ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΕΘΝΕΣ; 24 ΩΡΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΟΛΗ ΑΝΔΡΕΑΔΗ ΣΤΟ ΜΑΝΧΑΤΑΝ

Η Νέα Υόρκη δεν κοιμάται ποτέ. Το πολύβουο Μανχάταν μοιάζει να πάλλεται διαρκώς από έναν υπόγειο ρυθμό που δε σταματά — σαν μια μεγάλη καρδιά που χτυπά ασταμάτητα. Είναι καλοκαίρι. Ο καιρός, μας προειδοποιεί μέσα από την οθόνη του κινητού για ακραία υψηλές θερμοκρασίες, αλλά κανείς δε φαίνεται να πτοείται. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο. Άνθρωποι που τρέχουν, αγχώνονται — κι όμως, χαμογελούν. Ίσως αυτή να είναι η μαγεία της Νέας Υόρκης: σε βάζει στη μέση του πουθενά αλλά, με έναν παράδοξο τρόπο, δε σε κάνει στιγμή να νιώσεις ξένος ή μόνος.

Ταξιδέψαμε ως εκεί, με σκοπό να παρακολουθήσουμε την παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη, δημιουργών της «Ελένης», μιας παράστασης που έχει ήδη ταξιδέψει και συγκινήσει εκτός συνόρων. Η “Ελένη” τους, μετά διάκριση που έλαβε από τον Υπουργό Πολιτισμού της Βουλγαρίας να γίνει η πρώτη ιστορικά παράσταση που ανέβηκε στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Βασιλικής Επισκοπής στη Φιλιππούπολη, παρουσιάστηκε και στο θέατρο The Tank, ένα από τα πιο δραστήρια και εναλλακτικά stages της off-off Broadway σκηνής της Νέας Υόρκης.

Οι δύο δημιουργοί έκαναν τη διασκευή της Ευριπίδειας τραγωδίας, η Ιόλη Ανδρεάδη ανέλαβε τη σκηνοθεσία, ενώ η Βασιλική Τρουφάκου ενσάρκωσε όλους τους ρόλους του έργου έχοντας μαζί της επί σκηνής τον κορυφαίο Έλληνα κρουστό Νίκο Τουλιάτο.

Περπατώντας στην Έβδομη Λεωφόρο με προορισμό το The Tank, διασχίζουμε μια Νέα Υόρκη που μοιάζει βγαλμένη από κινηματογραφικό πλάνο. Κουστουμαρισμένοι και ατσαλάκωτοι εργαζόμενοι βαδίζουν γοργά δίπλα σε τουρίστες, ενώ ηλεκτρικά ποδήλατα κάνουν ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Κορναρίσματα και ένας καμβάς από φωνές σε δέκα διαφορετικές γλώσσες: όλα ακούγονται ταυτόχρονα, σαν μια χαοτική αλλά αρμονική πολυφωνία. Στρίβοντας αριστερά στην 28η οδό, και βαδίζοντας προς το θέατρο, το σκηνικό αλλάζει.

Γίνεται πιο εναλλακτικό. Πιο underground. Γκράφιτι στους τοίχους, εναλλακτικά μικρομάγαζα και στενά που μυρίζουν DIY καλλιτεχνικότητα και άφθονο καπνό, φοιτητές με καπέλα, ροκ μπλούζες. Εδώ είναι το έδαφος του The Tank.

Η Ιόλη και η ομάδα της “μιλούν” τη γλώσσα του αμερικανικού θεάτρου

Η πρεμιέρα της “Ελένης” ήταν προγραμματισμένη για την Πέμπτη 19 Ιουνίου. Το απόγευμα της Τετάρτης, μια μέρα πριν, θα λάμβανε χώρα η γενική πρόβα.

