Ελένη Ράντου: Έχει πολλή κατινιά η πολιτική. Είναι αγοραία από πάνω ως κάτω

Για τον έρωτα που έχασε λόγω θεάτρου, το οποίο όμως είναι η ψυχοθεραπεία της, αλλά και την πολιτική που έχει «πολύ κατινιά»  μίλησε σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης στο Ραδιόφωνο 24/7 και την εκπομπή ΠΕΖΟΙ στον ΑΕΡΑ, με τις Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και Φωτεινή Λαμπρίδη, η ηθοποιός Ελένη Ράντου.

Η επιτυχία δεν είναι και προσωπική, τόνισε. «Τίποτα δεν είναι προσωπικό στο θέατρο, είναι όλα συνολικά. Είναι εργοτάξιο το θέατρο, δεν γίνεται ένας να είναι επιτυχημένος. Εγώ τραβάω το κουπί.

Αποφάσισε να επαναλάβει στο θεατρικό της σπίτι, το θέατρο Διάνα, την επιτυχία της με τη Φιλουμένα Μαρτουράνο στο Εθνικό Θέατρο.

Γιατί «σήμερα κινδυνεύεις να γίνεις πολύ κυνικός και εγώ μετά το περσινό έργο ένιωσα πια ότι στέγνωσα, δηλαδή δεν έχω να πιστέψω σε τίποτα, δεν περιμένω τίποτα, δεν προσδοκώ τίποτα αλλά δεν είμαι και ελεύθερη. Έχω πολύ την ανάγκη να ακουμπήσω σε κάτι που ακόμα κουβαλάει τη νίκη την ανθρώπινη και όχι την ήττα,όπως η Μαρτουράνο.

Πώς σχετίζονται η ζωή, τα θέλω της με τη θεατρική πράξη;

«Διαμορφώνω το θέατρο μέσα από τη ζωή μου. Μέσα από αυτά που νιώθω», παραδέχτηκε. «Πάντα τα έργα είχαν να κάνουν με αυτό που εισέπραττα και από το σύνολο και από το μέσα μου. Είναι η ψυχοθεραπεία μου, εγώ το έχω πει. Κατ’ αρχάς κινείται εγωιστικά το κριτήριό μου, τι θα με κάνει να βγω από την αίθουσα και να νιώσω καλά. Να νιώθω λυτρωμένη.

Αισθάνεται ότι όταν κάποιος αντέχει σ’ ένα χώρο, «βρίσκουν ένα τρόπο πολύ μειωτικό για να το δικαιολογήσουν. Παλιά ήταν το “αυτή κάνει τηλεόραση”, μετά “αυτή είχε το κοινό της”. Δεν ξέρω τι είναι, ξέρω ότι κάνω καλή δουλειά».

Το γεγονός ότι έφτασε να παίξει πρώτη φορά τώρα στο Εθνικό Θέατρο, απ΄τη σχολή του οποίου αποφοίτησε αριστούχος, το αποδίδει στο ότι «δεν είμαι πάρα πολύ στρογγυλός άνθρωπος, έχω πολλές αιχμές. Δεν είμαι παντός καιρού, δεν είμαι με όλους τους ανθρώπους πολύ κοινωνική. Έχω και ένα κομμάτι πολύ αντικοινωνικό μέσα μου. Όσο ανοιχτή είμαι σε κάποιους ανθρώπους, τόσο απρόσιτη είμαι με άλλους. Τότε ήταν οι εποχές που ξεκίναγα και ήθελα να γνωρίσω πράγματα και η δημοσιοϋπαλληλίστικη αίσθηση του Εθνικού δεν μου πήγαινε καθόλου. Μ’ άρεσε το ρίσκο, το να διαμορφώνω την τύχη μου και δεν περιμένω να μου τη διαμορφωνόσουν.

Κατάφερε να μην φθαρεί από την τηλεόραση, τόσο που και η ίδια απορεί: «Με τόσες επαναλήψεις θα έπρεπε ο θεατής να σιχαίνεται να με δει πια! Ίσως να είναι  τ ‘ότι δεν έκανα στο θέατρο ποτέ τα ίδια πράγματα με την τηλεόραση. Και ίσως τ’ ότι μεγάλωσα αρμονικά, συμφιλιωμένα. Δεν κόλλησα στην εικόνα κάποιου σίριαλ. Μεγάλωσα, το αποδέχτηκα και μεγαλώνοντας κάνεις άλλα πράγματα, ωριμάζεις αλλιώς. Είμαι συμφιλιωμένη με την ηλικία μου. Δεν το νοσταλγώ το να είμαι πάλι 25 ή 30. Καθόλου. Γιατί κουράστηκα πάρα πολύ σ’ αυτές τις ηλικίες. Μ’ αρέσει η ηλικία που  απολαμβάνει την πολυτέλεια να διαλέγει Κάτι που κατακτήθηκε μ’ ένα στομάχι που διαλύθηκε. Κάθε δουλειά είχε μια απώλεια ενός ζωτικού μου οργάνου. Η περίφημη “Για μια ανάσα”, η περσινή παράσταση, κατακτήθηκε με το να έχω μια ρήξη στον ώμο μου που αν κάνω χειρουργείο πρέπει 6 μήνες να μη δουλέψω. Κατακτήθηκαν πολλά πράγματα με κατάθλιψη, με φάρμακα, τίποτα δεν είναι έτσι απλό, ειδικά σ’ αυτό το χώρο που ο εχθρός είναι ο εαυτός σου, όχι ο θεατής .

