Μια ταβέρνα από την Αλβανία στήνεται στην Πειραιώς και φέρνει μνήμες

Ο Μάριο Μπανούσι επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με την επανάληψη της παράστασης Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia, που θα παρουσιαστεί στην Πειραιώς 260 από τις 14 έως τις 29 Δεκεμβρίου 2025, στο πλαίσιο της νέας δράσης Φθινόπωρο – ΑΠΟΗΧΟΙ, που επαναφέρει σημαντικές παραστάσεις του φεστιβάλ. Μετά την επιτυχία της στο εξωτερικό, η παράσταση επιστρέφει προσκαλώντας μας σε μια αναμέτρηση με την μνήμη, την απώλεια και την ενηλικίωση.

Όλα ξεκινούν από ένα απρόοπτο γεγονός σε μια οικογενειακή ταβέρνα στην Αλβανία, το οποίο αλλάζει τη ζωή του νεαρού γιου της οικογένειας, Μάριο. Ως ενήλικας και σκηνοθέτης πλέον, ο Μπανούσι μεταφέρει αυτή την εμπειρία στη σκηνή, τοποθετώντας την επιγραφή της ταβέρνας στον πυρήνα της θεατρικής του δημιουργίας. Η παράσταση μετατρέπει τις προσωπικές του μνήμες σε τελετουργία κάθαρσης, φέρνοντας στην επιφάνεια όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, καθώς ο Μάριο αποχαιρετά τον πατέρα του και κάνει το βήμα προς την ενηλικίωση.

Taverna Miresia σημαίνει στα αλβανικά «Ταβέρνα Καλοσύνη», ενώ τα ονόματα Mario, Bella, Anastasia αντιστοιχούν στα ονόματα του δημιουργού και των δύο αδελφών του, υπογραμμίζοντας τον βαθιά προσωπικό χαρακτήρα του έργου. Με την παράσταση αυτή, ο Banushi ολοκλήρωσε την τριλογία που ξεκίνησε με τη Ragada και συνεχίστηκε με το Goodbye, Lindita· μια τριλογία όπου κάθε μέρος αντλεί έμπνευση από τη μητέρα, τη μητριά και, τέλος, τον πατέρα του.

Εμείς συναντήσαμε τους Μάριο Μπανούσι, Ευτυχία Στεφάνου και Πηνελόπη Τσούτσουβα, οι οποίοι υποδύονται τα τρία αδέλφια του έργου και μοιράστηκαν μαζί μας τις προσωπικές τους συνδέσεις με τους ρόλους τους, τη δυναμική της οικογένειας στην παράσταση και τη διαδικασία ενηλικίωσης των χαρακτήρων τους.

Μάριο, οι προσωπικές μνήμες γίνονται το υλικό της δραματουργίας σου. Πόσο “επώδυνο” είναι αυτό και τι συμβολίζει η Taverna Miresia;

“Είναι το ίδιο επώδυνο με το να επεξεργάζομαι αυτές τις ιστορίες και τα γεγονότα μόνος μου στο σπίτι. Το βλέπω και ως μια μορφή ίασης το γεγονός ότι τα μοιράζομαι με τους συνεργάτες μου αλλά και με τους θεατές, ιστορίες που πηγάζουν από την αληθινή μου ζωή, από τις δικές μου εμπειρίες.

Δεν είναι τόσο επώδυνο αυτό καθεαυτό, αλλά το «μετά». Τις πρώτες φορές, όταν οι θεατές ένιωθαν μια σύνδεση με αυτές τις ιστορίες, μπορεί να μου αφηγούνταν δικές τους, πολύ προσωπικές εμπειρίες. Και καθώς αυτό συνέβαινε έντονα και συχνά, άρχισε να με βαραίνει και να σκέφτομαι: «Κάνω καλά που γίνομαι τόσο προσωπικός;».

Αλλά εντέλει καταλήγω πως ναι, κάνω καλά. Γιατί αυτός ο δρόμος δεν μπορεί να είναι ανώδυνος, ούτε υπέροχα στρωμένος. Και αν δεν είμαστε προσωπικοί σε μια εποχή όπου όλα έχουν μια βιτρίνα, ποιο είναι τότε το νόημα;” απαντά ο Μάριο Μπανούσι.

