Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια αγάπη που δεν ζει…

Μετά τη «Συμφωνία των Πρεσπών», ιστορική σε κάθε περίπτωση, εκείνο που θα θυμάται κανείς είναι η… σθεναρή στάση που κράτησαν οι βουλευτές των ΑΝΕΛ και ο επικεφαλής τους. Όλοι Ανεξάρτητοι, και απεξαρτημένοι από τη Δεξιά, Έλληνες.

Δεν ξέρω αν θα τους θυμόμαστε περισσότερο σε σχέση με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως εκείνους που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ παίρνοντας μαζί τους εκτός από τη «τεχνογνωσία», για το πώς το κόμμα γίνεται εξουσία και τα αναμνηστικά «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», αλλά σίγουρα θα τους μνημονεύουμε για το «αναγκαίο καλό» που έκαναν στη χώρα.

Πάντως, εδώ που τα λέμε, το δίδυμο της συγκυβέρνησης μέχρι πρότινος άντεξε και σε πιο δύσκολες συνθήκες. Να θυμηθούμε την 17ωρη αγρύπνια στις Βρυξέλλες, τη νύχτα που το «όχι» έγινε «ναι», το κλείσιμο των τραπεζών, αλλά και πολλά άλλα γεγονότα που δεν χάλασαν τη σχέση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο.

Τώρα, όμως, η «Συμφωνία των Πρεσπών» φαίνεται ότι αναγκάζει τον Πάνο Καμμένο να κάνει στροφή… 180 βουλευτών. Κι αυτό υπό μια έννοια είναι «αναγκαίο καλό». Τόσο αναγκαίο που όλα δείχνουν ότι όποτε κι αν συμβεί, θα βγει σε καλό και στους δύο. Για μεν τους Ανεξάρτητους Έλληνες θα απολαύσουν την ανεξαρτησία τους, για δε τους Συριζαίους θα έχουν την ευκαιρία να ξαναμάθουν να γράφουν με το αριστερό.

Ωστόσο, τόσο οι μέν όσο και οι δε, θα πρέπει από τώρα να αρχίσουν να συνηθίζουν στην ιδέα ότι σε μερικούς μήνες η ζωή τους θα έχει αλλάξει. Μια πρώτη αλλαγή είναι ότι δεν θα έχουν πλήρη απασχόληση, μερικοί από αυτούς θα πάνε στο ταμείο ανεργίας, ενώ άλλοι- οι πλέον τυχεροί- θα περάσουν απαρατήρητοι. Κι αυτοί αποτελούν την πλειονότητα μεταξύ των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση οι δρόμοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της σπαστικής Δεξιάς χωρίζουν. Το διαζύγιο κάποια στιγμή θα βγει, αν και αυτό είναι το τυπικό μέρος της υπόθεσης αφού εμφανώς πλέον το ζευγάρι είναι σε διάσταση. Και το θέμα πλέον είναι τι να πάρει κανείς «από μια αγάπη που δεν ζει». Από «μια αγάπη που χτυπήθηκε σκληρά, από του μαύρου χωρισμού τη συμφορά», ποιος παλιατζής θα προθυμοποιηθεί εθελοντικά να μαζέψει τα ενθύμια τριών και πλέον ετών;

Αυτό βέβαια είναι ένα ερώτημα στο οποίο ο σημερινός πρωθυπουργός θα πρέπει από τώρα να βρει την απάντηση. Πρώτα απ’ όλα να βρει τον παλιατζή να μαζέψει τις αναμνήσεις που θα του θυμίζουν τη «χαμένη αγκαλιά». Και εν συνεχεία να αναζητήσει μια άλλη πρόθυμη αγκαλιά, που δεν θα έχει την απαίτηση να του μάθει να γράφει και να υπογράφει με το δεξί.