Το δημοψήφισμα ήταν η τελευταία φορά που θυμάται να χάνει τα αβγά και τα πασχάλια. «Γιατί από βλακεία θεώρησα ότι πρέπει να πάρω μια πολύ υπεύθυνη στάση. Γιατί δεν υπολόγισα ότι δεν ζητιόταν υπεύθυνη στάση. Ζητιόταν ένα άλλοθι. Εχει ξεπεραστεί το όριο του θυμού. Περάσαμε στην εγκατάλειψη, δηλαδή αισθάνεσαι τόσο ανυπεράσπιστος, αβοήθητος και βλαξ που εγκαταλείπεις την προσπάθεια.

Τη “μάχη” για το χρίσμα του αρχηγού της Κεντροαριστεράς την παρακολουθεί, αλλά «δεν θα πάω να ψηφίσω. Γιατί νομίζω ότι αυτό ανακυκλώνει κάτι που το ξέρουμε. Δεν ξέρω αν η πηγή αυτή μπορεί να βγάλει κάτι που να μην το έχουμε δει.

Η ίδια δεν σκέφτηκε ποτέ να κατεβεί στην πολιτική; «Δεν νομίζω ότι ένας σοβαρός άνθρωπος μπορεί να κατεβεί στην πολιτική, όσο και να νοιάζεται. Θα μπορούσα με πολύ ενδιαφέρον να κάνω κάτι ακτιβιστικό,  όμως. Με ενδιαφέρει να γίνει ένα ίδρυμα σπάνιων νοσημάτων, με ενδιαφέρει εκεί  που υπάρχει ανθρωπινός πόνος. Δεν αντέχω την πολιτική γιατί δεν διαχειρίζεται τον πόνο, διαχειρίζεται τα συμφέροντα.

Όσοι καλλιτέχνες κατεβαίνουν στην πολιτική «Χάλια τα κάνουν! Καλό είναι να μένουν εκεί που είναι και να ονειρεύονται εκεί που είναι γιατί τους έρχεται η πραγματικότητα λίγο βαριά. Καλό είναι να μένουν  μακριά. Γιατί γινόμαστε και ρεζίλι. Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που γίνεται η πολιτική, δεν σε ανάγει ως άνθρωπο. Νιώθεις ότι μικραίνεις, «δηθεναίνεις», για να επικοινωνήσεις με την πολιτική. Έχει πολλή κατινιά. Κανενός είδους. Είναι αγοραία από πανω ως κάτω.

Ο ρόλος του θεάτρου στο σημερινό context ποιος είναι;

«Το θέατρο μαλακώνει, θεραπεύει, αφυπνίζει, άλλοτε κοροϊδεύει. Τις δικές μας απελπισίες μεταφέρει. Άλλοτε το κάνει με καλύτερο τρόπο, άλλοτε με χειρότερο. Το ακολουθεί πάντως ο κόσμος, παρότι είναι δύσκολοι οι καιροί. Μπορεί με περισσότερη δυσκολία πιο άτακτα, αλλά το ακολουθεί.

Τι στερήθηκε  η ίδια λόγω του θεάτρου; «Έρωτες, γιατί ερωτευόμουν έργα, δεν έκανα πότε μια γεμάτη ζωή. Η ζωή είχε εμπειρίες μέσα από το θέατρο και όχι μέσα από την ίδια τη ζωή. Έχασα ταξίδια, έχασα πολλά. Άλλα κέρδισα και τόσα πολλά! Έκανα άλλου είδους ταξίδια. Όταν ερωτευόμουν ήθελα να παρατάω το θέατρο. Δεν μετάνιωσα καθόλου όμως.

Πρόλαβε να είναι και μητέρα; «Ναι. Και ακόμα προλαβαίνω, δεν τελειώνει αυτός ο ρόλος. Μαμά δεν είσαι μόνο όταν το παιδί είναι 6».

Τι κάνει όταν δεν έχει παράσταση;«Ταξίδια. Ο καθένας ξέρεις κάπου βρίσκει μια διέξοδο. Άλλος έχει τον κήπο του, άλλος έχει το μαγείρεμα. Εγώ έχω τα ταξίδια».

Πώς θα περιέγραφε τον εαυτό της;«Σαν εναν άνθρωπο που με νοιάζει η δικαιοσύνη. Όχι η δική μου για τα δικά μου συμφέροντα. Γενικά. Να υπάρχει κάτι που να είναι δίκαιο για να μου επιτρέπει να πιστεύω. Να μου επιτρέπει να ισορροπώ».