Mario, Bella, Anastasia: Σκιαγραφήστε μας ο καθένας τον χαρακτήρα σας και τη δυναμική σας. Τι είναι αυτό που σας δένει στην ουσία σας;

Ο Μάριο Μπανούσι παίρνει τον λόγο λέγοντας: “Εμένα με τον ρόλο με δένει πάνω απ’ όλα το γεγονός ότι αυτά τα ονόματα είναι αληθινά, είναι τα ονόματα των αδερφών μου. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν έβαλα ταμπέλες στους χαρακτήρες των έργων μου: «αυτή είναι η μητέρα», «αυτή είναι η αδερφή μου». Αυτό είναι περισσότερο αποτέλεσμα των θεατών, που προσπαθούν να φτιάξουν ένα παζλ για να καταλάβουν την ιστορία.
Ακόμα και οι ίδιες μου οι αδερφές, οι πραγματικές, μετά την παράσταση λένε: «Α, αυτή είμαι εγώ, αυτή είναι η άλλη». Κι εγώ απλώς γελάω και λέω: «Ναι, ναι».

Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ο δικός μου χαρακτήρας στη σκηνή: κάνω τον Μάριο, παίζω τον εαυτό μου. Και συνδέομαι με όλες τις ηθοποιούς στη σκηνή, γιατί δεν αντιπροσωπεύουν απλώς την οικογένειά μου, αλλά γενικά φιγούρες που έπαιξαν και παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου”.

Η μεγαλύτερη από τα τρία αδέλφια, Πηνελόπη Τσούτσουβα, αναφέρει “αισθάνομαι πως στη «Taverna Miresia» κουβαλάω τον ρόλο του πατέρα που χάσαμε. Έχω αναλάβει τις ευθύνες, τις δουλειές, όλο το πρακτικό κομμάτι της οικογένειας∙ όμως αυτό έχει και ένα βάρος, νιώθω συχνά πολύ μόνη μέσα σε αυτή την προσπάθεια. Ζητώ από την αδερφή μου μια συναισθηματική στήριξη, μια αναγνώριση, αλλά δεν φτάνει ποτέ όπως τη χρειάζομαι”.

Και η Ευτυχία Στεφάνου λέει “ο δικός μου χαρακτήρας είναι μία από τις δύο αδελφές της οικογένειας, μια νέα γυναίκα που κουβαλά καταπιεσμένο θυμό και ενοχή. Απορροφά τα ξεσπάσματα της μεγαλύτερης και γίνεται, άθελά της, το σώμα που αντέχει, ενώ αυτό που πραγματικά ζητά είναι μια αγκαλιά που δεν τολμά να διεκδικήσει.

Βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι ότι λερώνομαι και ξεπλένομαι επανειλημμένα μέσα στο έργο, αφήνοντας το σώμα μου στη μεταμορφωτική δράση της τροφής, του νερού και του χώματος. Μια διαδικασία ενσώματης εκσκαφής στο βρώμικο και σκοτεινό και, ταυτόχρονα, ανάδυσης σε μια πράξη κάθαρσης, ένας στροβιλισμός προς το φως.

Αυτό που μας δένει ως οικογένεια είναι η κοινή απώλεια και το γεγονός ότι την κουβαλάμε σιωπηλά, ο καθένας μόνος του. Όλοι αναζητούμε επαφή, όμως κανείς δεν ξέρει πώς να τη ζητήσει. Πιστεύω ότι αυτή η προσπάθεια να ειπωθεί το απλό «είμαι εδώ για εσένα» είναι η συγκολλητική μας ουσία”.

Πόσο μας καθορίζουν τα παιδικά/οικογενειακά τραύματά μας; Στην παράσταση οι ήρωες “ξεθάβουν” πολλά πάνω στη σκηνή… Ποια αλήθεια για την οικογένεια θεωρείτε ότι κουβαλάει πιο δυνατά η «Taverna Miresia»;

Ο Μάριο Μπανούσι τονίζει πως: “Τα τραύματα είναι τα παράσημά μας, κάποια φαίνονται ολοκάθαρα και άλλα είναι καλά κρυμμένα. Και αυτά τα καλά κρυμμένα είναι συνήθως εκείνα που φωνάζουν πιο δυνατά από όλα”.
Και συνεχίζει “η αλήθεια που νιώθω πως κουβαλά για μένα η «Taverna Miresia» είναι η απουσία, αυτή η κυριολεκτικά άδεια καρέκλα στη σκηνή, μέσα στο σκηνικό. Τι κάνεις με μια άδεια καρέκλα; Πώς ονειρεύεσαι να γεμίσει με μια φιγούρα; Αυτή η πατρική φιγούρα που λείπει είναι η δική μου αλήθεια, αλλά και η αλήθεια του έργου.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, μεγάλωσα με αυτή την απουσία, η οποία μετά τον θάνατο του πατέρα μου έπαψε να είναι μόνο συμβολική και έγινε πια απολύτως κυριολεκτική”.

