Εκπρόσωπος ομοφυλοφίλων, δημοσιογράφος και εκδότης περιοδικών, σύμβουλος πολιτικών (ξεκίνησε από τον Γιώργο Παπανδρέου), ιδρυτικό στέλεχος ΜΚΟ, ακτιβιστής, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μία από τις πιο καυστικές πένες που γράφει αδιάκοπα από το 1983 για όλα τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος είναι ο πρώτος πολιτικός που αποκάλυψε στην τηλεοπτική εκπομπή του Γιάννη Δημαρά «Τα Γεγονότα της Χρονιάς» το 1985 ότι είναι ομοφυλόφιλος, κοιτώντας ευθέως την κάμερα (μέχρι τότε οι ομοφυλόφιλοι έβγαιναν στον «αέρα» με πλάτη), σοκάροντας την κοινή γνώμη. Δεν άργησε μάλιστα να φτάσει από τα «υπόγεια» ενός γκέι μπαρ, στα «ρετιρέ» της πολιτικής και από τις επιτροπές για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην προεδρία κόμματος (Φιλελεύθερη Συμμαχία), τις ατελέσφορες παραταξιακές συνεργασίες, αλλά και στην πρόσφατη υποψηφιότητα του για το τιμόνι του δήμου Αθηναίων, την οποία απέσυρε στο παρά ‘5 των εκλογών, με την αιτία του μιντιακού αποκλεισμού και των «φίλων» που δεν του δώρισαν τηλεοπτικό χρόνο για να παρουσιάσει την εναλλακτική πολιτική στρατηγική του.
Το WE του NEWS 247 φιλοξένησε τον κ. Βαλλιανάτο στα γραφεία του NEWS 247 , όχι τόσο για μία πολιτική συζήτηση, αλλά με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας.
Ένας πολιτικός που δεν έκρυψε ποτέ τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και που όταν ρωτήθηκε… «έδωσε» ανοιχτά όσους συναδέλφους του ακολουθούν το μονοπάτι της ομοφυλοφιλίας, δεν θα μπορούσε άλλωστε να μην αποτελέσει το καταλληλότερο πρόσωπο για να περιγράψει, αναλύσει, σχολιάσει την ομοφοβία στην Ελλάδα, τους «κρυψινισμούς» στα κοινοβουλευτικά έδρανα, το «Σύμφωνο Συμβίωσης» και το πόσο δρόμο ακόμα έχουμε μέχρι να γίνουμε βαθιά φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι.
Κάπου εκεί είναι το ποσοστό πράγματι, αν και δεν έχουμε λεφτά για έρευνες, προκειμένου να το επιβεβαιώσουμε. Κάποιοι κάνουν λόγο για αυξητικές τάσεις που μπορεί να φτάνουν και το 35%, αλλά θα ήταν κ@@@@@@νοι προφανώς όταν το έλεγαν. Πέρα από αυτό, και το 30% του πληθυσμού καπνίζει μπάφους. Δεν είδα κανέναν να παίρνει το θάρρος και να λέει ότι είμαστε υπέρ αυτών που καπνίζουν κάνναβη. Μπορώ να σου πω πολλές κατηγορίες ανθρώπων που αγγίζουν το 10%, αλλά που αν τους υποστηρίξεις, επιφορτίζεται ένα μεγάλο κοινωνικό κόστος. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι από μόνη της ένα καθαρό πολιτικό πρόγραμμα. Αλλά χαίρομαι που σε ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και Χρυσή Αυγή υπάρχουν γκέι ομάδες. Υπάρχει γενικά μία υπολογίσιμη δύναμη, αλλά δυστυχώς είναι φοβισμένη, έχει εσωτερικεύσει την καταπίεση και δεν βρίσκει την ταυτότητά της προς τα έξω. Στην Ελλάδα οι διακρίσεις παραμένουν ταμπού, οπότε και γι’ αυτό το λόγο, οι ομάδες αυτές παραμένουν χωρίς να έχουν κεφαλαιοποιηθεί.
