Ιθάκη: Νισάφι με το παρελθόν, ώρα για φυγή προς τα εμπρός…

H συζήτηση που άνοιξε για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να επαναφέρει τον πρώην Πρωθυπουργό στην καθημερινή πολιτική επικαιρότητα, ταυτόχρονα όμως συνιστά μία παγίδα που μπορεί να “ρουφήξει” τις όποιες προθέσεις του για το μέλλον.

Η κουβέντα το τελευταίο 48ώρο (τουλάχιστον) παραμένει προσκολλημένη στο χθες. Στο 2015, στο 2019, στο 2023, στο παρελθόν πάντως. Εξελίσσεται μάλιστα σε ένα αυτομαστίγωμα της Αριστεράς και της επιχείρησης διακυβέρνησης του τόπου ενώ δίνει επιπλέον επιχειρήματα στο αντί ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το οποίο κατόρθωσε τα προηγούμενα χρόνια να διαλύσει την όποια προσπάθεια ανασυγκρότησης του χώρου.

Το αν συμφέρει τον πρώην Πρωθυπουργό μία τέτοια συζήτηση δεν είναι κάτι που ενδιαφέρει τους πολλούς. Αυτό που ενδιαφέρει τους πολλούς είναι να ακούσουν τι έχει να προτείνει ο Τσίπρας για το μέλλον. Της χώρας και των πολιτών, των πολλών, της κοινωνικής πλειοψηφίας που θέλει να εκφράσει.

Η “Ιθάκη” θα μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή έτσι ώστε η σχετική συζήτηση, επιτέλους, να ανοίξει. Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, υπό το τίτλο “Πυξίδα”, το οποίο αποτελεί ουσιαστικά ένα είδος πολιτικού μανιφέστου για την Νέα Εποχή έχει φωτιστεί λιγότερο απ’ όλα, σχεδόν καθόλου αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Γιατί; Διότι προφανώς δεν εμπεριέχει την ίντριγκα των προηγούμενων κεφαλαίων. Είναι το κεφάλαιο στο οποίο ο Τσίπρας μιλά και εκφράζεται αμιγώς πολιτικά αφήνοντας στην άκρη την κούφια παρελθοντολογία.

Είναι αξιοσημείωτες οι διαπιστώσεις και οι διαγνώσεις του πρώην Πρωθυπουργού για την πραγματικότητα που βιώνεται σήμερα στη χώρα. Ο Τσίπρας κάνει λόγο για κοινωνία του 1/5 που μπορεί να αποταμιεύσει και να προοδεύσει οικονομικά, την ίδια ώρα που τα υπόλοιπα 4/5 δοκιμάζονται και υποχωρούν.

Τονίζει ότι τόσο η ελληνική οικονομία όσο και η ελληνική κοινωνία εν γένει έχουν ανάγκη από δημιουργικά σοκ σε ορίζοντα πενταετίας με τελικό στόχο την εκ βάθρων αλλαγή των προτεραιοτήτων και του οικονομικού μοντέλου μέχρι το 2030.

Ο Τσίπρας υπογραμμίζει παράλληλα την ανάγκη να φορολογηθεί, ακόμα και με έκτακτους τρόπους, ο μεγάλος πλούτος στη χώρα για να δημιουργηθούν κεφάλαια που θα “θεραπεύσουν” το μεγάλο ασθενή της κοινωνικής συνοχής.

Αντί η δημόσια συζήτηση, λοιπόν, να περιστρέφεται γύρω από αυτά τα επίδικα, τα εξόχως σημαντικά για το αύριο της χώρας, περιοριζόμαστε στο πως υποβίβασε την αξία της Βουλής η Ζωή Κωνσταντοπούλου, πώς έβαλε το εγώ πάνω από το εμείς ο Βαρουφάκης και πόσο εκτός πραγματικότητας βρισκόταν ο Λαφαζάνης.

Περσινά, ξινά σταφύλια. Φρέσκα κουλούρια θέλουμε. Οι απόψεις για το 2015 έχουν πια παγιωθεί, δεν πρόκειται να αλλάξουν, ο λόγος γι’ αυτήν την περίοδο περνά, σιγά-σιγά πια, στους ιστορικούς για τη συνολική της αποτίμηση. Συμφέρον των πολιτών είναι να κατατεθούν στο δημόσιο διάλογο τα πλάνα για την επόμενη πενταετία τουλάχιστον παράλληλα με προτάσεις για τη λύση προβλημάτων που ταλανίζουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Η ομφαλοσκόπηση που άρχισε με την “Ιθάκη” αυτό το σχέδιο δεν το εξυπηρετεί. Αντίθετα, βάζει βούτυρο και μέλι στο ψωμί της Δεξιάς που συνεχίζει να αποπροσανατολίζει εκτοξεύοντας μύδρους κατά δικαίων και αδίκων για τα λάθη της Αριστεράς χωρίς να μιλά καθόλου για τα δικά της (που έχουν, εκτός των άλλων, εκτοξεύσει στα ύψη τις ανισότητες).

Στο παρελθόν (κυρίως στο άμεσο) ο Τσίπρας έκανε πολλούς λαθεμένους υπολογισμούς και επικοινωνιακές επιλογές. Τα πλήρωσε πολύ ακριβά όλα αυτά. Οπότε τα περιθώρια για τον ίδιο παραμένουν στενά.

Τουτέστιν, ή θα επιχειρήσει τη φυγή προς τα εμπρός με όχημα και το βιβλίο του ή θα μετατραπεί σε σάκο του μποξ της Δεξιάς που έχει κάθε συμφέρον να μην μιλάμε για τα πραγματικά επίδικα αλλά να ρίχνουμε το ανάθεμα στη διακυβέρνηση Τσίπρα δια πάσαν νόσον…