.

Πάντως δεν πιστεύω ότι ερωτεύτηκε μόνο το κορίτσι. Ερωτεύτηκε όλη την παρέα, προσπάθησε να γίνει κομμάτι της. Στον τρόπο που διασκεδάζουν, στον τρόπο που συμπεριφέρονται.

-Αν είσαι σαράντα και σου έχει δοθεί μια εικοσάχρονη Άννα, μπορείς μετά να συμβιβαστείς με μια συνομήλικη σου, με την εικόνα της, το υποψιασμένο βλέμμα της;

Δύσκολη ερώτηση. Μπορεί να μην μπορείς να συμβιβαστείς, αλλά σίγουρα πρέπει! Και πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Ότι «βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι γιατί αυτό μπορώ».  

-Έχουν δικαίωμα στη γελοιοποίηση οι μεσήλικες;

Αλίμονο. Δικαίωμα στη γελοιοποίηση έχει ο καθένας. Και πρέπει να το διεκδικήσει! (γέλια) Ε, ναι, τι άμα σκέφτεσαι «τώρα δεν θα κάνω κάτι που θέλω πολύ γιατί θα γελοιοποιηθώ», αυτό είναι βάσανο. Κάν’το, κι ό,τι γίνει. Θέλει μια τόλμη σε αυτά τα πράγματα.

-Να παραδίδεται ο άνθρωπος στη φθορά ή να αντιστέκεται;

Θα σου πω μια φράση του Μπουκόφσκι που μου αρέσει πάρα πολύ: «Βρες αυτό που σου αρέσει πάρα πολύ και άσ’το να σε σκοτώσει».