Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου είναι η Μέδουσα που δεν φοβάσαι να κοιτάξεις

Η ΜΕΔΟΥΣΑ, το θεατρικό έργο-μανιφέστο του Μιχάλη Καραγιάννη, ανεβαίνει στη σκηνή του ανανεωμένου Θεάτρου Αθήναιον στη Θεσσαλονίκη από το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Πηνελόπη Αναστασοπούλου ενσαρκώνει μια σύγχρονη Μέδουσα που σπάει τη σιωπή και μετατρέπει τον πόνο σε κραυγή. Η σκηνοθεσία του Αντώνη Καραγιάννη απογυμνώνει τον μύθο και τον φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τη σημερινή πραγματικότητα: τη βία, την αδικία, τη σιωπή και τελικά την επιθυμία για λύτρωση και φως.

Η Μέδουσα ήταν ιέρεια της Αθηνάς, μια νέα γυναίκα με απίστευτη ομορφιά. Ο Ποσειδώνας την πόθησε και τη βίασε μέσα στον ναό της θεάς. Η Αθηνά δεν τιμώρησε τον δράστη. Τιμώρησε το θύμα και μεταμόρφωσε την ιέρεια σε Γοργόνα: φίδια αντί για μαλλιά, δέρμα χάλκινο, βλέμμα που πετρώνει όποιον το αντικρίζει. Ο κόσμος άρχισε να τη φοβάται. Ο φόβος έγινε το νέο της πρόσωπο. Όχι η ομορφιά, όχι η αδικία, αλλά η δύναμη του τρόμου. Η Μέδουσα στην πραγματικότητα, είναι το πρόσωπο κάθε γυναίκας που κακοποιήθηκε και δεν δικαιώθηκε ποτέ. Κάθε γυναίκας που φίμωσαν. Κάθε ψυχής που μετατράπηκε σε πέτρα για να σωπάσει. Η Πηνελόπη Αναστασοπούλου – μία εκ των κυριών που έδωσαν πνοή στο Vaginahood στο Doors Live Art – μοιράζεται το κόνσεπτ πίσω από την παράσταση ΜΕΔΟΥΣΑ.

“Καμία Μέδουσα δεν είναι τέρας. Αυτό είναι το θέμα” μας λέει η Πηνελόπη. “Η Μέδουσα είναι μύθος. Ο μύθος φτιάχνεται από λέξεις και φήμες όπως λέει και το κείμενο της παράστασης. Το ίδιο και το ψέμα. Ο μύθος έχει τη δυνατότητα να υποτάσσει και να χειραγωγεί. Στα χέρια των ισχυρών ο μύθος είναι εργαλείο. Η Μέδουσα είναι μια γυναίκα που βιάστηκε από ένα θεό μέσα στο ιερό της Αθήνας και τιμωρήθηκε γιατί η θεά δεν μπορούσε (;) να τιμωρήσει τον Θεό.Η παράσταση γίνεται λοιπόν για να καταδείξει αυτό το γεγονός. Να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Εχει έρθει η ώρα να ενώσουμε τις φωνές μας. Το χρωστάμε στο σύμβολο και στον εαυτό μας.”

Στην παράσταση υπάρχει μια μετάβαση από το σκοτάδι στο φως. Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή αυτής της διαδρομής για εσένα ως ερμηνεύτρια και γυναίκα.

“Το παράδοξο είναι πως δεν δυσκολεύομαι να ενσαρκώσω αυτό το ρόλο. Δυστυχώς. Δεν είναι έξω από μένα. Μέσα απ’ τα προσωπικά βιώματα και τη θέση μου δίπλα στα θύματα κακοποίησης που συνομιλώ καθημερινά έχει γίνει δεύτερη φύση μου να μιλάω γι αυτά τα θέματα. Είναι ο σκοπός της ζωής μου.”

Το έργο λειτουργεί σαν κραυγή. Πιστεύεις ότι η τέχνη έχει ακόμα τη δύναμη να ταρακουνήσει τις σιωπές της κοινωνίας ή ζούμε σε μια εποχή που “μουδιάζει” τις φωνές;

“Η τέχνη είναι ο τρόπος για να εκφράζουμε αυτό που είμαστε. Είναι αυτονόητο πως η τέχνη έχει τη δύναμη να μας παρακινεί. Μέσα στους αιώνες η τέχνη ανθίζει μέσα απ’ τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες γιατί είναι το μόνο εργαλείο που μας δίνει την ελευθερία να είμαστε ο εαυτός μας. Κατ’ επέκταση οι καλλιτέχνες οφείλουν να ταρακουνούν, να ξεβολεύουν και να παρακινούν.”

