Ο Υπουργός μετράει ευτυχισμένους

Ποτέ μου δεν πίστεψα την φανφαρόνικη δήλωση των εκλεγμένων πολιτικών πως θα είναι εκπρόσωποι όλων των πολιτών δίχως διαχωρισμούς και αποκλεισμούς. Δεν γίνονται αυτά και απορώ γιατί συνεχίζουν να λένε δημόσια μία χαζομάρα με την οποία δεν τσιμπάει κανένας πια.

Όμως κάποτε έκρυβαν τα πραγματικά τους αισθήματα για τους «ηττημένους» και γενικά για όσους δεν θα ήθελαν να έχουν καμία σχέση μαζί τους, δεν τους νοιάζουν, δεν τους βλέπουν καν.

Πάει κι αυτή η ευγένεια, χάθηκε μέσα στα βρώμικα νερά της βουλιμίας για like στα social media. Το να είσαι υπουργός μιας Κυβέρνησης και να υποστηρίζεις δημόσια και κατ΄ εξακολούθηση έναν επιμερισμό τής κοινωνίας, ο οποίος θα έπρεπε να σε αναγκάζει να σκύβεις το κεφάλι αντί να θριαμβολογείς, είναι ένας πρωτόγνωρα δημοσιοποιημένος κυνισμός και μία προσπάθεια να στραγγαλίσεις την πραγματικότητα στην κούνια της. Είναι πολύ βίαιο ψέμα.

Τα γεμάτα μαγαζιά της νύχτας, τα γεμάτα θέατρα, οι γεμάτες ταβέρνες και η κοσμοσυρροή σε εμπορικούς δρόμους σε μέρες γιορτών, ακόμη και η πληρότητα των καταλυμάτων τέτοιες μέρες, είναι μία σκοπίμως επιμερισμένη εικόνα αλλά είναι και κάτι άλλο.

Μία ερμηνεία της πραγματικότητας που μόνο σκοπό έχει να δικαιώσει μία ιδεολογία που στον πυρήνα της καθόλου δεν πιστεύει στην συλλογική ευημερία αλλά στο δόγμα «δεν χωράμε όλοι».

Γατί όλοι αυτοί οι «ευτυχισμένοι» που γεμίζουν αυτούς τους χώρους δύο φορές την εβδομάδα, αθροιστικά δεν είναι περισσότεροι από το ένα δέκατο των Ελλήνων. Θέλετε το ένα πέμπτο; που δεν είναι.

Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά. Οι μουσικές σκηνές και τα μεγάλα μαγαζιά της νύχτας, κάποτε δούλευαν έξι μέρες την εβδομάδα -ορισμένα με διπλά προγράμματα τα Σάββατα. Σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένα σχήμα που να εργάζεται πάνω από δύο μέρες την εβδομάδα, τα περισσότερα μόνο μία.

Η πληρότητα στις ταβέρνες και στα εστιατόρια, το ίδιο. Επίσης, οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να νιώθουμε όρθιοι ακόμη κι όταν δεν είμαστε. Δηλαδή το να ερμηνεύεται αυτή η αυτονόητη ανάγκη για συνεύρεση ως δείκτης ευημερίας, και ως κρυφός πλούτος ενός λαού που απλά του αρέσει να κλαίγεται, στερείται όχι μόνο στοιχειώδους ευαισθησίας αλλά και οποιασδήποτε «επιστημονικής στοιχειοθέτησης» για το έγκλημα τού να θέλεις να αισθάνεσαι ζωντανός και συμμετέχων.

Όμως υπάρχει κάτι πιο σημαντικό που δεν χωράει στις «αναλύσεις» των κυβερνώντων γιατί δεν περνάει καν από το μυαλό τους. Μία πολύ μεγάλη μερίδα από αυτούς τους ανθρώπους δεν πληρώνουν το θέατρο και την μουσική σκηνή από το περίσσευμά τους αλλά από το υστέρημά τους. Ξέρετε γιατί; Για να τους αντέχουν! Μην το πάρουν προσωπικά, εννοώ πως η τέχνη ήταν και θα είναι πάντα κάτι σημαντικό για κάποιους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την εκτίμηση ορισμένων άλλων πως είναι το χασομέρι των τεμπέληδων και των χαραμοφάηδων. Δημιουργεί συλλογικότητες που τις έχουμε απόλυτη ανάγκη. Και με τα μάτια προς τα πάνω, προς το άπιαστο. Προς τη καλή εκδοχή του εαυτού μας.

Οι εποχές χαμηλών προσδοκιών δημιουργούν και ανθρώπους με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Κάποια στιγμή απλά αρνείσαι την ήττα. Κι όταν αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα, κάνεις μια βόλτα απλά για να χαζέψεις βιτρίνες. Πού να το ξέρεις ότι θα σε δει ο Υπουργός να βολτάρεις και θα σε αθροίσει στους ευτυχισμένους;