ΙΣΠΑΝΙΑ – ΜΑΛΤΑ 12-1, ΤΟ “ΘΑΥΜΑ” ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ

Πριν λίγες μέρες, στις 5 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στην Ουάσινγκτον η κλήρωση των ομίλων της τελικής φάσης του 23ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, που θα διεξαχθεί από τις 11 Ιουνίου μέχρι τις 19 Ιουλίου 2026 και θα φιλοξενηθεί στα γήπεδα του Καναδά, του Μεξικού και των ΗΠΑ. Οι 48 ομάδες που θα πάρουν μέρος στο τουρνουά, θα παλέψουν για το “στέμμα” της νέας παγκόσμιας πρωταθλήτριας, που θα αναδειχθεί μετά τον τελικό της διοργάνωσης, στο MetLife Stadium του East Rutherford, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Νέας Υόρκης.

Ένα από τα – θεωρητικά τουλάχιστον – μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του Μουντιάλ, είναι η Ισπανία. Η “roja” θα ταξιδέψει στην Αμερική ως πρωταθλήτρια Ευρώπης (κατέκτησε τον τίτλο στις 14 Ιουλίου του 2024, νικώντας 2-1 την Αγγλία στον τελικό του Βερολίνου, μετά από ένα αψεγάδιαστο τουρνουά με 7 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια), αλλά και αήττητη στην προκριματική φάση με πέντε νίκες και μια ισοπαλία στον όμιλό της απέναντι στην Τουρκία, τη Γεωργία και τη Βουλγαρία. Εδώ και σχεδόν μια εικοσαετία, η εθνική ομάδα της Ισπανίας αποτίναξε οριστικά από πάνω της τον χαρακτηρισμό της “loser”, αφού από το 2008 μέχρι σήμερα, έχει κατακτήσει τρία EURO (2008, 2012 & 2024) και ένα Μουντιάλ (2010).

Όμως δεν ήταν πάντα έτσι “ρόδινα” τα πράγματα για τους Ίβηρες. Για πολλές δεκαετίες, η “roja” (“furia roja” μέχρι το 2008) αντιμετωπιζόταν με ανυποληψία, αφού η αλήθεια είναι πως επί 40 χρόνια, από το 1964 και μετά, όταν κατέκτησε το πρώτο EURO της ιστορίας της, μέχρι και την πλήρη αναγέννησή της το 2008 επί Λουίς Αραγονές (με μοναδική εξαίρεση το 1984, όταν έφτασε στον τελικό του EURO χάνοντας 2-0 από την οικοδέσποινα Γαλλία), δεν κατάφερνε ποτέ να διακριθεί, είτε σε Ευρωπαϊκό, είτε σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, γνωρίζοντας αλλεπάλληλους οδυνηρούς αποκλεισμούς.

Σε όλη αυτή τη δύσκολη και μακρά για τους Ισπανούς περίοδο αποτυχιών, υπήρξαν προφανώς και κάποιες σημαντικές στιγμές που συνοδεύτηκαν από μεγάλες εμφανίσεις και νίκες. Ένα από αυτά τα ξεχωριστά ιστορικά ορόσημα για τη “roja”, θα μας απασχολήσει σήμερα στο Magazine, μια νίκη-πρόκριση που φάνταζε αδύνατη πριν επιτευχθεί και που μόνο ως “θαύμα” μπόρεσε να χαρακτηρίσει ο ισπανικός Τύπος. Θα πάμε λοιπόν 42 χρόνια πίσω, στον Δεκέμβριο του 1983 και πιο συγκεκριμένα στη Σεβίλλη και το γήπεδο της Μπέτις, “Benito Villamarín”, εκεί όπου γράφτηκε μια από τις χρυσές σελίδες στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου.

