Κριτική της ταινίας «Shoot’ Εm Up»

Καρότα φονικά όπλα, πιστόλια που πυροβολούν μόνο αφού αναγνωρίσουν το αποτύπωμα του ιδιοκτήτη τους και ατελείωτο κυνηγητό. Το ΜΕΝ 24 παρουσιάζει τη δική του κριτική του blockbuster, «Shoot ‘Em Up».Θα μιλήσω ειλικρινά. Δεν ήθελα να το δω. Φανταζόμουν ότι θα είναι μια κλασική περιπετειούλα, με αρκετό πιστολίδι, υποσχόμενο ούτως ή άλλως από τον τίτλο του και μια ωραία γκόμενα (a.k.a. Μόνια Μπελούτσι) να σουλατσάρει δίπλα στον σκληρό, Κλάιβ Όουεν. Η πραγματικότητα δεν ήταν όπως νόμιζα… αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό…




Υπόθεση



Ο Κλάιβ Όουεν υποδύεται τον κύριο Σμιθ- ουδεμία σχέση με τον Μπραντ Πιτ- ο οποίος γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας μίας γυναίκας που μόλις τη βοήθησε να ξεγεννήσει. Παίρνει το μωρό αγκαζέ κι αφού το γλιτώνει από 1000 πυρά, δεν αργεί να καταλάβει ότι οι κακοποιοί- με leader τον Πολ Τζιαμάτι- είχαν στόχο το ίδιο το παιδί κι όχι τη μητέρα του. Αποφασίζει να εμπιστευτεί τη φροντίδα του μωρού στη μοναδική γυναίκα που εμπιστεύεται, μια πόρνη ονόματι Ντέιρι Κουίν (Μόνικα Μπελούτσι) για να ανακαλύψει το λόγο που κάποιοι θέλουν νεκρό ένα νεογέννητο.




Πήρα τον πρώτο ρόλο!!




Το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι αναμφισβήτητα ο Πολ Τζιαμάτι στο ρόλο του κακού. Δεν τον είχαμε ξαναδεί έτσι, τον είχαμε συνηθίσει σε ψιλοκρυόκωλους ρόλους, όπως στο- ολίγον βαρετό, ομολογήστε το- «Sideways». Θυμηθείτε, ήταν η ίδια ταινία για την οποία ο Τζιαμάτι ,λίγο πριν την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα Όσκαρ του 2004, είχε φωτογραφηθεί με πολλά χρυσά αγαλματίδια δίπλα του, για το εξώφυλλο γνωστού περιοδικού, υπονοώντας ότι πάει βουρρ για το Όσκαρ πρώτου ανδρικού. Λίγες μέρες μετά, ο Τζιαμάτι βρέθηκε εκτός υποψηφιοτήτων. Βρέθηκε εκτεθειμένος, με τον εγωισμό του ανεβασμένο μετά το εξώφυλλο, να προσπαθεί να σώσει την κατάσταση και να συμμαζέψει τα νεύρα του.



Όλο αυτό το αναφέρω, γιατί στο «Shoot ‘Em Up» ειπώθηκε μια ατάκα, που ενδεχομένως να μην εκτίμησαν όλοι. Σε μια σκηνή βρίζεται με τον Όουεν και εκεί που τα Fuck you δίνουν και παίρνουν, ο Τζιαμάτι πετάει το θεϊκό
«Fuck me sideways», που, ναι μεν, σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει
«Γ@μησε μας από παντού», αλλά όλοι το πιάσαμε το υπονοούμενο. Ο Πολ Τζιαμάτι δήλωσε αργότερα ότι αυτή η ατάκα δεν ήταν στο σενάριο, αλλά ούτε την επινόησε ο ίδιος. Ήταν μια πρωτοβουλία του σκηνοθέτη που δεν είχε καταλάβει τι ζητούσε από τον Τζιαμάτι όταν το φιλμάρανε. Αργότερα, συνειδητοποίησαν και οι δύο την μπηχτή και γέλαγαν μέχρι δακρύων.