Ακολουθώ πιστά τις οδηγίες που μου έχει δώσει η ομάδα. Το θέατρο δεν είναι ανοιχτό στο κοινό. Πρέπει να περάσεις συγκεκριμένους «σταθμούς» για να φτάσεις. Πατάω τον πρώτο κωδικό στην κεντρική είσοδο, ακούγεται ένας ηλεκτρονικός ήχος επιβεβαίωσης και μία βαριά πόρτα ανοίγει. Μπαίνω. Μπροστά μου, μια σκοτεινή σκάλα. Ανεβαίνω ήσυχα, προσεκτικά, αλλά και κάπως φοβισμένα, καθώς ο χώρος μου είναι τελείως άγνωστος. Στην κορυφή της σκάλας, με περιμένει ένας δεύτερος κωδικός — και μετά ένα ντουλάπι. Το ανοίγω και βρίσκω ένα μεταλλικό κλειδί. Με αυτό ανοίγω την εσωτερική πόρτα που οδηγεί στο φουαγιέ.

Νιώθω πως συμμετέχω σε ένα video game. Σαν να πρέπει να λύσω γρίφους και να περάσω levels για να φτάσω στον προορισμό μου. Όταν, τελικά, τον φτάνω, το φουαγιέ είναι άδειο — αλλά όχι σιωπηλό. Από μακριά, μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα της σκηνής, ακούω τη φωνή της Βασιλικής Τρουφάκου.
Ανοίγω την πόρτα όσο πιο διακριτικά μπορώ, με την αμηχανία και τον σεβασμό του απρόσκλητου παρατηρητή.

Η Βασιλική βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής και κάνει διατάσεις. Το σώμα της μαζεύει ενέργεια, η αναπνοή της χτίζει ρυθμό. Ο Νίκος Τουλιάτος έχει ήδη πάρει τη θέση του πίσω από τα κρουστά του και πειραματίζεται με ήχους στήνοντας το ηχητικό σύμπαν της Ελένης.

Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων κάθεται η Ιόλη Ανδρεάδη. Κρατά σημειώσεις και φακέλους. Τα μάτια της είναι καρφωμένα στις σελίδες — προετοιμασία, εστίαση, προσμονή. Όταν η Βασιλική ολοκληρώνει το «ζέσταμά» της, σηκώνεται αθόρυβα και παίρνει θέση. Η πρόβα ξεκινά.

Η Ιόλη σηκώνεται σχεδόν ταυτόχρονα και αρχίζει να κινείται μέσα στον χώρο με σιγουριά. Όχι επιβλητικά, μα με φυσική κυριαρχία. Σαν να επιστρέφει σε έναν γνώριμο τόπο — και είναι, πράγματι, ο δημιουργικός της «οίκος». Οι οδηγίες της είναι άμεσες, καθαρές, με ακρίβεια και ένστικτο. Το σώμα της διαγράφει κινήσεις στον αέρα· τα λόγια της φωτίζουν τις μεταβάσεις και τις εσωτερικές κορυφώσεις.

Παρατηρώ την αλληλεπίδρασή της με την τεχνική ομάδα των Αμερικανών του θεάτρου. Η επικοινωνία τους ξεπερνά τις λέξεις. Δεν συνεργάζονται απλώς — μοιάζουν σαν να συνεννοούνται με τη σκέψη. Ο φωτιστής κάνει μικρορυθμίσεις χωρίς καν να του ζητηθεί, ο ηχολήπτης παρατηρεί και ενσωματώνει σε πραγματικό χρόνο. Είναι φανερό ότι δεν πρόκειται για μία τυχαία σύμπραξη, αλλά για αποτέλεσμα σχέσης που έχει καλλιεργηθεί και ωριμάσει στον χρόνο.

Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε. Είναι η έκτη χρονιά που ανεβαίνει παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη στο The Tank. Και αυτό αλλάζει τα πάντα. Η εμπιστοσύνη δεν χτίζεται στα λόγια — χτίζεται στις γενικές πρόβες, στα μικρολάθη που διορθώνονται πριν καν συμβούν, στο γεγονός ότι κάθε φως, κάθε ήχος, κάθε σήμα είναι ένα νεύμα προς το κοινό.

Βγαίνουμε από το The Tank και κατευθυνόμαστε προς την Times Square. Το φως που εκπέμπει είναι διακριτό από μακριά. Καθόμαστε στο Carnegie, ένα καθαρόαιμο αμερικανικό all day εστιατόριο. Παραγγέλνουμε φαγητά και ποτά. Η Βασιλική μιλά με την Ιόλη για το φως σε μια συγκεκριμένη σκηνή. Ο Νίκος Τουλιάτος δείχνει ένα ρυθμό με τα χέρια του πάνω στο τραπέζι, σαν να κουβαλάει πάντα μαζί του την παλέτα των ήχων του. Η Ιόλη σχολιάζει κάτι για το tempo μιας μετάβασης — και αμέσως μετά γελάει, ζητά συγγνώμη και αλλάζει θέμα. Το θέατρο είναι πάντα εκεί, αλλά τώρα του κάνουμε λίγο χώρο να αναπνεύσει.

