Οι safe zones μας

Όλοι μας τις έχουμε, σε πολλές και διαφορετικές περιοχές. Στην προσωπική μας ζωή, στις σχέσεις μας, στις δημόσιες τοποθετήσεις μας, στην εκφορά του πολιτικού μας λόγου. Τις έχουμε ανάγκη όπως και τα μικρά παιδιά.

Μία περιοχή ασφάλειας – ενίοτε και ρουτίνας- μέσα στην οποία κυριαρχεί το «ανήκειν» , ανάγκη εγγενής στην ανθρώπινη φύση. Ο καθένας μας έχει ένα ακροατήριο μέσα στο οποίο απολαμβάνει αποδοχή και κύρος. «Κολακεύουμε» τις παγιωμένες αντιλήψεις, επικροτούμε τις «προεπιλεγμένες» επιλογές, υπερθεματίζουμε πάνω στις κοινές μας θεωρίες και απόψεις. Χρειάζονται όλα αυτά γιατί δημιουργούν συλλογικότητες, κοινούς δρόμους και κοινές ιστορίες. Δίχως κοινές ιστορίες είμαστε στον αέρα.

Αλλά δεν υπάρχει κανένα νόμισμα με μία μόνο όψη. Αυτές οι περιοχές όταν γίνονται αιρέσεις, όταν το δόγμα κυριαρχεί της αμφισβήτησης και η σιγουριά της αναζήτησης, τότε τα πράγματα γίνονται περίεργα.

Καταρχάς διαστρεβλώνεται η έννοια του αγώνα για να αλλάξουν τα πράγματα. Όσο κι αν η ενότητα είναι ζητούμενο σε μία εποχή που μας χτυπάνε οργανωμένα οι πιο σκοτεινές θεωρίες -πιστεύαμε πως είχαμε ξεμπερδέψει από τον Μεσαίωνα- άλλo τόσο ζητούμενο είναι η ελευθερία.

Δεν την διαπραγματευόμαστε με το πρόσχημα μίας δύσκολης εποχής που απαιτεί την αναστολή της για λίγο. Δεν υπάρχει «για λίγο». Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου κάνει ο εχθρός σου δεν είναι να σε νικήσει αλλά να σε κάνει ίδιο με εκείνον, να σε αναγκάσει να μεταχειριστείς τους δικούς τρόπους.

Ξέρω πόσο ρομαντικά ακούγονται αυτά στα αυτιά όσων πιστεύουν πως απέναντι υπάρχουν μόνο εχθροί. Όσο ρομαντικά ακούγονται και σε όσους πιστεύουν πως όσοι δεν ψηφίζουν Αριστερά είναι φασίστες.

Πρέπει να αφήσουμε δρόμους ανοιχτούς, πρέπει να μιλάμε με τους μέσα αλλά και με τους απέξω. Γενικά, να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να μιλάμε. Όταν ο καθένας μας ταμπουρώνεται στις σιγουριές του και τουφεκάει στα τυφλά και αδιακρίτως όποιον κινείται έξω από την περίμετρο, η κατάσταση οδηγείται εκεί που κανένας δεν μπορεί να νικήσει.

Δεν χρειάζεται να μου αναφέρεις ακραία παραδείγματα για να διαφωνήσεις. Φυσικά και δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο διαλόγου με τους «μεροκαματιάρηδες» που ειρωνεύονται μανάδες που παρέλαβαν κόκκαλα από τα Τέμπη, για παράδειγμα.

Αλλά αυτός δεν είναι ο μέσος όρος, και οι περισσότεροι από μας -κακά τα ψέματα- είμαστε άνθρωποι του μέσου όρου. Είμαστε η μεγάλη πλειονότητα, όχι εκείνοι που κάνουν την φασαρία τους μόνο μέσω Facebook.

Πού και πού είναι απαραίτητο και χρήσιμο για όλους να βγαίνουμε από την safe zone μας. Να μην πηγαίνουμε μόνο εκεί που θα μας χειροκροτήσουν αλλά κι εκεί που ίσως μπορέσει να προκύψει κάποια σύνθεση.

«Γειά σου, είμαι εγώ που διαφωνούμε και κοίτα να δεις, δεν έχω ούτε ουρά ούτε κέρατα, όπως νόμιζες, αντιθέτως είμαι κι εγώ λιγάκι χαμένος όπως κι εσύ. Δεν τα καταλαβαίνω όλα, έλα να δούμε μήπως κάποια τα καταλαβαίνουμε ίδια».

Δεν είναι χριστιανικό, δεν είναι βουδιστικό, είναι βαθιά πολιτικό. Αλλά και βαθιά προσωπικό. «Ψιλοκουράστηκα να δείχνω την εικόνα που θέλεις για να μην σε στενοχωρήσω, θέλεις να ελευθερωθώ για λίγο να δούμε αν αντέχει ο ένας τον άλλον; Θέλεις να ενώσουμε τις ερωτήσεις μας και όχι τις απαντήσεις μας;»