Ο Κλάιβ ήταν επίσης καλός. Αφού τον θέλουμε στο ρόλο του αδίστακτου, του σκληρού αντρακίου που πλακώνει τον κοσμάκη, αυτό θα πάρουμε. Του πάει όμως, έχει αυτήν την φάτσα που σε εμπνέει για ξυλίκι. Η Μπελούτσι μεγάλωσε- έκλεισε αισίως στα 43 έτη πάνω στη γη- αλλά μυαλό…δεν έβαλε. Ακόμα είναι ικανή να κάνει τα αγοράκια να ταράζονται στην εμφάνιση της στη μεγάλη οθόνη. Από ερμηνεία, τίποτα το φοβερό, δεν το απαιτούσε και ο ρόλος της. Μια χαρά, χαίρεσαι να τη βλέπεις να υποδύεται την πόρνη πολυτελείας που ερωτεύεται τον πρωταγωνιστή και τρέχει μαζί του σε βουνά και σε λαγκάδια, αγκαζέ με ένα νεογέννητο που δεν είναι καν δικό της.




What’s up Doc?







Χωρίς καμία πλάκα, στην πρώτη σκηνή της ταινίας «ψάρωσα» τόσο πολύ, που πήγα να παρομοιάσω τον σκηνοθέτη (Μάικλ Ντέβις) με τον Ταραντίνο. Ήταν λίγο too much όλο αυτό με τα καρότα και τις εγκύους που βρήκαν την πιο ακατάλληλη στιγμή για να γεννήσουν. Αλλά παράλληλα ήταν και κορυφαίο. Στο «Shoot ‘Em Up» πας εν γνώσει σου. Ξέρεις ότι δεν θα δεις το αριστούργημα. Πας για το πιστολίδι και τις θεαματικές σκηνές α λα James Bond. Οπότε γιατί γκρινιάζεις; Αυτό σου προσφέρει η ταινία και κάποιες φορές σου προσφέρει και περισσότερα από όσα ζήτησες.



Εκεί ίσως έγκειται και το λάθος της και η αιτία που έκανε δύο τύπους από την πίσω σειρά να αναφωνήσουν
«Μα τι μ@λακία είδαμε ρε;». Κι αυτό γιατί, ενώ στο πρώτο μέρος τα πάει πολύ καλά, μετά το παρατραβάει. Ωραία, ξέραμε ότι θα δούμε σκηνές πολύ «ψέμα». Το κατάπιαμε στο πρώτο μερός και γουστάραμε κιόλας. Μετά, αυτό με τα καρότα έγινε λίγο κουραστικό και ενώ περίμενες κάτι παραπάνω από το σενάριο- το οποίο στην αρχή σου υπόσχεται απρόσμενες εξελίξεις- απλά απογοητεύεσαι. Θα μπορούσαν να είχαν ρίξει δύο παραπάνω ματιές στο σκελετό του σεναρίου και να το είχαν μετατρέψει σε κλασικό στο είδος του. Δεν το έκαναν όμως κι εκεί έχασαν κάποιους θεατές, που σε άλλη περίπτωση θα διακήρυτταν ακόμα
«την ταινιάρα που είδα προχτές»!



Παρ’όλα αυτά, δεν φεύγεις εντελώς ξενερωμένος. Σου προσέφερε αυτά που υπονοούσε. Είχε πλάκα ρε παιδί μου, δε χάλασε κι ο κόσμος. Οκ, κι αν το δεις κι από την άλλη, αν ήθελες να προβληματιστείς , να αναλύσεις μετά με την παρέα αν το φρύδι του πρωταγωνιστή ταίριαζε με την υπόσταση του ρόλου που υποδύεται, ας πήγαινες να δεις τον «Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας». Α, by the way, κάπου πήρε το αυτί μου ότι κι αυτό «πατάτα» είναι…




Η ταυτότητα της ταινίας




Διάρκεια: 86′


Σενάριο – Σκηνοθεσία: Μάικλ Ντέιβις


Ηθοποιοί: Κλάιβ Όουεν, Μόνικα Μπελούτσι, Πολ Τζιαμάτι




Το Trailer της ταινίας








Δείτε που παίζεται η ταινία
εδώ