Μαρία Καρυστιανού: Πήραν τα μυαλά της αέρα;

Θα πολιτευθεί η Μαρία Καρυστιανού; Θα κάνει κόμμα; Δικαιούται να προβαίνει σε πολιτικές δηλώσεις; Αξίζει να γίνει πρωθυπουργός, όπως έχουν πει ορισμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι;

Ας βάλουμε στην άκρη τα αυτονόητα: Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να εμπλακούν στην πολιτική καθ΄ οιονδήποτε τρόπο. Και, φυσικά, να σχολιάζουν την πολιτική επικαιρότητα-πρόσωπα, κόμματα και γεγονότα.

Όμως ελάχιστοι έχουν τη δυνατότητα να το πράττουν κάνοντας προσπελάσιμες τις θέσεις τους στην κοινωνία. Τα ΜΜΕ απευθύνονται κυρίως στους «επώνυμους». Γι’ αυτό, ο κόσμος περιορίζεται να δηλώνει παρουσία μέσω των σόσιαλ μίντια.

Η κυρία Καρυστιανού δεν ανήκει στην «άφωνη», όπως την προσδιορίσαμε πλειονότητα. Ανήκει στους «επώνυμους» από τότε που ο θάνατος χτύπησε την πόρτα της. Και μπήκε με το σπαθί της στη χορεία αυτή. Δηλαδή, με διαρκή αγώνα. Με τόλμη και γενναιότητα, ώστε να λάμψει η αλήθεια για το έγκλημα των Τεμπών και να τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Όμως το ιλιγγιώδες-η άμετρη δημοσιότητα για έναν  άσημο άνθρωπο- καιροφυλακτεί. Και παγιδεύει. Γιατί όταν μπει σε μικρό κεφάλι-σε έναν «απλό άνθρωπο» δηλαδή- μια μεγάλη ιδέα, τον κάνει να πιστεύει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Αυτό συνέβη στη Μαρία Καρυστιανού.

Δεν είναι πρωτότυπο. Είναι ανθρώπινο. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Το ιλιγγιώδες που λέγαμε. Να σε ξέρουν οι συγγενείς, πέντε φίλοι, ο επαγγελματικός περίγυρος κ.α., και ξαφνικά να βρίσκεσαι στα χείλη όλων των κατοίκων της χώρας.

Μοιραία, η κυρία Καρυστιανού άρχισε να φαλτσάρει. Και να δίνει απτά δείγματα αλαζονείας: Θεωρώντας ότι είναι δικό της έργο η οργή του κόσμου για το έγκλημα των Τεμπών, η έντονη δυσπιστία έναντι της Δικαιοσύνης και η διαπιστωμένη αντικυβερνητική διάθεση, προέβη σε μια αδιανόητη δήλωση τον Σεπτέμβριο του 2024:

«Πιστεύω πως η πτώση της κυβέρνησης στις εκλογές (σ.σ στις Ευρωεκλογές) έχει τη σφραγίδα μου. Ο κόσμος έχει οργιστεί» (Mega- Στην εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα»).

Όντως, μέχρι τότε δεν είχαμε δει τίποτε. Από τότε, όμως, είδαμε αρθρογράφους, σχολιαστές και πολιτικούς(Κοτζιάς, Ακρίτα) να λένε ότι αξίζει να γίνει πρωθυπουργός η κυρία Καρυστιανού!

Είδαμε δημοσκοπήσεις να την περιλαμβάνουν(δημιουργία κόμματος) και την ίδια να το διαψεύδει στην αρχή («Δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο ούτε για το μέλλον», είπε στην ίδια εκπομπή του Mega), αλλά εν συνεχεία να το αφήνει ανοιχτό: «Δεν το σκέφτομαι αυτή τη στιγμή» (στο Contra).

Eτσι: Αυτή τη στιγμή! Και επειδή είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν το αποκλείει, ίσως γι αυτό σε κάποιες συνεστιάσεις στην Θεσσαλονίκη, τις ημέρες της ΔΕΘ, ζήτησε από τους συνδαιτημόνες να βρεθούν «πέντε οικονομολόγοι και πέντε στρατηγοί» (ρεπορτάζ τα οποία ουδέποτε διαψεύστηκαν).

Αλήθεια, να τους κάνει τι, αν όχι αρωγούς, συμβούλους και στελέχη του κόμματος που σκέφτεται να ιδρύσει;

Εν πάση περιπτώσει, τουλάχιστον με τις μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις, το «Κόμμα Καρυστιανού» κατακτά υψηλό ποσοστό. Όπερ σημαίνει ότι επίκειται συγκλονισμός στο πολιτικό σύστημα, εάν αυτά τα  δημοσκοπικά ευρήματα επιβεβαιωθούν στην κάλπη. Με καθοριστική επήρεια, ίσως μεγαλύτερη από τα αναμενόμενα εγχειρήματα Τσίπρα και Σαμαρά.

Επειδή η άσκηση πολιτικής και δη από ηγετική θέση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση-πόσο μάλλον το κυβερνάν…

Επειδή είναι εύκολο για οιονδήποτε να πάρουν τα μυαλά του αέρα, υπό ειδικές συνθήκες, και «να πάρει ψηλά τον αμανέ»…

Επειδή η αλαζονεία συνιστά ύβριν, ας ακούσει η Μαρία Καρυστιανού τον λόγο των Τραγικών μας κι ας αυτοπροστατευθεί από τους κόλακες, τους χειροκροτητές και από στοιχεία του εαυτού της:

• «Ύβρις φυτεύει τύραννον» (Σοφοκλής).
• «Ζεύς κολαστής(σ.σ. τιμωρός) των υπερφρόνων» (Ευρυπίδης).
• «Η αλαζονεία όταν ανθίζει πλήρως, παράγει έναν καρπό του οποίου ο θερισμός(η συγκομιδή) είναι γεμάτος κλάμα» (Αισχύλος).

… Κι αν η Μαρία Καρυστιανού κωφεύσει αδιαφορώντας για τα λόγια των Τραγικών μας, του Ηρακλείτου και άλλων, ας τα λάβουν υπόψιν όσοι εκστασιάζονται από την προοπτική να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, στα πολιτικά μας πράγματα…

Όσο για το προβαλλόμενο υπερασπιστικό επιχείρημα(Οι πολιτικοί που έχουμε είναι καλύτεροι από την Καρυστιανού;): Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που είναι καλύτεροι. Όμως λίγοι, ελάχιστοι εξ αυτών εμφορούνται από σωτηριολογική διάθεση.

Εκτός κι αν δεχτούμε ότι διαθέτουν υπόσταση σοβαρότητος οι καφενειακές συζητήσεις που συνοψίζονται στον αφορισμό «Κάνε με εμένα πρωθυπουργό και θα δεις»…

ΥΓ: Ο προσήκον σεβασμός στο πρόσωπό της δεν καθιστά περιττή την κριτική για την εν γένει συμπεριφορά και τον δημόσιο λόγο της. Και, φυσικά, δεν είναι ανήθικες οι κριτικές, όπως λένε κάποιοι αφιονισμένοι, αδυνατώντας να διακρίνουν την διαφορά μεταξύ επιβεβλημένων για δημόσιο πρόσωπο κριτικών προσεγγίσεων και αήθων επιθέσεων, τις οποίες όντως έχει υποστεί η κυρία Καρυστιανού.