Η Ευτυχία Στεφάνου λέει πως “στην «Taverna Miresia» τα οικογενειακά τραύματα δεν παρουσιάζονται ως παρελθόν, αλλά ως τρεμάμενο έδαφος του παρόντος. Δουλεύουν υπόγεια, μέσα στις σιωπές, στις παύσεις, στα σώματα που κουβαλούν όσα δεν ειπώθηκαν.
Για εμένα, η αλήθεια που κουβαλά αυτή η παράσταση είναι ότι η οικογένεια μπορεί να πενθεί μαζί, αλλά συχνά υποφέρει χωριστά. Όπως δυσκολευόμαστε να αρθρώσουμε το «σ’ αγαπώ» ή το «συγγνώμη», έτσι δυσκολευόμαστε και να παρηγορήσουμε. Από φόβο ή προστατευτικότητα καταφεύγουμε στη σιωπή, και έτσι το τραύμα γίνεται κοινός τόπος αλλά όχι κοινή εμπειρία. Αντί για αγκαλιά, δημιουργείται ένα κενό που κανείς δεν ξέρει πώς να γεμίσει”.

Και η Πηνελόπη Τσούτσουβα σχολιάζει “Τα παιδικά και οικογενειακά τραύματα μάς διαμορφώνουν σε βαθμό που πολλές φορές δεν το αντιλαμβανόμαστε. Είναι αυτά που καθορίζουν τις αντιδράσεις μας, τις φοβίες, τις άμυνες αλλά και την εξέλιξή μας. Έναν δρόμο συχνά ανορθόδοξο, αλλά αναπόφευκτο που πρέπει να περπατήσουμε.

Στην Taverna Miresia αποκαλύπτεται η πιο σκληρή αλήθεια: ότι το τραύμα δεν εξαφανίζεται ποτέ πραγματικά. Όσο κι αν το θάβουμε, όσο κι αν προσπαθούμε να το ξεχάσουμε, είναι πάντα εκεί.
Οι ήρωες κουβαλούν ο καθένας τις δικές του πληγές, τη δική του ιστορία. Το ίδιο και οι γονείς τους, πλάσματα επίσης ατελή, φορτωμένα με τα δικά τους βάρη. Και όλα αυτά τα τραύματα συνυπάρχουν κάτω από την ίδια οικογενειακή στέγη, δημιουργώντας σχέσεις που άλλοτε στηρίζουν και άλλοτε τραυματίζουν περισσότερο.

Η παράσταση λειτουργεί σαν καθρέφτης: μας δείχνει πώς οι οικογενειακοί δεσμοί χτίζονται, ραγίζουν, ξαναχτίζονται… και πώς τελικά όλοι παλεύουμε με την ίδια ανάγκη—να μας δουν, να μας ακούσουν, να μας αγαπήσουν όπως είμαστε”.

Ένας θάνατος και πολλή καλοσύνη

Τι σημαίνει/συμβαίνει όταν σε μια οικογένεια πεθάνει ένας από τους συνεκτικούς ιστούς της, όπως ο πατέρας;

“Ο θάνατος είναι αποκοπή. Το πιο δύσκολο κομμάτι του, για μένα, είναι ότι δεν μπορείς πια να μιλήσεις στον άλλον, να τον αγκαλιάσεις, να θυμώσεις και να του φωνάξεις. Μπορείς μόνο να απευθυνθείς στο πνεύμα του, αλλά το σώμα, αυτό που έχεις μάθει να αντικρίζεις, είτε από κοντά είτε έστω μέσα από ένα τηλεφώνημα, δεν είναι πια εκεί. Δεν μπορείς να το κάνεις κάτι, να το αγγίξεις, να το χαϊδέψεις.
Μένει η απουσία. Το κενό.
Εσύ απέναντι από ένα κενό, χωρίς καμία απάντηση…
Είναι δύσκολο όταν δεν υπάρχει πια διάλογος” αναφέρει ο Μάριο Μπανούσι.