Το ποτό βοηθά να χαλαρώσουμε. Η συζήτηση απομακρύνεται από την παράσταση και στρέφεται πια στο ίδιο το ταξίδι. Μιλάμε για τη Νέα Υόρκη, για όσα προλάβαμε να δούμε και για όσα θέλουμε ακόμα να προλάβουμε — έξω από το θέατρο αυτή τη φορά.

Η ημέρα της πρεμιέρας

Η επόμενη ημέρα ξεκινά νωρίς. Είμαστε όλοι ξανά στο θέατρο από το νωρίς το μεσημέρι — η ένταση της προηγούμενης νύχτας έχει μετουσιωθεί σε μια ήρεμη αποφασιστικότητα. Η σκηνή πρέπει να είναι καθαρή, οι τεχνικοί έτοιμοι, οι λεπτομέρειες όλες φροντισμένες.

Γύρω στις 18.15, οι πρώτοι θεατές αρχίζουν να φτάνουν. Το φουαγιέ γεμίζει γρήγορα, το ταμείο έχει ουρά, ενώ στον αέρα αιωρείται εκείνη η μοναδική αίσθηση της προσμονής λίγο πριν από μια πρεμιέρα: μια ανάμειξη περιέργειας, ενθουσιασμού και σιωπηλής προσοχής.

Στέκομαι λίγο πίσω, παρατηρώ. Προσπαθώ να καταλάβω από πού έρχονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι, τι τους έφερε εδώ — σε μια παράσταση ελληνική, σε μια γλώσσα ξένη. Το φουαγιέ του θεάτρου γεμάτο από Αμερικανούς θεατές. Μου τραβούν το βλέμμα τέσσερις καλοντυμένες μεσήλικες κυρίες που μιλούν χαμηλόφωνα μεταξύ τους ελληνικά με έντονη αμερικανική προφορά. Συζητούν για τον Ευριπίδη και την Ελένη — είναι ξεκάθαρα Ελληνοαμερικανές, συγκινητικά παρούσες. Ήρθαν να δουν τη δική τους Ελένη.

Γύρω τους, πολλοί νέοι άνθρωποι, άτομα κάθε ταυτότητας και έκφρασης φύλου. Το The Tank, άλλωστε, δεν είναι απλώς ένα θέατρο. Είναι ένα πεδίο καλλιτεχνικής ελευθερίας και ριζοσπαστικού πειραματισμού, ένας οργανισμός που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα και λειτουργεί ως κοινότητα — όχι ως θεσμός. Και η κοινότητα αυτή είναι εδώ απόψε, με ανοιχτή καρδιά και βλέμμα έτοιμο να συναντήσει την τραγική ουσία μιας άλλης Ελένης.

Η παράσταση ξεκινά. Οι ήχοι του Νίκου Τουλιάτου γεμίζουν τον χώρο, δημιουργούν μία ατμόσφαιρα καθαρόαιμα πολεμική. Πίσω από τη Βασιλική Τρουφάκου δεν υψώνονται αρχαία ερείπια, αλλά οι μαύροι τοίχοι του The Tank, σκηνή λιτή και αυστηρή — σχεδόν ασκητική. Κι όμως, εκεί, ανάμεσα σε φώτα, ήχους και σκιές, το βαρβαρικό παλάτι του Πρωτέα στην Αίγυπτο στήνεται όχι με σκηνικά αλλά με σώμα, φωνή και ρυθμό.

Η Βασιλική Τρουφάκου στέκεται στο κέντρο και κάνει την προσωπική της υποκριτική υπέρβαση. Ενσαρκώνει όλους τους ήρωες της τραγωδίας του Ευριπίδη — την Ελένη, τον Τεύκρο, τον Χορό, τον Μενέλαο, την Τροφό, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη — με τρόπο φυσικό και αβίαστο.

