"Και προσωρινά επιθυμώ να μείνω κλεισμένος στο Νοσοκομείο, τόσο για τη δική μου ησυχία, όσο και για την ησυχία των άλλων.
Αυτό που με παρηγορεί λιγάκι, είναι που αρχίζω να θεωρώ την τρέλα σαν μια αρρώστια και σε αυτές τις κρίσεις μου, μου φαινόταν πως ότι φανταζόμουν ήταν η πραγματικότητα. Τέλοσπαντων, δε θέλω ούτε να σκέφτομαι ούτε να μιλώ για αυτά".
Τα παραπάνω έγραφε ο Vincent van Gogh στον αδερφό του Θεόδωρο, τον Σεπτέμβριο του 1881.
Ο μεγάλος ζωγράφος θεωρείται ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες που μίλησαν για τις ψυχολογικές διαταραχές και την "τρέλα" του, την οποία και προσπάθησε να ξορκίσει και να απεικονίσει μέσα από την ίδια του την τέχνη.
Χρόνια μετά, στο 2015 πλέον, η καλλιτέχνης Marissa Betley προσπαθεί να εξερευνήσει και να απεικονίσει μέσα από τα σκίτσα της την καθημερινότητα των ανθρώπων που πάσχουν από κατάθλιψη. Μιλάμε άλλωστε για έναν στους τέσσερις στις ΗΠΑ, όπου και ζει και εργάζεται η Betley.
Η νεαρή έχει προχωρήσει σε μια σειρά συνεντεύξεων με άτομα που αντιμετωπίζουν σχιζοφρένεια, κατάθλιψη, ψυχοπαθολογικά προβλήματα, άγχος και στρες στην καθημερινή τους ζωή και δέχονται ψυχιατρική ή ψυχολογική βοήθεια.
Μέσα από τα παρακάτω σκίτσα, καυτηριάζονται οι παρανοήσεις και τα στερεότυπα γύρω από την κατάθλιψη αλλά και καταγράφεται η αγωνία της καθημερινότητας των ατόμων που τις περισσότερες φορές, δεν μιλούν για την πάθηση τους.
Η Betley θα "ανεβάζει" στο site της ένα σκίτσο κάθε μέρα για 100 συνεχόμενες ημέρες. Ήδη, βρίσκεται στο 45ο σκίτσο.
Στόχος της, να ωθήσει τα άτομα που νοσούν, να ανοίξουν τα στόματα τους και να μιλήσουν για την κατάθλιψη τους, ή να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό.