Ο ΟΜΙΛΟΣ

Για να τοποθετηθούμε χρονικά, βρισκόμαστε στα προκριματικά του EURO 1984 και στον έβδομο όμιλο, εκεί όπου εκτός από την Ισπανία, υπήρχαν ακόμα η Ολλανδία, η Ιρλανδία, η Ισλανδία και η Μάλτα. Οι αγώνες της προκριματικής φάσης είχαν ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 1982. Οι Ισπανοί φίλαθλοι ήταν απογοητευμένοι με την Εθνική τους ομάδα, η οποία είχε κάνει μέτριες εμφανίσεις στο Μουντιάλ που είχε διοργανωθεί στη χώρα τους (1982) και είχε αποκλειστεί νωρίς από τη διοργάνωση. Η πρόκριση στα τελικά του EURO της Γαλλίας (1984) ήταν ο μεγάλος στόχος για τη “furia roja” που με αυτόν τον τρόπο ήθελε να “ξανακερδίσει” τον κόσμο της.

Το μεγάλο εμπόδιο για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου ήταν φυσικά η Ολλανδία, μια ισχυρή ομάδα, κράμα βετεράνων και νέων παικτών, όπως οι Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ, Ρόναλντ και Έρβιν Κούμαν, Κρολ, Φάνενμπουργκ, Ρενέ και Βίλι Φαν ντε Κέρκοφ, Σράιβερς, Βάινστεκερς κλπ, με προπονητή τον Κέις Ράιβερς. Την πρόκριση στην τελική φάση θα έπαιρνε μόνο η ομάδα που θα τερμάτιζε πρώτη στον όμιλο και οι υπόλοιπες τρεις του γκρουπ, Ιρλανδία, Ισλανδία και Μάλτα, δεν αποτελούσαν απειλή.

Η Εθνική Ισπανίας ήταν μια έμπειρη και μεγάλης αξίας ομάδα, στελεχωμένη με παίκτες όπως οι Σαντιγιάνα, Ρινκόν, Σαράβια, Γορδίγιο, Αρκονάδα, Μαθέδα, Σενιόρ, Μουνιόθ, Καράσκο, Γκοϊκοετσέα. Στον πάγκο της βρισκόταν ένας “θρύλος” του ισπανικού ποδοσφαίρου, ο Μιγκέλ Μουνιόθ, ο πρώτος στην ιστορία που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών ως παίκτης και ως προπονητής (με τη Ρεάλ Μαδρίτης). Ο Μουνιόθ είχε αναλάβει τη “Roja” αμέσως μετά το Μουντιάλ της Ισπανίας, το 1982.

ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΤΣ

Τα παιχνίδια του ομίλου εξελίχθηκαν πάνω-κάτω φυσιολογικά, με την Ολλανδία και την Ισπανία να αφήνουν πίσω τους γρήγορα τις υπόλοιπες τρεις στη βαθμολογία. Τα δυο φαβορί πήραν από μια νίκη στα μεταξύ τους ντέρμπι, οι Ισπανοί κέρδισαν στη Σεβίλλη 1-0 τους Ολλανδούς και οι “οράνιε” νίκησαν με τη σειρά τους 2-1 τους Ισπανούς στο Ρότερνταμ. Αυτές ήταν οι μοναδικές ήττες των δυο πρωτοπόρων, οι οποίοι στα υπόλοιπα παιχνίδια είχαν μόνο νίκες, εκτός από δυο “γκέλες”, μία για τον καθένα.

Οι Ολλανδοί ήρθαν ισόπαλοι 1-1 με την Ισλανδία στο Ρέικιαβικ και οι Ισπανοί 3-3 με τους Ιρλανδούς μέσα στο Δουβλίνο. Με τα αποτελέσματα ίδια και απαράλλαχτα για τους δυο μονομάχους, ήταν σαφές πως η πρόκριση θα κρινόταν στη διαφορά τερμάτων. Εκεί οι Ολλανδοί είχαν πάρει σημαντικό προβάδισμα, αφού είχαν νικήσει τους Μαλτέζους μέσα στη Βαλέτα 0-6, σε αντίθεση με τους Ισπανούς που είχαν τρομάξει να κερδίσουν 2-3 και μάλιστα με ανατροπή! Τα δυο τελευταία ματς του ομίλου θα έκριναν τα πάντα. Η Μάλτα θα ταξίδευε πρώτα στην Ολλανδία και κατόπιν στην Ισπανία.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η βαθμολογία του γκρουπ (σύστημα βαθμολόγησης 2-1-0) είχε διαμορφωθεί ως εξής:
1. Ολλανδία (5-1-1), 11 βαθμοί (17-6) +11
2. Ισπανία (5-1-1), 11 βαθμοί (12-7) +5