Η Ευτυχία Στεφάνου λέει με σιγουριά πως: “Όταν χάνεται ένα βασικό μέλος μιας οικογένειας, ανατρέπεται το κέντρο βάρους της. Ο καθένας προσπαθεί να βρει νέο άξονα, νέα ισορροπία, και αυτός ο εσωτερικός στροβιλισμός αποτυπώνεται στα σώματά μας στη σκηνή, μέσα από την προσπάθεια να σταθούμε, να φροντίσουμε.

Στην προσωπική μου μνήμη, ο πατέρας μου, μού είχε πει κάποτε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, σχολιάζοντας την επισφάλεια του καλλιτεχνικού επαγγέλματος. «Ό,τι κι αν γίνει, θα έχουμε πάντα ένα πιάτο φακές για σένα». Στην παράσταση, επιστρέφω συχνά σε αυτή την εικόνα. Ανοίγω την πόρτα κρατώντας ένα πιάτο φακές, αλλά η καρέκλα είναι πια άδεια. Αυτή η απουσία, αυτό το “κανείς δεν με περιμένει πια”, ακόμη κι εκείνοι που ήταν κάποτε αδιαπραγμάτευτα παρόντες είναι για μένα το πιο αποκαρδιωτικό κομμάτι της απώλειας που πραγματεύεται αυτή η παράσταση”.

“Ως Πηνελόπη, δεν γνωρίζω τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό, γιατί ο πατέρας μου ζει. Ξέρω όμως ότι είναι ο μεγαλύτερός μου φόβος, μην τον χάσω. Γιατί εκτός ότι τον αγαπάω πάρα πολύ και έχουμε όμορφες στιγμές μαζί, εδώ και είκοσι χρόνια που η μητέρα μου έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, ο πατέρας μου είναι πάντα εκεί να την φροντίζει. Αυτό που γνωρίζω πολύ βαθιά, είναι ο φόβος της σταδιακής απώλειας, σαν ένα κομμάτι που φεύγει και χάνεται λίγο λίγο” λέει η Πηνελόπη Τσούτσουβα.

Και συνεχίζει: “Όταν ένας από τους συνεκτικούς ιστούς της οικογένειας αρχίζει να λείπει, είτε μέσω ασθένειας είτε μέσω θανάτου, οι σχέσεις μετατοπίζονται. Δημιουργούνται ρήγματα, οι ισορροπίες αλλάζουν, και η καθημερινότητα αποκτά ένα διαφορετικό βάρος. Μερικές φορές γίνεσαι εσύ ο δυνατός που κρατάει όλους τους άλλους, κι άλλες φορές καταρρέεις στα δικά σου σκοτάδια και χρειάζεσαι στήριξη που δεν ξέρεις καν πώς να ζητήσεις.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην παράσταση, η απώλεια του πατέρα αφήνει πίσω της ένα κενό που κανείς δεν ξέρει πώς να γεμίσει. Και μέσα σε αυτή τη σύγχυση φαίνεται καθαρά πόσο εύθραυστοι, αλλά και πόσο ανθρώπινοι, είμαστε όλοι”.

Τι μένει ακόμα να φωτίσει η επιγραφή Miresia που σημαίνει “καλοσύνη”;

Ο Μάριο Μπανούσι αναφέρει: “Πολλά ακόμα πράγματα πρέπει να φωτιστούν. Αυτή η ιστορία υπάρχει λόγος που ταξιδεύει στον κόσμο, κάτι σημαίνει, κάτι λέει, φωτίζει τις ιστορίες άλλων ανθρώπων. Η ταμπέλα αυτή και το φως της, κάθε φορά, μας αποκαλύπτουν κάτι καινούργιο.
Γι’ αυτό και η παράσταση δεν είναι ποτέ το ίδιο πράγμα κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό, κάθε φορά φωτίζεται μια άλλη της γωνιά. Και αυτό είναι μαγικό”.

Για την Ευτυχία Στεφάνου “το τρεμάμενο φως της επιγραφής “Miresia/Καλοσύνη” είναι το πιο τρυφερό και ταυτόχρονα το πιο παράδοξο στοιχείο της παράστασης, μια υπόσχεση καλοσύνης μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο λάσπη, ένταση και πένθος. Για μένα φωτίζει τη δυνατότητα μεταμόρφωσης, ότι μέσα στο σκοτάδι υπάρχει πάντα ένα σημείο φωτός, και στο κέντρο του φωτός μια μικρή σκιά.