Σαν υποκριτικός χαμαιλέοντας, περνά από τον έναν ρόλο στον άλλον, χωρίς να χάνει στιγμή τον άξονα της δραματουργίας, με οδηγό της τον Νίκο Τουλιάτο, που από τη θέση του στη σκηνή χτίζει ζωντανά το ηχητικό τοπίο της παράστασης — μια παλλόμενη μουσική σπονδή που γεμίζει τον χώρο. Ενώ, το τραγικό φινάλε της αποκάλυψης ζωντανεύει με τα μαγικά φωνητικά της Χρυσηίδας, η οποία ερμηνεύει από τη θέση των θεατών.

Το κοινό παρακολουθεί μαγνητισμένο. Άλλοτε κοιτά τη Βασιλική Τρουφάκου και άλλοτε τους υπέρτιτλους. Δεν θέλει να χάσει ούτε δευτερόλεπτο από αυτή τη σύγχρονη ερμηνευτική τελετουργία που σκηνοθέτησε με τόση ακρίβεια και ευφυΐα η Ιόλη Ανδρεάδη. Θέλει να βιώσει ό,τι έχει να δώσει αυτή η “Ελένη“: έλεο, φόβο, θυμό, αλλά και μια βαθιά αίσθηση κάθαρσης, σπάνια συγκίνηση.

Το κοινό του The Tank, πήρε το τραγικό του βάπτισμα. Μέσα από ένα έργο σπαρακτικά επίκαιρο, που μίλησε όχι με αρχαία σκόνη, αλλά με φωνή σημερινή. Η “Ελένη” της Ιόλης Ανδρεάδη διέλυσε το κυρίαρχο στερεότυπο ότι η αρχαία τραγωδία είναι μουσειακή, στατική ή ακατανόητη. Αντίθετα, αποκάλυψε στους σύγχρονους νεοϋορκέζους θεατές που την παρακολούθησαν – διανοούμενοι, queer, φοιτητές, καλλιτέχνες- την ουσία του Ευριπίδη: ζωντανή, πολιτική, βαθιά ανθρώπινη.

Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν θερμό, παρατεταμένο και βέβαια δεν έλειπε και το standing ovation που με έκπληξη είδα πως ξεκίνησε μία παρέα Κινέζων.

Στο φουαγιέ με το κοινό και τις απορίες του

Στο φουαγιέ η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού περιμένει. Διακρίνω έναν 14χρονο έφηβο να κάθεται και να διαβάζει στα αγγλικά ένα βιβλίο μυθολογίας. Τον πλησιάζω και τον ρωτώ πώς διάλεξε να δει αυτήν την παράσταση. Η μητέρα του μου εξηγεί πως διαβάζει παθιασμένα την ελληνική μυθολογία και πως ήρθαν οικογενειακώς από την Ουάσινγκτον ως το Μανχάταν προκειμένου να δουν την “Ελένη”.

Είναι ενθουσιασμένοι, αλλά και βέβαιοι πως η παράσταση που είδαν ήταν στα αρχαία ελληνικά. Τους εξηγώ πως δε μιλάμε πια σήμερα στα αρχαία ελληνικά και τους κάνει τρομερή εντύπωση. Στην κουβέντα μας μπήκε και ο Ιάσονας, ένας Ελληνοαμερικανός φοιτητής που αποκάλυψε πως είδε για πρώτη φορά στη ζωή του μονόλογο και μάλιστα σε αρχαία τραγωδία. Μοιάζει σαγηνευμένος. Όλοι περιμένουν να συναντήσουν τους Ελληνες συντελεστές για συγχαρητήρια.

Το ‘παρών’ στην πρεμιέρα έδωσαν η πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, Ιφιγένεια Καναρά, και ο CEO της Carnegie Hospitality Group Στάθης Αντωνακόπουλος. Και οι δύο μιλούν ζωηρά με την Ιόλη Ανδρεάδη εκφράζοντας τον θαυμασμό τους.