Οι Ολλανδοί είχαν λοιπόν το πλεονέκτημα των 6 περισσότερων τερμάτων από τους Ισπανούς όταν υποδέχτηκαν στις 17 Δεκεμβρίου του 1983 τους Μαλτέζους στο “Ντε Κάιπ” του Ρότερνταμ. Κέρδισαν εύκολα 5-0 και ανέβασαν το αβαντάζ τους στα συν 11 τέρματα. Από την Ολλανδία, η αποστολή της Μάλτας ταξίδεψε στη Σεβίλλη της Ισπανίας για να δώσει το τελευταίο ματς, με το οποίο θα ολοκληρωνόταν και ο προκριματικός όμιλος. Η βαθμολογία πλέον ήταν η ακόλουθη:
1. Ολλανδία (6-1-1), 13 βαθμοί (22-6) +16
2. Ισπανία (5-1-1), 11 βαθμοί (12-7) +5

Η Roja λοιπόν, για να ανέβει στην πρώτη θέση, έπρεπε να κερδίσει με έντεκα (τουλάχιστον) γκολ διαφορά τη Μάλτα. Με αυτόν τον τρόπο, το 12-7 υπέρ της θα γινόταν 23-7, θα ισοφάριζε το +16 των Ολλανδών στη διαφορά τερμάτων και θα έπαιρνε την πρόκριση επειδή θα είχε καλύτερη επίθεση από τους “οράνιε” (23 έναντι 22)! Όλα συνηγορούσαν στο ότι επρόκειτο για “mission impossible”. Οι Ισπανοί είχαν κερδίσει στη Μάλτα με την ψυχή στο στόμα και μετρούσαν 13 χρόνια από την τελευταία μεγάλη σε διαφορά τερμάτων νίκη τους (το 1970, Ισπανία – Κύπρος 7-1).

ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Για να διευκολύνει την προσπάθεια της Εθνικής, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία μετακίνησε την αγωνιστική του πρωταθλήματος μια εβδομάδα αργότερα. Οι διεθνείς συγκεντρώθηκαν στην Alcalá de Guadaíra, μια πόλη λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Σεβίλλη, για να προετοιμαστούν για το κρίσιμο παιχνίδι. Ο Μιγκέλ Μουνιόθ κάλεσε τους εξής παίκτες: Γκοϊκοετσέα, Σαράβια, Θουμπιθαρέτα (Αθλέτικ), Αλόνσο, Καράσκο, Σάντσεθ (Μπαρτσελόνα), Γορδίγιο, Ρινκόν (Μπέτις), Καμάτσο, Γκαγιέγο, Σαντιγιάνα (Ρεάλ Μαδρίτης), Μπούγιο (Σεβίγια), Μαθέδα (Σπόρτινγκ Χιχόν), Γκουέρι, Σάλβα, Σενιόρ (Σαραγόσα).

Ο βασικός τερματοφύλακας της Ισπανίας, Λουίς Αρκονάδα, ήταν απών λόγω τραυματισμού και οι Μπούγιο και Θούμπι δεν είχαν καμία συμμετοχή μέχρι τότε στην Εθνική. Σαν να μην έφτανε αυτό, τρεις μέρες πριν το ματς, τραυματίστηκε και ο Γκαγιέγο, αναγκάζοντας τον Μιγκέλ Μουνιόθ να καλέσει τον Βίκτορ Μουνιόθ της Μπαρτσελόνα για να τον αντικαταστήσει. Την παραμονή του αγώνα ο εκλέκτορας της Furia Roja δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι “το να συζητάμε για ένα 11-0, είναι σα να μιλάμε για ένα θαύμα”.

Στη διάρκεια της εβδομάδας πριν το ματς, ο καιρός δε βοήθησε καθόλου. Οι συνεχόμενες βροχές και το τσουχτερό κρύο – πολύ μακριά από τη συνηθισμένη ζέστη της Σεβίλλης – έκαναν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για τους Ισπανούς. Το κλίμα τις πρώτες μέρες ήταν αρκετά βαρύ, όμως καθώς πλησίαζε το κρίσιμο ματς, “θέλαμε όλοι σαν τρελοί να μπούμε μέσα στο γήπεδο και να προσπαθήσουμε να πετύχουμε το ακατόρθωτο“, σύμφωνα με τα λόγια του Μπούγιο, σε συνέντευξή του στη Marca, λίγα χρόνια μετά.

Οι Μαλτέζοι έφτασαν στη Σεβίλλη δυο μέρες πριν τον αγώνα, αποφασισμένοι να “δυσκολέψουν τη ζωή των Ισπανών, έτσι ώστε να ολοκληρώσουν με αξιοπρέπεια τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις στον όμιλο”, όπως είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους ο προπονητής τους, Βίκτορ Σκέρι. Από την μεριά του, ο τερματοφύλακας Τζον Μπονέλο, ο κορυφαίος της ομάδας του στο ματς με την Ολλανδία λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα, είχε πει στον ισπανικό Τύπο πως “δε θα επέστρεφε στην πατρίδα του αν δεχόταν έντεκα γκολ”!

ΙΣΠΑΝΙΑ – ΜΑΛΤΑ 12-1

Ο αγώνας διεξήχθη την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 1983 στο γήπεδο της Μπέτις, “Benito Villamarín”. Το γεγονός ότι επρόκειτο για καθημερινή εργάσιμη, σε συνδυασμό με τις πολύ δυνατές βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών στη Σεβίλλη, έφερε μόλις 25.000 φίλαθλους στις κερκίδες, κάτι λιγότερο δηλαδή από τη μισή χωρητικότητα. Παρόλα αυτά, στη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου, όταν τα γκολ άρχισαν να πέφτουν βροχή, αρκετές χιλιάδες ακόμα έφτασαν στο γήπεδο από κάθε μεριά της πόλης για να ζήσουν από κοντά την προσπάθεια της Εθνικής, μέχρι που στο τελευταίο εικοσάλεπτο του αγώνα, οι υπεύθυνοι του σταδίου αποφάσισαν να ανοίξουν τις πόρτες, έτσι ώστε οι Ισπανοί παίκτες να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη, με αποτέλεσμα το “Benito Villamarín” να γεμίσει.

Ο Μιγκέλ Μουνιόθ παρέταξε την ακόλουθη ενδεκάδα: Μπούγιο (στην παρθενική του συμμετοχή με τη Roja), Γκοϊκοετσέα, Καμάτσο, Μαθέδα, Σενιόρ, Γορδίγιο, Μουνιόθ, Σαράβια, Καράσκο, Σαντιγιάνα και Ρινκόν (μοναδική αλλαγή στο 87’ ο Μάρκος Αλόνσο στη θέση του Ρινκόν). Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Ισπανοί ξεκίνησαν το ματς φουλ επιθετικά, με τον Σενιόρ να αστοχεί στα πρώτα λεπτά σε εκτέλεση πέναλτι. Ο Σαντιγιάνα άνοιξε το σκορ στο 16’, όμως στο 24’ το πρώτο σουτ που επιχείρησε η Μάλτα στο ματς, κατέληξε στα δίχτυα του Μπούγιο, αφού η μπάλα μετά την προσπάθεια του Ντετζόρτζιο χτύπησε στον Μαθέδα και άλλαξε πορεία ξεγελώντας τον Ισπανό τερματοφύλακα.

Απέμεναν 65 λεπτά και η Roja χρειαζόταν έντεκα γκολ, έπρεπε δηλαδή να σκοράρει κατά μέσο όρο ένα τέρμα κάθε έξι λεπτά! Ο Σαντιγιάνα πέτυχε ακόμα δυο γκολ στο πρώτο ημίχρονο συμπληρώνοντας χατ τρικ, με τις δυο ομάδες να πηγαίνουν στα αποδυτήρια με το σκορ στο 3-1. Πράγμα το οποίο σήμαινε πως οι Ισπανοί είχαν μπροστά τους 45 λεπτά για να πετύχουν ακόμα 9 τέρματα, ένα δηλαδή κάθε πεντάλεπτο! Στη διάρκεια της ανάπαυλας, η απογοήτευση των παικτών κυρίως επειδή είχαν χάσει αμέτρητες ευκαιρίες, άλλαξε μετά τα ενθαρρυντικά λόγια τόσο του Μουνιόθ, όσο και του Πόλι Ρινκόν και όλοι αποφάσισαν να επιστρέψουν στον αγωνιστικό χώρο για να διεκδικήσουν κάθε πιθανότητα για την πρόκριση.

Με την έναρξη της επανάληψης, ο Ρινκόν πέτυχε το 4-1 και από εκεί και μετά χρειάστηκαν δυο μαγικά 8λεπτα για την επίτευξη του θαύματος. Το πρώτο άρχισε να μετράει στο 57’ και ολοκληρώθηκε στο 64’. Με δυο γκολ του Ρινκόν και δυο του Μαθέδα, ο δείκτης του σκορ έφτασε στο 8-1, ενώ απέμεναν 26 λεπτά. Οι Μαλτέζοι είχαν παρατήσει κάθε σκέψη επιθετικής ανάπτυξης και αμύνονταν μαζικά, κάνοντας συνεχώς καθυστερήσεις. Το δεύτερο και καθοριστικό 8λεπτο ξεκίνησε στο 76’ και τελείωσε στο 84’. Μέσα σε δυο λεπτά (76’ & 78’) πρώτα ο Σαντιγιάνα και αμέσως μετά ο Ρινκόν πέτυχαν ο καθένας τους το τέταρτο προσωπικό τους γκολ φτάνοντας στο 10-1.

Στο ίδιο λεπτό αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη κάρτα ο σκόρερ Ντετζόρτζιο και η Μάλτα έμεινε με δέκα παίκτες. Ο Σαράβια στο 80’ έγραψε το 11-1 και τέσσερα λεπτά αργότερα, στο 84’, ο Χουάν Σενιόρ με σουτ έξω από την περιοχή έστειλε για δωδέκατη φορά τη μπάλα στα δίχτυα του δύστυχου Μπονέλο, σκορπώντας το ντελίριο στις κερκίδες του “Μπενίτο Βιγιαμαρίν” και σε ολόκληρη την Ισπανία. Ο Μιγκέλ Μουνιόθ πανηγύριζε έξαλλα, έδειχνε στους παίκτες του ότι μπορούν να βάλουν ακόμα τρία γκολ μέχρι τη λήξη, ενώ παράλληλα δήλωνε στο μικρόφωνο της TVE ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη χαρά της ζωής του!

Ο Γορδίγιο πέτυχε ένα ακόμα γκολ, το οποίο όμως ακυρώθηκε λανθασμένα και μόλις ο Τούρκος διαιτητής, Ερκάν Γκεκσέλ, σφύριξε τη λήξη, χιλιάδες φίλαθλοι εισέβαλλαν στον αγωνιστικό χώρο για να αποθεώσουν τους “ήρωες” που είχαν καταφέρει το αδύνατο. Χρειάστηκε η επέμβαση της αστυνομίας για να “απελευθερώσει” τους Ισπανούς παίκτες από τις αγκαλιές και τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου και να τους οδηγήσει στα αποδυτήρια, ενώ ο Πόλι Ρινκόν ήταν αυτός που πήρε μαζί του τη μπάλα του αγώνα ως ενθύμιο. Για την ιστορία, οι συνθέσεις των δυο ομάδων και αμέσως μετά η τελική βαθμολογία του ομίλου:

– ΙΣΠΑΝΙΑ (Miguel Muñoz): Francisco Buyo, Juan Señor, José Antonio Camacho, Antonio Maceda, Andoni Goikoetxea, Rafael Gordillo, Francisco José Carrasco, Victor Muñoz, Santillana, Manu Sarabia, Poli Rincón (87′ Marcos Alonso).
– ΜΑΛΤΑ (Victor Scerri): John Bonello, Alexander Azzopardi, Emanuel Farrugia, John Holland, Norman Buttigieg, Emanuel Fabri, Michael Degiorgio, Ernest Spiteri Gonzi, Raymond Farrugia (72′ Mario Farrugia), Simon Tortell, Silvio Demanuele.
————————————————————-
1. Ισπανία (6-1-1), 13 βαθμοί (24-8) +16
2. Ολλανδία (6-1-1), 13 βαθμοί (22-6) +16

Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, οι Ολλανδοί δημοσιογράφοι έγραψαν στις ανταποκρίσεις τους για μια “καθαρή νίκη των Ισπανών”. Την επόμενη μέρα, ο προπονητής των “οράνιε”, Κέις Ράιβερς, παραδέχτηκε επίσης την ανωτερότητα της Roja, κάνοντας μάλιστα λόγο και για μικρό σκορ σε σχέση με τις ευκαιρίες που δημιούργησε η Ισπανία, ενώ η “L’Equipe” καλωσόρισε τους νικητές στο EURO της επόμενης χρονιάς. Πάντως, υπήρξαν κάποιες μεμονωμένες αντιδράσεις καχύποπτων, όπως αυτή της ελβετικής εφημερίδας “La Suisse”, η οποία αμφισβήτησε την καθαρότητα του παιχνιδιού μιλώντας για “κακόγουστο καρναβάλι και προσβολή στο ποδόσφαιρο”!

Για τους Ισπανούς αυτή η νίκη-πρόκριση αποτέλεσε σταθμό και σηματοδότησε ένα πριν και ένα μετά στο ποδόσφαιρό τους. Η απόδειξη του πόσο μεγάλη ήταν εκείνη η ομάδα, ήρθε λίγους μήνες αργότερα, στα γήπεδα της Γαλλίας, όπου η Roja έφτασε μέχρι τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και λύγισε μόνο απέναντι στους οικοδεσπότες, χάνοντας 2-0. Κανείς βέβαια δεν ξέρει πώς θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί εκείνο το παιχνίδι, αν ο Αρκονάδα δεν είχε υποπέσει στο τραγικό λάθος για να δεχτεί το πρώτο γκολ από το φάουλ του Μισέλ Πλατινί.

Το πιο σημαντικό όμως για τους Ίβηρες ήταν η “συμφιλίωση” της Εθνικής με τον κόσμο της και το γεγονός ότι από εκεί και μετά προκρίθηκαν σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις (EURO & Μουντιάλ) με μοναδική εξαίρεση το EURO του 1992. Από το ιστορικό 12-1, δυο πράγματα μνημονεύονται μέχρι σήμερα στην Ισπανία. Το πρώτο, το σύνθημα που φώναξαν στις κερκίδες οι Ισπανοί φίλαθλοι μετά την επίτευξη του 12ου γκολ, “Sí, sí, sí, España irá a París!” (ναι, ναι, ναι, η Ισπανία θα πάει στο Παρίσι) και το δεύτερο, η σπασμένη κραυγή του José Ángel de la Casa (που έκανε την περιγραφή στο κρατικό κανάλι της ισπανικής τηλεόρασης), στο γκολ του Σενιόρ!

Θα θυμάστε ότι λίγο πιο πάνω στο κείμενο, έγραψα πως ο Πόλι Ρινκόν πήρε την μπάλα του αγώνα για ενθύμιο. Με κάποιο τρόπο που κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει μπορέσει να διευκρινίσει, αυτή η μπάλα κατέληξε στην κατοχή του Γκρεγκόριο Κονέχο, πρώην διοικητικού παράγοντα της Μπέτις. Ο Κονέχο φρόντισε να την υπογράψουν όλοι οι παίκτες του 12-1 και λίγο καιρό αργότερα, όταν του πρόσφεραν δυο εκατομμύρια πεσέτες για να την αγοράσουν, ο ίδιος απάντησε ότι αυτή την μπάλα δεν θα την έδινε ούτε για είκοσι εκατομμύρια!

Από τη μεριά τους, οι Μαλτέζοι επέστρεψαν ταπεινωμένοι στο νησί τους, αφού το 12-1 ήταν (και παραμένει μέχρι και σήμερα) η μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Μάλτας, Τζορτζ Αμπέλα, έφυγε από το “Μπενίτο Βιγιαμαρίν” μόλις σημειώθηκε το δέκατο γκολ των Ισπανών. Ο προπονητής Βίκτορ Σκέρι απολύθηκε, ενώ ο τερματοφύλακας Μπονέλο άκουσε τα εξ αμάξης από τους ίδιους τους συμπαίκτες του, οι οποίοι τον κατηγόρησαν ότι στο δεύτερο ημίχρονο “κοιμόταν όρθιος”!

