Το τραχύ ανάγλυφο μετά τις Πρέσπες

Η νυν κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική σύνθεση της χώρας- η όποια ήθελε προκύψει στο μέλλον σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, το 2030 θα απευθύνεται το 2030,στο πιο γερασμένο ακροατήριο της Ευρώπης- τανύζει τις πολιτικές και όχι μόνο αντοχές της επί του «μακεδονικού» – το μόνο πεδίο που θεώρησε πρόσφορο για να αναμετρηθεί με όλες της τις δυνάμεις στο τραχύ ξέφωτο της μεταμνημονιακής εποχής.

Η κυβέρνηση, η οποία εξ αρχής διείδε μέσα από τη μακεδονική διόπτρα (της) προοπτική διεμβόλησης του, βασικού, γαλάζιου αντιπάλου της, έσπευσε να αξιοποιήσει τη συγκυρία για να πετύχει με έναν σμπάρο, εως και τρία τρυγόνια : ένα καίριο πλήγμα στη Νέα Δημοκρατία, ένα βελούδινο διαζύγιο με τον εσχάτως ενοχλητικό, σπαρασσόμενο, κυβερνητικό εταίρο που με τη σειρά του ίσως δημιουργούσε συνθήκες πολιτικού φλέρτ με δυνάμεις και πρόσωπα της κεντροαριστεράς και πρωτίστως μία ευνοϊκότερη αντιμετώπιση από εταίρους και διεθνείς παράγοντες που διακαώς και ομαδόν κατέδειξαν τη λύση της εκκρεμότητας μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ ως μείζον τους «προαπαιτούμενο»…

Το τελευταίο, χωρίς αμφιβολία, η κυβέρνηση το πέτυχε. Τα υπόλοιπα προαναφερθέντα, μένει να αποδειχθούν. Προσώρας, δύο από τα επτά κόμματα της αντιπολίτευσης, οι ΑΝΕΛ και το ΚΙΝ.ΑΛ (εως νεωτέρας) αντιμετωπίζουν ήδη οξύ πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης, το ΠΟΤΑΜΙ απώλεσε ήδη τα προνόμια Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ενώ στις γεμάτες…υπονοουμένων επεκτατικές ματιές του ΣΥΡΙΖΑ προς την Κεντροαριστερά, η ανταπόκριση είναι μάλλον ισχνή, αν κρίνουμε από τις πασίγνωστες μεν άνευ σημαντικού κοινωνικού ερείσματος δε προσωπικότητες που εως τώρα έδειξαν να υποκύπτουν.

Ε και; θα αναρωτηθεί κάποιος. Η εκλογική απίσχνανση των παραπάνω κομμάτων, ιδιαίτερα του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και του ΚΙΝ.ΑΛ, αλλά και η εγκατάλειψη του κυβερνητικού σχήματος από τον Πάνο Καμμένο, ευνοεί τον στρατηγικό στόχο του πρωθυπουργού και αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ για ανάδειξη του κόμματός του ως αδιαμφισβήτητου ηγεμονεύοντος στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Πριν από όλα το ισχυρό ενδεχόμενο ανάδειξης πεντακομματικής βουλής στις επικείμενες εκλογές, διευκολύνει τον κυρίαρχο στρατηγικό στόχο του Κυρ. Μητσοτάκη για κατάκτηση της αυτοδυναμίας. Και αυτό, τώρα κάποιοι δείχνουν να το αντιλαμβάνονται στην αντίπερα όχθη. Κι ύστερα, από πού πηγάζει η βεβαιότητα των κυβερνητικών στελεχών ότι στο ερώτημα που λογικά θα προκύψει ως κεντρικό στην δυνάμει αναβίωση του δικομματισμού «με τον ΣΥΡΙΖΑ ή εναντίον», η απάντηση είναι δεδομένη για το κεντροαριστερό ακροατήριο, το οποίο, όπως συνάγεται από τις αντιδράσεις των κοινοβουλευτικών του εκπροσώπων δεν ξέρει κατά που να πάει και ποιόν ν’ αφήσει;

Όσο για τον υπεράνω όλων στόχο, αυτόν της κατατρόπωσης του βασικού αντιπάλου, εδώ τα πράγματα αποδείχθηκαν πιο σύνθετα. Η Νέα Δημοκρατία του Κων. Καραμανλή του γηραιότερου, του ανιψιού του Κώστα Καραμανλή, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Αντώνη Σαμαρά, και αυτή με το βλέμμα στις εκλογές, ξεπέρασε τις –υπαρκτές – εσωτερικές της αντιθέσεις και συνομολόγησε ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι επικίνδυνη! Άλλωστε, την ίδια άποψη εκφράζει και εκδηλώνει η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων της. Αρα, ούτε γάτα, ούτε ζημιά!

Μα, θα αναρωτηθεί πάλι κάποιος. Υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να φέρει η Ν. Δ. καλύτερη συμφωνία, αν αυτή των Πρεσπών δεν ψηφισθεί από τη σημερινή Βουλή και κληθεί να την διαπραγματευτεί στο απώτερο μέλλον μέσα σε ένα στεγανό διαμορφωμένο περιβάλλον στον ευρωπαϊκό και διεθνή περίγυρο; «Οποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια» απαντούν από την Πειραιώς, υπονοώντας το αυτονόητο : Ότι αυτός που έχει την ευθύνη της συμφωνίας θα χρεωθεί, έτσι ή άλλιώς, και το πολιτικό αποτέλεσμα που αυτή, πολλαπλώς, θα αποτυπώσει. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αν συμβεί το «μοιραίο» και η συμφωνία δεν περάσει με την ψήφο τουλάχιστον 151 βουλευτών; Δεν θα συμβεί.

Η συμφωνία των Πρεσπών θα περάσει από την ελληνική βουλή, τα κόμματα και τα πρόσωπα θα ζυγίσουν κέρδη και απώλειες για την εξέλιξη μιας υπόθεσης που για τους περισσότερους υπήρξε η αφορμή και όχι η αιτία, και η χώρα θα συνεχίσει να πορεύεται ως τις επόμενες εκλογές με πολιτική πυξίδα αποκλειστικά το αποτέλεσμά τους.

Και για όσο καιρό απαιτηθεί ώστε να εφαρμοστεί στην πράξη η συμφωνία και να αποδειχθεί αν είχαν δίκιο οι ανακουφισμένοι ή οι ανησυχούντες, διότι τα πάντα θα κριθούν εν ευθέτω χρόνω, η Ελλάδα θα πορεύεται ασθμαίνουσα στην ευρωπαϊκή διαδρομή της για να φτάσει στην δραματική κορυφή μιας χώρας με τον πιο γερασμένο πληθυσμό, σε μία δεκαετία.

Τότε, σύμφωνα με τη νέα έρευνα της εταιρείας ερευνών αγοράς Euromonitor, η Ελλάδα θα πάρει τη θέση της Ιταλίας και θα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη με πληθυσμιακό κεφάλαιο άνω των 65 ετών ως προς το σύνολο του πληθυσμού που βρίσκεται σε ηλικία εργασίας που θα υπερβεί αυτό της Ιταλίας. Mε ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το συνταξιοδοτικό, ασφαλιστικό σύστημα της χώρας αλλά και για το εργατικό της δυναμικό.

Ποιος νοιάζεται, όμως; Το 2030 φαντάζει τόσο μακρινό που ελάχιστοι εκ των σημερινών κοινοβουλευτικών πρωταγωνιστών εκτιμάται ότι θα έχουν αντέξει τη φθορά του πολιτικού χρόνου. Θα γερνούν κι΄αυτοί μαζί με το ακροατήριό τους…