Αν τα βασικά υλικά της παράστασης είναι φαγητό, νερό και χώμα, υλικά αναγκαία για τη ζωή, τότε η φωτεινή επιγραφή “Miresia/Καλοσύνη” είναι το υλικό της ψυχής. Αυτό που μαλακώνει ό,τι έχει σκληρύνει και προτείνει μια συμφιλίωση, μια απόκοσμη αγκαλιά, ακόμη κι αν έρχεται αργά.

Στο τέλος, μένει η λάσπη καταχωμένη στους αρμούς, στους πόρους και στα νύχια, ο σιωπηλός ίλιγγος, το βάρος μιας αγκαλιάς, κι ένας ψαλμός που ακούγεται σαν ανάσα”.

Και για την Πηνελόπη Τσούτσουβα “η επιγραφή Miresia – «καλοσύνη» – έρχεται να φωτίσει κάτι που, ενώ υπάρχει μέσα μας, συχνά σβήνει πίσω από φόβους, εγωισμούς και κοινωνικές απαιτήσεις. Μένει λοιπόν να φωτίσει την καλοσύνη που έχουμε ήδη κληρονομήσει, την καλοσύνη που μας έμαθαν οι γονείς μας, που τη δεχτήκαμε και που, όσο κι αν δυσκολευόμαστε, θέλουμε κι εμείς να τη δώσουμε πίσω.

Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η δύναμη, η επιτυχία, η εξουσία και το χρήμα, η Miresia υπενθυμίζει το πιο απλό και ίσως το πιο επαναστατικό: ότι η αξία ενός ανθρώπου μπορεί και πρέπει να μετριέται από τις πράξεις του, από την ενσυναίσθησή του, από τον τρόπο που στέκεται δίπλα στους άλλους. Αν η καλοσύνη ήταν το πρώτο μας μέλημα, αν κοινωνικά επιβραβεύαμε το να είσαι καλός άνθρωπος, ίσως να μιλούσαμε σήμερα για μια εντελώς διαφορετική, και πολύ πιο ανθρώπινη, κοινωνία στο σύνολό της”.

Και η ενηλικίωση…

Τι σημαίνει ενηλικίωση για τους ήρωες της “Taverna Miresia”; Είναι μια μετάβαση ή ένα τραύμα; Υπάρχει κάποια στιγμή στο έργο που νιώθετε ότι ο χαρακτήρας σας “μεγαλώνει” απότομα;

Ο Μάριο Μπανούσι λέει πως “υπάρχουν διάφορα σημεία στο έργο όπου νιώθω ότι ο χρόνος περνάει απότομα, σαν να βλέπεις αυτή την οικογένεια μετά από χρόνια, κυρίως όταν ανάβει το φως της ταμπέλας.
Η λέξη «ενηλικίωση» έχει μέσα της και μια ειρωνεία, όταν μέσα στην οικογένεια βλέπεις το παιδί να παλεύει σαν ενήλικας και τον ενήλικα να καταρρέει σαν παιδί. Πολλές αντιφάσεις, όπως και στην πραγματική ζωή”.

Για την Ευτυχία Στεφάνου “η ενηλικίωση δεν παρουσιάζεται ως φυσική μετάβαση, αλλά ως ρήξη. Για τον δικό μου χαρακτήρα, η στιγμή του απότομου «μεγαλώματος» έρχεται όταν δέχεται το ξέσπασμα της μεγαλύτερης αδελφής χωρίς να αντιδρά. Εκεί συνειδητοποιεί ότι πρέπει να κρατήσει τον πόνο της αδερφής της, ενώ ταυτόχρονα παλεύει με τη δική της ενοχή και τον δικό της ανείπωτο θυμό, θυμό που αργότερα εκτονώνεται προς την άδεια καρέκλα. Σε αυτό το σημείο, η ενηλικίωση είναι και τραύμα και αρχή, ένα παραπάτημα και ένας χορός προς τον στροβιλισμό μιας λυτρωτικής αγκαλιάς”.

Και η Πηνελόπη Τσούτσουβα καταλήγει: “στην Taverna Miresia, η ενηλικίωση συχνά κρύβεται μέσα στο τραύμα. Είναι η μετάβαση από μια κατάσταση σε μια άλλη, αλλά όχι πάντα με ομαλό τρόπο, συχνά είναι απότομη και επώδυνη. Η απώλεια, ειδικά ενός γονέα, μας ωθεί να μεγαλώσουμε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι θα γινόταν υπό φυσιολογικές συνθήκες. Μας φέρνει πιο κοντά στον δικό μας θάνατο και μας αναγκάζει να αντιληφθούμε τη ζωή και τις σχέσεις γύρω μας διαφορετικά.

