ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΠΕΛΛΟΣ ΟΙ ΖΩΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ, ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ

Η νέα δουλειά της ομάδας The Young Quill “Απόψε κανείς δεν πεθαίνει” στο Θέατρο Μπέλλος μοιάζει με ένα ζωντανό πείραμα πάνω στα υλικά που συγκροτούν την ύπαρξή μας: σεξ, βία, εξουσία, πίστη, αγάπη.
Κι όμως, πίσω από αυτό το πλούσιο θεματικό φάσμα, εκείνο που αναδεικνύεται περισσότερο είναι η συνοχή μιας ομάδας που έχει πια ωριμάσει, έχει βρει τον ρυθμό, τις ισορροπίες και τη συλλογική της δυναμική.

Το αποτέλεσμα είναι μια παράσταση που πάλλεται, αναπνέει και συνομιλεί με τον θεατή χωρίς απόσταση, χωρίς υπεκφυγές.

Το έργο και η σύγχρονη γραφή

Η επιτυχημένη συνεργασία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου με την Βίβιαν Στεργίου στην παράσταση «Ιφιγένεια / Βορά» στη Μικρή Επίδαυρο εξελίσσεται, εμπλουτίζεται και βρίσκει νέους δρόμους. Το νέο κείμενο έχει προκύψει από μια αρχική ιδέα και σύλληψη της ίδιας της Αικατερίνης Παπαγεωργίου, η οποία δούλεψε εξ αρχής με την ομάδα των ηθοποιών μέσα από υλικό αυτοσχεδιασμού και βιωματικές διαδικασίες.
Πάνω σε αυτό το πρώτο σώμα κειμένου εργάστηκαν στη συνέχεια η Βίβιαν Στεργίου και ο Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος, σε στενή συνεργασία με όλη την υποκριτική ομάδα, συνθέτοντας ένα έργο που αναπνέει με ρυθμό σύγχρονο και ειλικρινή.

Το «Απόψε κανείς δεν πεθαίνει» ξετυλίγεται σαν μια αλληλουχία από σπονδυλωτές ιστορίες, όλες ριζωμένες στην πραγματικότητα που μοιραζόμαστε. Οι ήρωες δεν είναι «θεατρικοί» με την παραδοσιακή έννοια. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που κουβαλούν τις ίδιες αγωνίες, επιθυμίες, φόβους και μικρές νίκες. Οι ιστορίες τους λειτουργούν σαν καθρέφτες της καθημερινότητάς μας και γεφυρώνονται μέσα από μικρές και μεγάλες συμπτώσεις, δημιουργώντας μια ενιαία, πολύπτυχη δραματουργία.

Ένας νέος φοιτητής που πιέζεται να ακολουθήσει το επάγγελμα του δικηγόρου πατέρα του, ενώ βαθιά μέσα του λαχταρά να γίνει ηθοποιός· έναν άλλον που ζει μόνος και αναζητά ένα «φως» για να σταθεί όρθιος, βυθισμένος στον κόσμο των life coaches και της αυτοβελτίωσης. Μια νεαρή γυναίκα παλεύει με μια σοβαρή περιπέτεια υγείας, ανακαλύπτοντας μέσα από την πίστη στη ζωή τη δύναμη να νικήσει. Και όλα αυτά ενώ γύρω τους πλανώνται ιστορίες με πολύ σεξ, πολιτικές φιλοδοξίες, τηλεοπτικές περσόνες, χρέη, τράπεζες, revenge porn, γραφειοκρατία και τις σκιές της σύγχρονης καθημερινότητας.

Θραυσματική, πολυφωνική, φαινομενικά ασύνδετη η σύγχρονη αυτή θεατρική γραφή. Αλλά αυτό δεν συνιστά αδυναμία. Είναι αντανάκλαση της εποχής, της διάσπασης του βλέμματος, της κατακερματισμένης προσοχής, της ανάγκης μας να πιάσουμε πολλές αλήθειες ταυτόχρονα. Είναι ένας νέος, ζωντανός τρόπος σκέψης που δεν προσποιείται τη συνοχή, αλλά τη διεκδικεί μέσα από τα αποσπάσματα.

Και υπάρχει τελικά κάτι που αναδύεται σχεδόν αθόρυβα αλλά σταθερά: η αγάπη. Η αγάπη, όχι ως ρομαντική εξιδανίκευση, αλλά ως πράξη, ως κίνηση, ως βλέμμα, ως ανθρώπινη δυνατότητα. Η αγάπη που εμφανίζεται εκεί όπου όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Η αγάπη που ενώνει μαγικά, έστω και για λίγο, ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα συναντιούνταν ποτέ. Η αγάπη που γίνεται το νήμα ανάμεσα στις ιστορίες και ίσως η μόνη, πραγματική πηγή ελπίδας.

Έτσι, μέσα στο θραυσματικό τοπίο της σύγχρονης ζωής, η παράσταση αποκαλύπτει πως η ποίηση βρίσκεται στις απλές, καθημερινές στιγμές, στα μικρά θαύματα, στις άγνωστες συνδέσεις μεταξύ μας.

