Κυβέρνηση της κορδέλας και της τελευταίας στιγμής

“Η δυναμική ανάπτυξη μαζί με την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, αλλά και μια σειρά άλλων διαρθρωτικών μέτρων, έφεραν πρόσθετα έσοδα, πάνω και από τους στόχους που είχαμε θέσει. Κι έτσι, παρά τους αυστηρούς ευρωπαϊκούς δημοσιονομικούς κανόνες, ένα σοβαρό μέρος τους μπορεί, πλέον, να επιστρέψει στους πολίτες” Κυριάκος Μητσοτάκης (22/04/25)

“Τι θέλετε τελικά; Να αποτελειώσετε την πραγματική οικονομία με εξωφρενικά πλεονάσματα για να κάνετε εσείς μικροπολιτική επιδομάτων;” Κυριάκος Μητσοτάκης (18/05/2017)

“Δεν δαιμονοποιούμε καμία εμπορική δραστηριότητα. Η άλλη όψη των βραχυπρόθεσμων μισθώσεων είναι πως με την πλατφόρμα του Airbnb κάποιοι πολίτες εκμεταλλεύονται την περιουσία τους. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει μεγάλη φορολογική διαφάνεια και δυνατότητα εισπράξεων από πλευράς του Κράτους, ωστόσο πράγματι απαιτείται ισορροπία” Κυριάκος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ (08/09/24)

“Η προσιτή στέγη για όλους τους Έλληνες είναι δικαίωμα των πολιτών και υποχρέωση της πολιτείας”, Κυριάκος Μητσοτάκης (23/04/25)

Τα έκτακτα μέτρα στήριξης, που ανακοίνωσε την Τρίτη, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι προφανώς ευπρόσδεκτα για τους πολίτες (όσοι δεν μένουν εκτός λόγω εισοδηματικών κριτηρίων), που χρόνια μετά τα μνημόνια, επιβιώνουν μεταξύ δημοσιονομικών πλεονασμάτων και ελλείμματος ποιότητας ζωής.

Αλλά αφενός είναι πολύ λίγα, πολύ αργά, αφετέρου εντάσσονται σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης, που απέχει από τις υποσχέσεις της ίδιας της κυβέρνησης. Με λίγα λόγια, επιτελικό κράτος με κινήσεις πανικού και χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό δεν υφίσταται.

Η εύλογη κριτική για τα αποσπασματικά μέτρα, που έρχονται άρον άρον ως απόρροια της φθοράς και της δημοσκοπικής πτώσης της κυβέρνησης και για την ανακολουθία λόγων και έργων, κρύβει κάτι βαθύτερο και πολύ πιο επικίνδυνο για το μέλλον της Ελλάδας.

Την λυπηρή διαπίστωση, ότι μια κυβέρνηση 6 ετών, με όλα τα όπλα στα χέρια της, με τακτοποιημένα ταμεία, χωρίς αντίπαλο, με χρήμα να μοιράσει, δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε προβλήματα, που χρειάζονται πόρους, νέες ιδέες και κυρίως μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.

Οτιδήποτε ξεφεύγει από το χειροκρότημα της στιγμής και τη δημοσκοπική πτώση ή άνοδο, δεν βρίσκεται στο ραντάρ αυτής της κυβέρνησης.

Αν για παράδειγμα ένα σχέδιο για το δημογραφικό προϋποθέτει, δύσκολες αποφάσεις και κόστος στο κοινό της, για μελλοντικά αποτελέσματα, αν δηλαδή τη συμβολική “κορδέλα” της λύσης ενός ζητήματος, θα την έκοβε μια κυβέρνηση του μέλλοντος, τότε το πρόβλημα δεν αφορά την παρούσα κυβέρνηση.

Αυτή η πολιτική προσέγγιση, δεν είναι φυσικά ίδιον μόνο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά ποτέ στο παρελθόν δεν έγινε δόγμα άσκησης πολιτικής με τόση προσήλωση.

Η στέγαση είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η αδράνεια που επέδειξε η κυβέρνηση, έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση που για να λυθεί, θα χρειαστεί το πολιτικό κεφάλαιο διαδοχικών κυβερνήσεων. Οπότε, αντί να εκπονηθεί ένα σχέδιο για τη στέγαση, που θα συνδεθεί με το δημογραφικό και την οικονομία και θα περιλαμβάνει τολμηρές αποφάσεις και ενίσχυσης της προσφοράς, η κυβέρνηση παίζει άμυνα με το μυαλό στην ισορροπία ιδιοκτητών – ενοικιαστών και με αποσπασματικές παρεμβάσεις.

Το ίδιο ισχύει και για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, στα προβλήματα της Υγείας και της Παιδείας, στις συγκοινωνίες και στις μεταφορές.

Η πολιτική και το σχέδιο, αντικαθίστανται από μετρήσεις με μόνο μέλημα τη διόρθωση κάθε φορά των δημοσκοπήσεων. Έτσι οι ανακολουθίες στον κυβερνητικό λόγο, πολλαπλασιάζονται ανάλογα με τη λεγόμενη “φωτογραφία της στιγμής” και η πολιτική έρχεται πάντα ως ληγμένο φάρμακο σε χρόνιες ασθένειες και ποτέ ως πρόληψη.

Στην εποχή, που οι νέες ιδέες παλιώνουν σε ένα μήνα, στην Ελλάδα δεν σχεδιάζουμε τίποτα. Μοιράζουμε επιδόματα, που προκύπτουν από πλεονάσματα και κανείς ποτέ δεν εξηγεί πώς θα λυθεί το στεγαστικό για παράδειγμα όχι σήμερα και αύριο, αλλά σε 5 χρόνια. Πώς θα είναι οι πόλεις μας σε 5 χρόνια και πώς θα ζούμε σε αυτές; Δύσκολα πράγματα, πάρτε ένα επίδομα.

Το μόνο που μετράει, είναι οι μετρήσεις και με ποια ποσοστά θα πάει η ΝΔ στις επόμενες εκλογές, ώστε να ανανεώσει την παραμονή της στην εξουσία.

Η κυβέρνηση στο δυστύχημα των Τεμπών, που τώρα τα τρολ, παρουσιάζουν ως “ξεχασμένο”, προσπάθησε να πείσει την κοινωνία ότι είναι “τόσο ανίκανη, που δεν είναι ικανή να συγκαλύψει”. Αν όμως η ανικανότητα επεκτείνεται και σε άλλους τομείς, τότε είναι μάλλον φυσιολογικό να ασκείς δημοσκοπική, αντί για πραγματική πολιτική.