Μόνο αυτονόητο δεν είναι αυτό. Δεν είδα τον κ. Νικήτα Νικήτα Κακλαμάνη να υπερασπίστηκε τους γκέι ψηφοφόρους. Εσείς ακούσατε τίποτα; Σίγουρα, δεν είχε και δεν θα έχει γκέι ατζέντα. Αλλά για να το κάνει κανείς αυτό, πρέπει να δει τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Αυτά που γίνονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συστηματικά δεν γίνονται στην Ελλάδα. Δηλαδή, δεν υπάρχει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία που να αποτελεί τη βάση της νηφάλιας γνώσης.
Σε αυτές τις εκλογές. Υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι που είναι γκέι, όπως υπάρχουν και πολλές λεσβίες και τρανς. Υπάρχουν γκέι πολιτικοί, γκέι υπουργοί, γκέι βουλευτές, χωρίς κανείς να το λέει ανοιχτά. Αλλά δεν πιστεύω ότι ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει. Δεν πιστεύω δηλαδή, ότι ο κόσμος δεν ξέρει τον Κακλαμάνη και ποιος πραγματικά είναι, άλλο αν κατηγορούμαι εγώ ότι αποκάλυψα κάτι προσωπικό του. Το αν βέβαια, θα κατορθώσουν να εκλεγούν είναι μία άλλη ιστορία. Αλλά τουλάχιστον ο κόσμος έρχεται πλέον αντιμέτωπος με το διαφορετικό και μάλιστα, καθημερινά.
Υπάρχουν πολλών ειδών ευθύνες, υπάρχουν αυτοί που κάνουν πολλή φασαρία, όπως η Εκκλησία, αλλά τη βασικότερη ευθύνη έχει πάντα η πολιτική. Οι πολιτικοί είναι εκείνοι που προτείνουν και επιβάλλουν ακόμα και δημοψηφίσματα ή χαράσσουν πολιτικές. Άρα ερχόμαστε πάλι στο ίδιο συμπέρασμα ότι εκτός του ότι τα κόμματα δεν έχουν πρόγραμμα, δεν έχουν και ειδικότερο πρόγραμμα ατομικών δικαιωμάτων, κάτι που εύκολα διαπιστώνει κανείς, εάν ανατρέξει στις καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Είναι εύκολο να κοιτάμε χειρότερες χώρες και να λέμε ότι σε Τουρκία και Ινδία τα πράγματα είναι πολύ χάλια. Υπάρχουν όμως και καλύτερες χώρες, αλλά αυτά δεν μας ενδιέφεραν ποτέ. Ξαφνικά ανακαλύψαμε τους Ρομά, όταν κατά τύχη, μία εισαγγελέας εντόπισε ένα ξανθό κορίτσι σε καταυλισμό. Αυτά είναι ελεεινά παραδείγματα. Πού να τα πεις; Έχουμε 300.000 τσιγγάνους στην Ελλάδα και ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει εάν θα τους λέμε Πομάκους, γύφτους, αθίγγανους, τσιγγάνους, Ρομά. Αυτά είναι αποτέλεσμα της πολιτικής, θεσμικής, εκπαιδευτικής, εκκλησιαστικής μας παιδείας και φυσικά, λόγω του θρασύτατου ρόλου των μίντια.
