Γιάννης Κωνσταντινίδης: Μέρες ενός ανώνυμου υποψηφίου

Ώρα 7 το πρωί. Σταθμός ΚΤΕΛ στον Κηφισό. Ψάχνω ανάμεσα σε οχήματα, επιβάτες, βαλίτσες και πλανόδιους που πουλούν από χαρτομάντηλα μέχρι τριαντάφυλλα το express για την Πάτρα μήπως και κερδίσω χρόνο. Μόλις παίρνω ανάσα, η σκέψη έρχεται αβίαστα. Άραγε θα ψηφίσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι την Κυριακή; Έχουν επιλέξει αυτόν ή αυτήν που θα μπορούσε να εργαστεί αποτελεσματικά για αυτούς; Ο σάκος μου είναι γεμάτος φυλλάδια με σκέψεις μου για την ανάγκη «να υπερασπιστούμε την εξέλιξη» (η φράση που αγάπησα), με κείμενα που έβαλα στο χαρτί και στήθηκαν σε ένα τρίπτυχο από έναν καλό φίλο. Όμως δεν τα βγάζω από τον σάκο γιατί αισθάνομαι ότι κανένας από τους γύρω μου θέλει να μιλήσει για πολιτικές προτεραιότητες και νοοτροπία διακυβέρνησης.

Ξεκινούμε. Στα πρώτα τούνελ του δρόμου -σε ένα από εκείνα τα σημεία που σκέφτεσαι ότι η τεχνολογία δεν έχει φτάσει παντού- χτυπά το κινητό μου για μια συνέντευξη σε επαρχιακό ραδιοφωνικό σταθμό. Ακούγομαι να μιλώ διακεκομμένα για τις ευθύνες των ευρωπαϊκών ηγεσιών στη διαχείριση του Brexit και κερδίζω κάποια λίγα βλέμματα συνεπιβατών μου που προσπαθούν μάταια να αναγνωρίσουν τον κατά δήλωσή του υποψήφιο. Γυρίζουν ξανά πίσω το κεφάλι τους. Όποιος δεν είναι στα πρωινά τηλεοπτικά πάνελ μάλλον δεν υπάρχει!

Κατεβαίνω στο ΚΤΕΛ της Πάτρας και με το google.maps στο κινητό μου αναζητώ διευθύνσεις εμπορικών επιμελητηρίων, επιστημονικών συλλόγων, ερασιτεχνικών στούντιο τηλεοπτικών σταθμών, όλων όσων μια καλή φίλη στην πόλη είχε σκεφτεί ότι μπορούσαν να μου δώσουν υλικό για εκείνα τα αυτοσχέδια κείμενα που ο ίδιος έγραφα και γυρνούσα σε βίντεο του ενός λεπτού με τη βοήθεια του κάθε διαθέσιμου σε ρόλο ερασιτέχνη οπερατέρ: από φοιτητές μου στο διάλειμμα διαλέξεων έως τον γιο μου στο σπίτι. Οι ιστορίες της Πάτρας είναι όμορφες και ξεκινώ να τις γράφω στον υπολογιστή μου με το που μπαίνω στο αντίστοιχο του «Καρβουνιάρη» σε λεωφορείο που δυστυχώς με περιμένει για τον γυρισμό. Σταματά σε κάθε μικρό και μεγάλο χωριό μεταξύ Πάτρας και Αθήνας και έτσι έχει νυχτώσει όταν φτάνω πίσω στον Κηφισό.

Η μέρα δεν τελείωσε όμως. Από εκεί παίρνω λεωφορείο και ηλεκτρικό για τα Πατήσια και από εκεί με τα πόδια για τα στούντιο κεντρικού τηλεοπτικού σταθμού της πρωτεύουσας. Στο πάνελ των δέκα προσκεκλημένων μπαίνω ιδρωμένος, παρότι έχω αλλάξει πουκάμισο στις τουαλέτες του σταθμού. Εκείνα τα δύο λεπτά πριν την έναρξη της εκπομπής αποδεικνύονται τα αποκαλυπτικότερα της ημέρας. Αντιλαμβάνομαι ότι οι περισσότεροι από τους λοιπούς προσκεκλημένους υποψηφίους της εκπομπής έχουν έρθει συνοδευόμενοι από ανθρώπους που κρατούσαν και απαντούσαν τα κινητά τους, συμπλήρωναν το ημερολόγιό τους, έδιναν συμβουλές στους καμεραμέν, διαφήμιζαν την επόμενη ομιλία του υποψηφίου σε μεγάλο ξενοδοχείο της Πάτρας! Ο υποψήφιος και ο στρατός του. Περνά από μπροστά μου η μέρα μου από τα ΚΤΕΛ του Κηφισού μέχρι την τελική ανηφόρα από τα Πατήσια στο στούντιο. Ο βαρύς και γεμάτος σάκος. Η άδεια μπαταρία του υπολογιστή μου. Το ιδρωμένο πουκάμισο. Ο γρήγορος καφές με τη φίλη μου δίπλα στο μεγάλο ξενοδοχείο της Πάτρας όπου θα μιλούσε αύριο ο «επώνυμος υποψήφιος».

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι γύρω από το τραπέζι. Δεν ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία. Ένας, ή ίσως και μερικοί ακόμα, αναζητούν ιστορίες ανθρώπων και πειραματίζονται με πιθανές λύσεις στα μικρά και στα μεγάλα γιατί τους. Κάποιοι άλλοι περιφέρουν τους εαυτούς τους και τους στρατούς τους από στούντιο σε στούντιο και από πόλη σε πόλη, συνήθως περηφανευόμενοι για αυτή τους την ατέρμονη περιφορά. Δεν είναι όμορφο να το συνειδητοποιείς την ώρα της μάχης. Τα ελλείμματα της δημοκρατίας μας ξεκινούν πριν ακόμα φτάσουμε στην κάλπη. Δεν το νοιώθουμε όταν βλέπουμε υποψηφίους να αψιμαχούν στο γυαλί. Δεν το νοιώθουμε όταν βλέπουμε αφίσες όλων των χρωμάτων στους δρόμους. Δεν το νοιώθουμε όταν μας μοιράζει η εφορευτική επιτροπή τα δεκάδες ψηφοδέλτια πριν το παραβάν. Το ένοιωσα εκείνα τα μεσάνυχτα όταν βγαίνοντας από το στούντιο, είδα τους υπόλοιπους να επιβιβάζονται μετά συνοδείας σε μαύρα τζιπ και μπροστά μου απλωνόταν ο ατελείωτος δρόμος για τη στάση του ηλεκτρικού.

*Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης, είναι Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.