Η σκηνοθετική υπογραφή της Αικατερίνης Παπαγεωργίου

Στην καρδιά της παράστασης χτυπά η σκηνοθετική ματιά της Αικατερίνης Παπαγεωργίου, μιας δημιουργού που δεν επαναπαύεται ποτέ. Μια σκηνοθέτιδα που σκάβει βαθιά στις ανθρώπινες διαδρομές, μετακινεί τον άξονα του βλέμματος και επιστρέφει κάθε φορά με ένα νέο, ουσιαστικό ερώτημα. Έτσι χτίζει σταδιακά ένα προσωπικό καλλιτεχνικό σύμπαν: πολιτικό, τρυφερό και σκληρό όπου το απαιτεί η αλήθεια των καταστάσεων.

Σ’ αυτή την παράσταση, δημιουργεί μέσα στον φυσικό της χώρο και πλάι σε μια ομάδα ηθοποιών που γνωρίζει βαθιά. Η σχέση αυτή δίνει στην παράσταση μια ξεχωριστή συνοχή. Η σκηνοθεσία της είναι αεικίνητη και καλοκουρδισμένη: γεμάτη ρυθμό, με συνεχείς μετατοπίσεις, με εναλλαγές ρόλων που δεν λειτουργούν ως τεχνικό εύρημα αλλά ως μέρος της δραματουργικής αναπνοής.

Αναγνωρίζει κανείς τα πλέον χαρακτηριστικά στοιχεία της: τις μικρές «καρικατούρες» ρόλων, όχι ως επιφανειακή σάτιρα, αλλά ως εύστοχα σχεδιασμένες κοινωνικές μάσκες, τις γλυκόπικρες στιγμές που “ανοίγουν” ένα παράθυρο στο συναίσθημα χωρίς να το περιφέρουν επιδεικτικά, την ακριβή ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και στη σκοτεινιά. Είναι μια σκηνοθεσία που κινείται αδιάκοπα, που οργανώνει την ενέργεια της σκηνής σαν παλμό.

Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Κάθε είσοδος, κάθε παύση, κάθε μετάβαση μοιάζει μετρημένη στο δευτερόλεπτο, σαν να υπηρετεί έναν αόρατο εσωτερικό μηχανισμό που κρατά την παράσταση σε συνεχή κίνηση χωρίς να χάνει ποτέ την αίσθηση της αλήθειας.

Η υποκριτική ομάδα

Οι ηθοποιοί (Αλέξανδρος Βάρθης, Νίκος Γιαλελής, Τάσος Λέκκας, Αλεξάνδρα Μαρτίνη, Φάνης Μιλλεούνης, Ελίζα Σκολίδη) λειτουργούν σαν ένα σώμα. Ο καθένας φέρει το προσωπικό του υλικό, αλλά όλα ενώνονται σε ένα σύνολο που δεν τρίζει ούτε στιγμή.

Οι ρόλοι γλιστρούν ομαλά ο ένας μέσα στον άλλον, σαν να υπάρχει ένα αόρατο σύστημα μετάδοσης, μια εσωτερική πειθαρχία που επιτρέπει στον αυτοσχεδιασμό και την αλήθεια να ανθίσουν χωρίς να ξεφεύγουν από τον συνολικό παλμό της παράστασης. Είναι εμφανές: η ομάδα The Young Quill έχει πια διαμορφώσει μια κοινή γλώσσα — σωματική, συναισθηματική, νοηματική — που την κάνει ξεχωριστή στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο.

Γιατί «Απόψε κανείς δεν πεθαίνει»;

Ο τίτλος της παράστασης λειτουργεί αρχικά σαν μια τολμηρή δήλωση — σχεδόν σαν πρόκληση. Όμως όσο ξεδιπλώνονται οι ιστορίες, αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται για ειρωνεία ούτε για μια εύκολη θεατρική υπερβολή. Αντίθετα, ο τίτλος αντανακλά τον βαθύτερο πυρήνα του έργου: την πεποίθηση ότι, παρά τα σκοτάδια, παρά τις πληγές, παρά το βάρος των αόρατων δυνάμεων που συνθλίβουν την καθημερινότητα, οι άνθρωποι σώζονται.
Κανείς δεν πεθαίνει «απόψε» — όχι επειδή τίποτα κακό δεν συμβαίνει, αλλά επειδή κάτι ισχυρότερο αναδύεται ξανά και ξανά: η πίστη στη ζωή και η δύναμη της αγάπης.

Γιατί να δει κανείς την παράσταση αυτη;

Γιατί το «Απόψε κανείς δεν πεθαίνει» μιλά αληθινά για τον κόσμο γύρω μας και για τον άνθρωπο δίπλα μας. Γιατί μέσα από ιστορίες καθημερινές, οικείες και αναγνωρίσιμες, αποκαλύπτει εκείνον τον έναν, ουσιαστικό συνεκτικό ιστό που μας κρατά: την αγάπη. Κι έτσι, μέσα στη θραυσματική εποχή μας, θυμίζει κάτι απλό αλλά πολύτιμο: ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα.