Το δράμα της Marilyn Monroe

Το 2008 ο, τριτοετής ιατρικής, Joel Salinas είχε δει άνθρωπο να πεθαίνει μπροστά του. “Είχε πάθει ανακοπή καρδιάς και όπως οι νοσηλευτές προσπαθούσαν να τον κρατήσουν στη ζωή, του έκαναν CPR (καρδιοπνευμονικής ανάνηψη), ένιωθα το παγωμένο τσιμέντο στην πλάτη μου και συμπιέσεις στο στήθος μου, όπως και έναν σωλήνα να “ξύνει” το λαιμό μου”.

Τριάντα λεπτά μετά, ο άνδρας ήταν νεκρός. “Ένιωσα μια απόκοσμη σιωπή”. Δεν ήξερε τι του είχε συμβεί. Δεν μπορούσε να καταλάβει “γιατί δεν ένιωθα το παραμικρό στο σώμα μου. Ήταν σαν να βρίσκομαι σε δωμάτιο με κλιματιστικό που ξαφνικά το έκλεισαν”. Έτρεξε στο μπάνιο, έριξε νερό στο πρόσωπο του “για να συνειδητοποιήσω πως δεν ήμουν νεκρός”. Υποσχέθηκε στον εαυτό του πως δεν θα επέτρεπε άλλη τέτοια εμπειρία. Έπρεπε να μάθει τι του συμβαίνει.

Ακολούθησε σειρά εξετάσεων, στις οποίες τον υπέβαλε ο νευρολόγος Dr. VS Ramachandran, με τη διάγνωση να αναφέρει “συναισθησία του καθρέφτη” (mirror touch synesthesia, εν συντομία MTS). Είναι πάθηση που αφορά νευρολογική ανάμιξη αισθήσεων. Τα άτομα που ‘χουν ΜΤS, νιώθουν ό,τι βλέπουν να νιώθει αυτός που είναι μπροστά τους (άγγιγμα στο μάγουλο, χάδι ή και πόνος). Αυτό συμβαίνει γιατί ενεργοποιούνται οι σωματοαισθητικές περιοχές του εγκεφάλου τους, που στους συγκεκριμένους ανθρώπους είναι υπερκινητικές.

Τέτοια περίπτωση ανθρώπου ήταν η Marilyn Monroe και είναι ο Pharrell William και η Mary J. Blige, μεταξύ πολλών άλλων.

Κάποιοι αντιλαμβάνονται γεύση, όταν ακούν μουσική, ενώ άλλοι βλέπουν χρώματα όταν έχουν μπροστά τους γράμματα ή αριθμούς. Για τον Salinas “το δύο ήταν κόκκινο και το τέσσερα μπλε. Να πω κάπου εδώ πως αυτό με βοήθησε να θυμάμαι πολλές πληροφορίες και είχα γίνει μετρ στο λεξιλόγιο και στην ορθογραφία”. Στα αρνητικά, είχε προβλήματα στο να κάνει φιλίες, γιατί τα άλλα παιδιά δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν. Δεν κατανοούσαν το λόγο που είχε ανάγκη τις αγκαλιές. “Ήταν συναρπαστική εμπειρία. Με έκανε να αισθάνομαι ζεστά. Ασφάλεια. Ό,τι ένιωθα κάθε φορά που έβλεπα το μπλε του τέσσερα” έγραψε ο ίδιος στο βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2017, με τίτλο “Mirror Touch”.

Μέχρι να πάει στην ιατρική σχολή, ήταν βέβαιος πως όλοι ένιωθαν όπως εκείνος. Τότε έμαθε ότι ανήκει στις εξαιρέσεις. Οι καθηγητές του άρχισαν να τον προετοιμάζουν για τη ζωή του, ως γιατρός, δεδομένου του θέματος του. Την πρώτη φορά που παρακολούθησε επέμβαση νεαρού αγοριού, ένιωσε την τομή στους κοιλιακούς του και μετά “μια ζεστή και κακή εμπειρία”. Έμαθε να διαχειρίζεται την καθημερινότητα του (“έκανα focus στο μανίκι των ανθρώπων, στο μπατζάκι κλπ”). Με τους ασθενείς του τα πράγματα ήταν καλύτερα “αφού μπορούσα να νιώσω αν διψούσαν, αν πονούσαν”.

Οι γιατροί εξηγούν τώρα πως όλοι γεννιόμαστε με συναισθησία. Μια πρόσφατη έρευνα απέδειξε ότι τα μωρά συνδέουν διάφορα σχήματα με διαφορετικά χρώματα. Αυτή η συγχώνευση των αισθήσεων, ωστόσο μειώνεται με το πέρας του χρόνου, στους περισσότερους ανθρώπους -όταν πια ο εγκέφαλος επιλέγει τι θέλει να κρατήσει και τι να αφήσει.