Το political correctness στην Ελλάδα είναι απολύτως χρήσιμο πλέον, αλλά ταυτόχρονα θεωρείται και παρεξηγημένη έννοια. Και τον καιρό της φούσκας και του απόλυτου lifestyle θεωρείτο ξεφτίλα. Αλλά πρόσφατα ανακαλύψαμε ότι πρέπει να τηρούνται κανόνες και στη Βουλή. Νωρίτερα, ήμασταν Ελληνάρες και δεν μας ενοχλούσε τίποτα. Όλοι όμως οι χώροι χρησιμοποιούν σεξιστικά σχόλια και η Αριστερά περισσότερο. Ο Πάγκαλος στα σχόλια όλων ας πούμε, είναι ένα παχύδερμο κτλ. Σε έρευνα πανευρωπαϊκή, οι Έλληνες βγήκαν ως οι πιο αντισημίτες όλων, όταν εμείς σαν Παρατηρητήριο του Ελσίνκι, λέγαμε κάτι ανάλογο πριν 20 χρόνια. Αυτό αντιμετωπίστηκε τότε με φρικτές κατάρες. Από τότε όμως μέχρι σήμερα, υπάρχει βαθύτατος ελληνικό λαϊκός αντισημιτισμός. Εξακολουθούμε να καίμε τον Εβραίο του Πάσχα. Και ο Χριστός Εβραίος ήταν, αλλά αυτόν δεν τον καίμε. Δυστυχώς, η εκπαίδευσή μας βρίσκεται σε πρώιμο ακόμη στάδιο. Τέλος πάντων, για να γυρίσουμε στον σεξισμό εντός και εκτός Βουλής, εκτιμώ ότι γίνεται σοβαρή ανασύνταξη του πολιτικού λόγου.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα του πόσο βαθιά ρατσιστές είμαστε: εγώ αποσύρθηκα από την υποψηφιότητα στο δήμο Αθηναίων για λόγους λογοκρισίας. Ήμουν δημοσιογράφος πάντα, έχω ασπρίσει στο επάγγελμα. Και με όλους αυτούς που είναι προεξάρχοντες στις εκπομπές τους, έχουμε δουλέψει πάρα πολλά χρόνια και ήμουν συχνά καλεσμένος τους. Μάλιστα, μου στέλνουν λουλούδια γιατί πάντα οι θεαματικότητές τους εξαιτίας μου, ανεβαίνουν. Επειδή όμως είμαι δαιμόνιος στη δουλειά μου, έκανα το εξής πείραμα: έβαλα πολύ κοντά το πρόγραμμα για την «Αθήνα Διαμαντόπετρα» και τις δηλώσεις μου περί οροθετικότητας και για τα παλιά μου γα@@@ια. Έπαιξαν σε όλα τα κανάλια μετ’ επιτάσεως οι δύο τελευταίες δηλώσεις, γράφτηκαν έξτρα σχόλια, έξτρα εκπομπές και αντιμετωπίστηκαν θριαμβευτικά. Από την στιγμή όμως που ένας ανοιχτά γκέι θέλει να μιλήσει για πολιτική, αυτό δεν προβλέπεται. Είναι βαθύτατη ρατσιστική η λογοκρισία που ασκείται σε ένα τέτοιο προφίλ. 72 ημέρες υποψηφιότητας και δεν είχα καμία πρόσκληση. Οπότε αυτό από μόνο του αποτελεί ένα πολιτικό μήνυμα.
Όχι, δεν τους θέλουμε. Όσοι προέρχονται από μειονότητες είναι περίεργα ζώα. Είναι για το τσίρκο, για ζωολογικό κήπο, για φωτογραφίες, για διασκέδαση, είναι οτιδήποτε άλλο, εκτός από σοβαρή συζήτηση. Εκεί φαίνεται ο βαθιά εμπεδωμένος ρατσισμός μας. Εγώ όμως δεν έχω αυταπάτες. Δεν αποτελεί έκπληξη για εμένα αυτό. Αλλά πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός να γίνει μία δημόσια συζήτηση πάνω σε αυτό.
Νομίζω μετά τις εκλογές θα γίνει μία μεγάλη και καλή τούμπα. Δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο, αυτό που τόσα χρόνια κρύβουμε κάτω από το χαλί. Τελειώνουν τα δύο μεγάλα κόμματα που μάς έφεραν μέχρι εδώ. Ο κόσμος έχει καταλάβει ότι δεν μπορεί να ψηφίζει υλικά κατεδάφισης και υπάρχει μία ελπίδα τουλάχιστον, από νεότερα στελέχη και τις προοπτικές που παρουσιάζουν.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΒΑΛΛΙΑΝΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΕΡΩΤΟΦΟΒΙΑΣ
