“Αντιπυραυλική ασπίδα”… στις προανακριτικές

Απέναντι σε έναν «εκρηκτικό» συνδυασμό γεγονότων θα βρεθεί το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση: Ένα διεθνές περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν οι πολεμικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και ένα εγχώριο σκηνικό όπου μετά την προανακριτική για τα Τέμπη ίσως προστεθεί μία ακόμη για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Είναι πολύ πιθανόν το Μέγαρο Μαξίμου να αξιοποιεί ήδη το πρώτο για να «γλυτώσει» από το δεύτερο.

Προανακριτικές

Στην εσωτερική πολιτική σκηνή, η δικογραφία που διαβιβάστηκε στη Βουλή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και αναφέρεται στους πρώην υπουργούς Αγροτικής Ανάπτυξης, Μάκη Βορίδη και Λευτέρη Αυγενάκη, ήδη διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για να οδηγηθεί η Βουλή σε συζήτηση για μία ακόμη προανακριτική επιτροπή.

Η σχετική διαρροή της ευρωπαϊκής εισαγγελίας έγινε μόλις μερικές ώρες μετά την περιπετειώδη ψήφιση στη Βουλή της προανακριτικής επιτροπής για τα Τέμπη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με 154 ψήφους.

Τα «αντανακλαστικά» των κομμάτων της αντιπολίτευσης, όπως καταγράφθηκαν χθες στο κοινοβούλιο και την πολιτική επικαιρότητα, έδειξαν πώς θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Συνδυάζοντας μάλιστα την κριτική που άσκησε στη συζήτηση της προανακριτικής για τα Τέμπη και στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Μάντζος μίλησε για «σκάνδαλο διαφθοράς και αδιαφάνειας». Ο ομόλογός του στον ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Γιαννούλης σχολίασε σκωπτικά απευθυνόμενος προς την κυβέρνηση: «Σκεφτείτε από τώρα, με ποιο τρόπο θα απαλλάξετε με το πρότυπο Καραμανλή τους κυρίους Βορίδη και Αυγενάκη». Ο Νίκος Καραθανασόπουλος από το ΚΚΕ ζήτησε «να διερευνηθούν όλες οι αιτίες αυτής της υπόθεσης, να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που υπάρχουν».

Η αντιπολιτευτική κριτική φαίνεται να έχει βάση. Αφού στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ η κυβέρνηση έχει παραδεχθεί μέσω του πρωθυπουργού ότι υφίσταται πολιτική ευθύνη. Ταυτόχρονα ο Μάκης Βορίδης και ο Λευτέρης Αυγενάκης ως εμπλεκόμενοι υπουργοί δηλώνουν αθώοι ως προς το ποινικό σκέλος.

«Αντιπυραυλικά»

Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση με φόντο την κρίση στη Μέση Ανατολή πορεύεται με βάση την τακτική του «πρόθυμου συμμάχου» για ΗΠΑ και Ισραήλ, που έχει εδώ και πολύ καιρό επιλέξει. Μια επιλογή που – όπως όλα δείχνουν – της στερεί οποιαδήποτε δυνατότητα αυτόνομης παρέμβασης σε μία διεθνή συνθήκη στη Ν.Α. Μεσόγειο που σαφώς επηρεάζει πολυεπίπεδα και την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μοιάζει να βρίσκεται εκτός των «κέντρων λήψης αποφάσεων». Ενώ την ίδια στιγμή διατηρεί τις επιχειρησιακές δεσμεύσεις που απορρέουν από την συμμετοχή της χώρας στην Βορειοατλαντική Συμμαχία.

Στη λογική αυτή φαίνεται να κινούνται οι αναγκαστικά «εσωστρεφείς» πρωτοβουλίες της: Όπως για παράδειγμα η έκτακτη σύσκεψη στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας με αντικείμενο την δημιουργία «αντιπυραυλικής ασπίδας» για την χώρα, που το σύνολο της αντιπολίτευσης αντιμετώπισε με μεγάλη ανησυχία.

Αυτή μάλιστα ενισχύθηκε από τις «σιβυλλικές» δηλώσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη όταν αυτός ρωτήθηκε για τη φημολογία μεταφοράς πυραυλικών συστημάτων τύπου Patriot στην Κρήτη, όπου βρίσκεται η ΝΑΤΟϊκή βάση της Σούδας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εξελίξεις στο Ιράν είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμες και αυτονόητη η αναγκαιότητα χάραξης μιας εξωτερικής πολιτικής προσαρμοσμένης στην κατάσταση που δημιουργείται.

Όμως, η κυβέρνηση δείχνει προσανατολισμένη στη δημιουργία ενός κλίματος «προσμονής δεινών» και «ανησυχίας» στο εσωτερικό της χώρας . Δίχως όμως παράλληλα δυναμικές εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός. Μια λογική που έρχεται σε συνέχεια των αρνήσεων της να καταδικάσει την επιχειρησιακή δράση το Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις τελευταίες δηλώσεις του τάχθηκε με την μορφή ευχολογίου υπέρ της διπλωματικής και όχι στρατιωτικής αναζήτησης λύσης. Λέγοντας παράλληλα ότι «το Ιράν δεν μπορεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα» και πως «η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσω μιας διπλωματικής διευθέτησης που θα εγγυάται ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί».

Συνολικά, λοιπόν, δημιουργείται, ένα σκηνικό που το Μέγαρο Μαξίμου μπορεί να αξιοποιήσει στην κατεύθυνση του να αξιοποιηθούν οι «εξωτερικές» συνθήκες ώστε να εκτραπεί η εστίαση στα «εσωτερικά» ζητήματα.