Το ξαφνικό «μεγάλωμα» μπορεί να λειτουργήσει με διττό τρόπο, είτε να σε δυναμώσει και να σε κάνει πιο ώριμο, πιο συνειδητοποιημένο άνθρωπο, είτε να σε φοβίσει και να σε κλείσει στον εαυτό σου. Για τον χαρακτήρα μου, η πιο καθοριστική στιγμή ενηλικίωσης είναι όταν μένω μόνη στη σκηνή και αντικρίζω την άδεια καρέκλα του πατέρα. Εκεί, αντιλαμβάνομαι την απώλεια σε όλη της την ένταση και συνειδητοποιώ πως από εκείνη τη στιγμή πρέπει να σταθώ μόνη, ακόμη κι αν δεν είμαι έτοιμη”.

Το ταξίδι του έργου

Το έργο Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου το 2023 (Εθνικό Θέατρο, Σκηνή Ελένη Παπαδάκη), στο πλαίσιο του grape – Greek Agora of Performance, της πλατφόρμας του Φεστιβάλ για την προβολή και την προώθηση της ελληνικής δημιουργίας στο εξωτερικό.

Παρουσιάστηκε ξανά το 2024 στην Πειραιώς 260 και παράλληλα ταξίδεψε στις παρακάτω σκηνές στο εξωτερικό:

– Teszt Festival, Τιμισοάρα, Ρουμανία, Μάιος 2024
– Zürcher Theater Spektakel, Ζυρίχη, Ελβετία, Αύγουστος 2024
– TeatroStabile, Τορίνο, Ιταλία, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2024
– Thalia Theater, Αμβούργο, Γερμανία, Ιανουάριος 2025
– DeSingel, Αμβέρσα, Βέλγιο, Μάιος 2025
– FTA – Festival TransAmériques, Μόντρεαλ, Καναδάς, Μάιος 2025
– The Coronet Theatre, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιούνιος 2025
– National Theatre and Concert Hall, Ταϊπέι, Ταϊβάν, Νοέμβριος 2025

Ο επόμενος σταθμός θα είναι τον Μάρτιο 2026 στην Comédie de Genève, Γενεύη, Ελβετία.

Την Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου, μετά την παράσταση, το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να συναντήσει τον σκηνοθέτη και συντελεστές της παράστασης και να συζητήσει μαζί τους. Συγκεκριμένα, επί σκηνής θα βρίσκονται οι: Mario Banushi, Χρυσή Βιδαλάκη, Σαβίνα Γιαννάτου, Ευτυχία Στεφάνου, Πηνελόπη Τσούτσουβα, Σωτήρης Μελανός και Jeph Vanger.

Οι συντελεστές της παράστασης

Σύλληψη – Σκηνοθεσία Μario Βanushi
Σκηνικά – Κοστούμια Σωτήρης Μελανός
Σχεδιασμός φωτισμών Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Μουσική σύνθεση Jeph Vanger
Φωνητικοί αυτοσχεδιασμοί Σαβίνα Γιαννάτου
Συνεργάτρια δραματουργός Ασπασία-Μαρία Αλεξίου
Βοηθός σκηνοθέτη Σοφία Αντωνίου
Βοηθός ενδυματολόγου Βασιάνα Σκοπετέα
Σχεδιασμός φωτισμών περιοδείας – Φωτιστική προσαρμογή Μαριέττα Παυλάκη
Χειριστής κονσόλας ήχου Κώστας Χάιδος (2023)
Τεχνικός διευθυντής Γιώργος Αντωνόπουλος
Φωτογραφίες Νάσια Στουραΐτη, Θεόφιλος Τσιμάς

Παίζουν Χρυσή Βιδαλάκη, Σαβίνα Γιαννάτου, Πηνελόπη Τσούτσουβα (2025), Κατερίνα Κρίστο (2023 – 2025), Ευτυχία Στεφάνου, Mario Banushi

Σε συνεργασία με το Θέατρο στη Σάλα
Συμπαραγωγή της TooFarEast με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Προπώληση εισιτηρίων: www.more.com/gr-el/tickets/theater/festival/taverna-miresia-tou-mario-banushi/