Η Μέδουσα υπήρξε θύμα ενός άδικου μύθου. Ποιος είναι ο μύθος που πιστεύεις ότι βαραίνει σήμερα τις γυναίκες και ήθελες να σπάσεις μέσα από αυτόν τον ρόλο;

“Ότι οι κοινωνικές νόρμες θέλουν αναθεώρηση και κριτικό νου. Ο ρόλος της γυναίκας δεν είναι να παντρεύεται και να μεγαλώνει παιδιά. Δεν είναι αυτοσκοπός. Η γυναίκα είναι ισότιμη με τον άνδρα, είναι ένα ελεύθερο ον που έχει το δικαίωμα να διαμορφώνει τη ζωή της όπως εκείνη θέλει.”

Η σκηνοθεσία, η μουσική, η σκηνογραφία συνθέτουν έναν κόσμο που μοιάζει τελετουργικός. Πώς δουλέψατε ως ομάδα για να χτίσετε αυτό το περιβάλλον όπου το σώμα και η ψυχή της Μέδουσας εκτίθενται χωρίς φόβο;

Ήρθα στη Θεσσαλονίκη για να δουλέψω συγκεκριμένα μ’ αυτή την ομάδα που κάνει θέατρο όπως με έμαθαν οι δάσκαλοί μου στο Θέατρο Τέχνης. Για την ψυχή μας.
Ο Αντώνης Καραγιάννης είναι ένας υπέροχος πράος άνθρωπος με βαθιά ευαισθησία και ενσυναίσθηση που με κάνει να νιώθω ασφάλεια και ελευθερία να είμαι δημιουργική. Ο Μιχάλης Καραγιάννης ο συγγραφέας του έργου, ποιητής και σπάνιας καλλιέργειας και ευαισθησίας άνθρωπος συνομίλησε μαζί μου σε πολύ ουσιαστικό επίπεδο, αφομοίωσε και ενσωμάτωσε όλα τα σημαντικά πράγματα που οφείλαμε να καταδείξουμε σ’ αυτή την παράσταση.
Η Μαγδαλινή Σίγα η σκηνογράφος και ενδυματολόγος της παράστασης έστησε ένα υπέροχο και δυνατό σκηνικό που μου επέτρεψε να το χρησιμοποιήσω όλο πολύ οργανικά.

Ο σύζυγος μου ο Φώτης Μπενάρντο που έγραψε τη μουσική της παράστασης μου πρόσφερε το πιο όμορφο δώρο μετά τα παιδιά μας. Μία μουσική που με παρακινεί, με συγκινεί και μ’ αγκαλιάζει.
Θέλω να ευχαριστήσω απ την καρδιά μου τον Σάκη Τολη (Rotting Christ) και τον Ευθύμη Καραδήμα (Nightfall) που μου έδωσαν δυο τραγούδια τους και με στηρίζουν σ’ αυτό το εγχείρημα.
Τέλος, η Κάτια Δανδουλάκη. Που όσο και να προσπαθήσω οι λέξεις για να εκφραστώ για εκείνη δεν φτάνουν. Είναι μικρές. Της τηλεφώνησα να της ζητήσω να δώσει τη φωνή της στο σύμβολο της Μέδουσας και δεν πρόλαβα να της πω τι ακριβώς ήθελα και μου είχε ήδη πει ναι. Εμπιστοσύνη λέγεται αυτό. Και στήριξη. Και αγάπη. Είμαι πέρα από ευγνώμων.

Μια παράσταση-κραυγή.
Μια γυναίκα απέναντι στο σκοτάδι.
Μια Μέδουσα που δεν φοβάται πια να κοιτάξει.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο: Μιχάλης Καραγιάννης
Σκηνοθεσία: Αντώνης Καραγιάννης
Μέδουσα: Πηνελόπη Αναστασοπούλου
Η Κάτια Δανδουλάκη συμμετέχει αφιλοκερδώς, χαρίζοντας τη φωνή της στο έργο ΜΕΔΟΥΣΑ
Μουσική: Fotis Benardo
Σκηνογραφία / Κοστούμια: Μαγδαληνή Σίγα
Κατασκευή Κοστουμιών: Ελένη Χασιώτη
Χορογραφίες / Σχεδιασμός Φωτισμών: Αντώνης Καραγιάννης
Σχεδιασμός video art: Παναγιώτης Πέτρου
Χειρισμός Φωτισμών: Βαγγέλης Ματίκας
Τεχνική υποστήριξη / Ήχος: Μιχάλης Βιδάλης
Φωτογραφίες / video trailer: Μαρία Ντελάκου
Παραγωγή: Θέατρο Αθήναιον

Προπώληση: more.com