Πόσοι θυμάστε τα ονόματα των θυμάτων της Marfin;

Σταματήστε έναν άνθρωπο στον δρόμο. Και ζητήστε του να σας πει τα ονόματα των θυμάτων στη Marfin, πριν από 15 χρόνια. Το πιθανότερο είναι να μην τα θυμάται. Ίσως ανακαλέσει από τη μνήμη του την ύπαρξη μίας εγκύου γυναίκας ανάμεσα τους. Μέχρι εκεί. Θυμάται το περιστατικό, αλλά όχι τα ονόματα.

Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Εντάξει, είναι προφανές. Οι νεκροί της Marfin δεν καλύπτονται από τον ιδεολογικό μηχανισμό που παράγει ήρωες. Οι ήρωες, οι «μάρτυρες» αν θέλετε, πρέπει να συνδέονται, έστω εμμέσως, με την Αριστερά και τους ηττημένους του Εμφυλίου. Αν δεν ανήκουν σε αυτό το πλαίσιο, στην καλύτερη περίπτωση να θεωρηθούν παράπλευρη απώλεια, όπως, για παράδειγμα, ο Θάνος Αξαρλιάν. Κάπως έτσι, δεν υπάρχει και κοινωνική διαμαρτυρία για την υστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης.

Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν τα θύματα άνηκαν στον αντιεξουσιαστικό χώρο και ακόμα δεν είχε συλληφθεί ο υπεύθυνος για τον θάνατο τους. Θα ακούγαμε θεωρίες συνωμοσίας και αιτιάσεις περί συγκάλυψης.

Θυμηθείτε και τι ειπώθηκε εκείνες τις μέρες από ανθρώπους που ανήκουν σε συντεταγμένα σχήματα του δημοκρατικού τόξου. Μπορεί να εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους, αλλά δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στις ευθύνες της τράπεζας για την υστέρηση στα μέτρα πυρασφάλειας.

Όμως στην περίπτωση της Marfin υπάρχει και κάτι ακόμα που ουδόλως μας απασχολεί. Και έχει να κάνει με τη συγκρότηση και τον ψυχικό κόσμο όχι μόνο των δραστών, αλλά και όσων δεν αισθάνονται ντροπή ή και τύψεις για τον θάνατο αυτών των ανθρώπων. Λέμε τόσα και τόσα για τα κίνητρα αυτών που καταφεύγουν στη βία και δεν επισημαίνουμε το προφανές: οι άνθρωποι είναι ψυχικά διαταραγμένοι.

Η ανάλυση του συρμού αναφέρεται στα αδιέξοδα που εξωθούν ανθρώπους στη βία, στο σύνδρομο της ήττας στον Εμφύλιο, στην οργή που γεννά η κοινωνία των ανισοτήτων. Ανοησίες. Όλοι τα υφίστανται αυτά, αλλά είναι ελάχιστοι εκείνοι που θα ανάψουν τη μολότοφ ή θα ανοίξουν το κεφάλι κάποιου με τον οποίο έχουν ιδεολογικές διαφορές. Αν όσα κάνουμε είναι εκείνα που μας εκφράζουν, τότε μπορείτε να φανταστείτε τι συμβαίνει στο ψυχικό κόσμο αυτών των ανθρώπων. Απλώς χρησιμοποιούν ιδεολογικά ερείσματα για να αιτιολογήσουν τη βιαιότητα τους. Είναι ακριβώς η ίδια περίπτωση με τους χουλιγκάνους των γηπέδων. Απλώς το να δέρνεσαι για την ομάδα σου θεωρείται ηλίθιο, ενώ το να πετάς μολότοφ εκλαμβάνεται ως πολιτική πράξη.