Ένα τριπλό θριαμβευτικό sold out – Τι δήλωσε η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του The Tank στο NEWS247

Kαι οι τρεις παραστάσεις της Ελένης έλαβαν χώρα σε ένα κατάμεστο θέατρο σε ενθουσιώδη ατμόσφαιρα. Σε συζήτηση που είχα με την καλλιτεχνική διευθύντρια του The Tank, Μέγκαν Φιν, μου είπε πως «η παράσταση γι΄αυτήν ήταν πραγματικά όμορφη η εμπειρία. Δεν γνώριζα αυτήν την εκδοχή του μύθου της Ελένης, οπότε το να την παρακολουθήσω με έκανε να σκεφτώ όλες τις διαφορετικές στρώσεις της ιστορίας. Γνώριζα φυσικά για τον Τρωικό Πόλεμο, αλλά αυτή η προσέγγιση ήταν ιδιαίτερη. Κάθε φορά που βλέπω μια παράσταση από την ομάδα της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη, νιώθω ότι μαθαίνω κάτι. Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον. Είναι μια δημιουργική ανταλλαγή μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής αυτό που που έχουμε κατορθώσει αυτά τα χρόνια – και αυτό είναι πάντα συναρπαστικό.»

Και συνεχίζει: “Η παράσταση είναι πολύ συμβολική, και ο τρόπος που ερμηνεύεται η Ελένη είναι τόσο σαφής και σωματικός, που γίνεται άμεσα κατανοητή, ακόμα και χωρίς να γνωρίζεις τη γλώσσα. Ταυτόχρονα, το χιούμορ είναι ενδιαφέρον γιατί ενώ διαβάζεις υπέρτιτλους και παρακολουθείς την ερμηνεία, υπάρχουν στιγμές που γελάς, ακόμα κι αν η αντίδραση έρχεται με μικρή καθυστέρηση.»

Μένω λίγο σε αυτό που μου λέει και τη ρωτώ αν αισθάνθηκε πως τη δυσκόλεψε το φράγμα της γλώσσας: «Υπάρχει κάτι αληθινά ιδιαίτερο στο να βλέπεις μια ελληνική τραγωδία στα ελληνικά. Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις πλήρως τη γλώσσα, ο ήχος της, ο ρυθμός, η ενέργεια, προσδίδουν μια αίσθηση αυθεντικότητας. Και όταν συνδυάζεται αυτό με μια σύγχρονη ερμηνεία, το αποτέλεσμα γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό.»

Όσο για το ενδιαφέρον του κοινού ήταν ξεκάθαρη: «Οι θεατές εδώ στη Νέα Υόρκη ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους παραστάσεις. Δεν έχουμε αρκετό διεθνές θέατρο, και ειδικά τώρα, λόγω των πολιτικών συνθηκών, είναι ακόμα πιο δύσκολο να έρθει έργο από το εξωτερικό. Οπότε όταν παρουσιάζονται τέτοιες παραστάσεις, όπως αυτή η πρόταση πάνω στην ελληνική τραγωδία, προσφέρουν μια πολύτιμη εμπειρία στο κοινό μας.»

Ιόλη Ανδρεάδη – Άρης Ασπρούλης: Όχι μια στιγμή, αλλά μια διαδρομή

Η επιτυχία αυτή της παράστασης, της “Ελένης” των Ιόλη Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη δεν αποτέλεσε “κεραυνό εν αιθρία” στο θεατρικό κατεστημένο της Νέας Υόρκης.

Δεν πρόκειται, για μία ακόμη μεμονωμένη επιτυχία, ούτε για ένα “ειδικό event” ελληνικού θεάτρου στη αμερικανική μητρόπολη. Πρόκειται για απολύτως συστηματική καλλιτεχνική παρουσία των δύο Ελλήνων δημιουργών το The Tank, που μετρά ήδη έξι συναπτά έτη και ισάριθμες παραστάσεις (Ιών – 2019, Φιλική Εταιρεία. Η Αδελφότητα πίσω από την Επανάσταση – 2022,  Αρτώ / Βαν Γκογκ – 2023, Κόκκαλο – 2023, Οικογένεια Τσέντσι – 2024, Ελένη – 2025).

Μιλάμε για ανάπτυξη βαθιών δεσμών με ένα από τα σημαντικότερα θέατρα της off-off Broadway σκηνής, για δημιουργία κοινού που κάθε χρόνο περιμένει τη νέα τους δουλειά, αλλά και για σεβασμό απέναντι σε μια ελληνική δημιουργική ομάδα που δεν αντιμετωπίζεται ως φιλοξενούμενη, αλλά αποτελεί πλέον κομμάτι του ρεπερτορίου του The Tank σε ετήσια βάση.