Βέβαια, τα βάσανα του Μαλτέζου τερματοφύλακα δε σταμάτησαν εκεί. Όταν η αποστολή επέστρεψε στη Μάλτα, ο Μπονέλο ήταν αυτός που δέχτηκε τα περισσότερα πυρά όχι μόνο από τον τοπικό Τύπο, αλλά – κυρίως – από τους φίλαθλους, που τον στοχοποίησαν ως τον βασικό υπεύθυνο της συντριβής. Ο ίδιος συνέχισε να υπερασπίζεται την εστία της Εθνικής μέχρι το 1987 και ολοκλήρωσε την καριέρα του το 1999, όμως από το 1983 και μετά, τουλάχιστον στη χώρα του, ήταν πλέον γνωστός ως ο “κύριος Δώδεκα”. Το μεγαλύτερο χτύπημα ωστόσο, ήρθε μέσα από το ίδιο του το σπίτι. Η σύζυγός του τον αποκάλεσε αποτυχημένο και έκανε αίτηση διαζυγίου. Εκείνο το 12-1 στοίχειωσε τη ζωή του, μέχρι που 23 ολόκληρα χρόνια μετά, ήρθε η “δικαίωση”!

ΜΠΟΝΕΛΟ, “EL AMIGO PERFECTO”!

Το 2006, η μπύρα Amstel ξεκίνησε μια διαφημιστική καμπάνια στην Ισπανία με θέμα “Ο καλύτερος φίλος μου”. Οι άνθρωποί της έψαχναν πρωταγωνιστές για τα διαφημιστικά σποτάκια, όταν κάποιο σαΐνι σκέφτηκε τον τερματοφύλακα της Μάλτας. “Αυτός δεν είναι ο άνθρωπος που ένωσε όλους τους Ισπανούς και τους έδωσε μια από τις μεγαλύτερες χαρές εκείνο το βράδυ του 1983;”, αναρωτήθηκε ο μαρκετίστας της Amstel, έκανε την πρότασή του στη διαφημιστική εταιρεία και τα υπόλοιπα μπορείτε να τα απολαύσετε στο βίντεο στο τέλος του κειμένου. Ο ίδιος ο Μπονέλο είχε δηλώσει τότε πως αποτελούσε μεγάλη τιμή για αυτόν, το γεγονός ότι η Amstel τον είχε διαλέξει σαν σύμβολο της φιλίας.

Δεν το αντιμετώπισαν με τον ίδιο τρόπο στην πατρίδα του, όπου η συμμετοχή του στη διαφήμιση της Amstel προκάλεσε πολλά αρνητικά σχόλια και στον τοπικό Τύπο χαρακτηρίστηκε ως “γελοιότητα”! Στο διαφημιστικό σποτ που προβαλλόταν για χρόνια στην ισπανική τηλεόραση, όλοι ψάχνουν να βρουν ποιος είναι ο ιδανικός φίλος, μέχρι που στο τέλος βλέπουμε τον Τζον Μπονέλο – τον τέλειο φίλο όλων των Ισπανών – στο σαλόνι του σπιτιού του να απολαμβάνει μια παγωμένη μπύρα. Σπαρταριστή λεπτομέρεια; Στον τοίχο του σαλονιού κρέμεται μια φανέλα του Κάρλος Σαντιγιάνα, του παίκτη που εκείνο το βράδυ της 21ης Δεκεμβρίου του 1983 είχε φιλοδωρήσει με τέσσερα γκολ τον Μαλτέζο τερματοφύλακα!

* Πηγές: As, Mundo Deportivo, Marca, wiki

* Βίντεο: Τα γκολ από το Ισπανία-Μάλτα 12-1 (21/12/1983)

* Βίντεο: Η διαφήμιση της μπύρας Amstel με τον Τζον Μπονέλο (2006)