Αυτός ο συνεχής διάλογος των Ανδρέαδη – Ασπρούλη έχει ήδη αναγνωριστεί διεθνώς. Πέρσι, το Broadway World – το κορυφαίο θεατρικό site στον κόσμο – αφιέρωσε αποθεωτική κριτική στην παρουσία τους στο The Tank.

Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα που φτάνει στη Νέα Υόρκη. Είναι και η Νέα Υόρκη που αντανακλά και επιστρέφει πίσω. Η πολιτισμική ώσμωση εμπλουτίζει το καλλιτεχνικό βλέμμα της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη — και αυτό φαίνεται χειροπιαστά στο έργο που παράγουν και στη χώρα μας.

Φέτος, παρουσίασαν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μια πρωτότυπη διασκευή του “Όσα Παίρνει ο Άνεμος”, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την πρόεδρο του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Brooklyn, Laura Tesman, ως «έξοχη και τολμηρή αναμέτρηση με ένα εμβληματικό έργο της αμερικανικής παράδοσης, μια διασκευή που μοιάζει περισσότερο με ιστορική διόρθωση». Ενώ, το διεθνές περιοδικό The Scarlet Letter, που απευθύνεται σε μια παγκόσμια κοινότητα φανατικών του έργου, αφιέρωσε εξώφυλλο και τετρασέλιδο ρεπορτάζ με τίτλο “Greek Wind” — μια έμμεση αναγνώριση του πολιτισμικού αντίκτυπου της δουλειάς τους έξω από τα ελληνικά σύνορα.

Το κατόρθωμα της πολιτιστικής ανταλλαγής μεταξύ των δύο χωρών, ΗΠΑ και Ελλάδας, που καταφέρνουν εδώ και χρόνια οι Ανδρεάδη και Ασπρούλης, λαμβάνει χώρα και με φυσική παρουσία, καθώς το 2021, έφεραν στην Αθήνα τον σπουδαίο Αμερικανό ηθοποιό Gene Gillette, για την παράσταση “Αρτώ / Βαν Γκογκ” που στέφθηκε με διθυραμβικές κριτικές – μιλάμε για τον ηθοποιό που πρωταγωνίστησε τη φετινή σεζόν στον Οθέλλο στο Broadway, στο πλευρό του Denzel Washington. Επίσης, το 2024, έφεραν στην Αθήνα τη διάσημη Νεοϋορκέζη ομάδα σωματικού θεάτρου The Back Pack, οι οποίοι παρουσίασαν την παράστασή τους “Noted” στο Θέατρο Ροές, με την θερμή ανταπόκριση του ελληνικού κοινού να χαρίζει δύο sold βραδιές.

Αυτή είναι η πραγματική εξωστρέφεια. Όχι εκείνη που περιορίζεται σε πρόσκαιρες μετακλήσεις, αλλά εκείνη που δημιουργεί διάλογο, δίκτυο, συνέργειες, βάθος. Το ελληνικό θέατρο, μέσω της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη, είναι πλέον συνομιλητής της διεθνούς σκηνής — όχι απλώς καλεσμένος. Και αυτό είναι επίτευγμα.

Το εγχείρημα πραγματοποιήθηκε με την ευγενική χορηγία του Κοινωφελούς Ιδρύματος Γεωργίου και Βικτωρίας Καρέλια, την υποστήριξη της Carnegie Hospitality Group και τελούσε υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη.

Συντελεστές παράστασης

Μετάφραση: Γιάγκος Ανδρεάδης
Σκηνοθεσία – Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη
Διασκευή: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης
Κοστούμια: Ioanna Kourbela‎
Διασκευή τραγουδιού: Danai Nielsen

Ελένη, Τεύκρος, Χορός, Μενέλαος, Τροφός, Κάστωρ & Πολυδεύκης: Βασιλική Τρουφάκου
Ζωντανά επί σκηνής ο μουσικός περφόρμερ Νίκος Τουλιάτος
Ζωντανά φωνητικά: Χρυσηίδα