Η σπαρακτική ανάρτηση της μητέρας του Ζακ: “Παιδί μου, σήμερα θα γινόσουν 40 ετών”

Επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του, η πληγή παραμένει ακόμα ανοιχτή – όχι μόνο για την οικογένεια του αδικοχαμένου Ζακ Κωστόπουλου, της Zackie Oh, αλλά και για την κοινωνία που συνεχίζει να αναμετριέται με τη μισαλλοδοξία, τη βία και τις αδικίες.

Σε μια ανάρτηση που συγκλονίζει, η Ελένη Κωστοπούλου, μητέρα του Ζακ, με αφορμή τα 40 χρόνια από τη γέννησή του μοιράστηκε δημόσια τα λόγια που θα ήθελε να πει στο παιδί της, αν δεν είχε δολοφονηθεί τον Σεπτέμβριο του 2018 στην Ομόνοια.

Η μητέρα του Ζακ μιλά με τρυφερότητα, πόνο και περηφάνια για τον γιο της, που έφυγε πρόωρα και άδικα, τονίζοντας πως «το ρυάκι της ζωής του στέρεψε νωρίς» εξαιτίας της κακίας και της μισαλλοδοξίας.

Στην ανάρτησή της, περιγράφει πώς θα ήταν η ημέρα των 40ων γενεθλίων του Ζακ αν ζούσε: οικογενειακά τραπέζια, παιχνίδια με την ανιψιά του, γέλια και στιγμές καθημερινής τρυφερότητας, η πρώτη άσπρη τρίχα. «Η καρδιά μου θα ήταν ολόκληρη και οι χαρές μου δεν θα ήταν πικρές», σημειώνει χαρακτηριστικά.

«Εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να υπάρχεις στον κόσμο που ονειρεύτηκες και πάλεψες να φτιάξεις. Αυτός ο κόσμος σου αξίζει παιδί μου», γράφει η μητέρα του, κλείνοντας με τη φράση «Rest in peace and in love. Η μαμά.».

Η ανάρτηση της μητέρας του Ζακ:

«Παιδί μου, ουράνιο παιδί μου, παντοτινά ξενιτεμένο μου παιδί,

Σήμερα θα γινόσουν 40 ετών. Ίσως να έβλεπες την πρώτη άσπρη τρίχα στα κατάμαυρα μαλλιά σου και να ένιωθες το χρόνο να βαραίνει τους ώμους σου. Η φλόγα της καρδιάς σου όμως θα ήταν το ίδιο ζωηρή και φεγγοβολά.

Σήμερα θα γινόσουν 40 ετών, και θα ήσουν μαζί μας, θα έπαιζες με την ανιψούλα σου και θα γελούσαμε με τις ατάκες και τα αστεία σου. Θα τρώγαμε όλοι μαζί και μετά θα έβγαινες για ποτό με τα αδέρφια και τους φίλους σου. Θα μάζευα τα ρούχα σου από το πάτωμα και θα σου μαγείρευα. Η καρδιά μου θα ήταν ολόκληρη και οι χαρές μου δεν θα ήταν πικρές.

Η ζωή του καθενός μας είναι ένα ρυάκι με γάργαρο νερό που ξεκινά από την πηγή και διασχίζοντας κακοτράχαλους και εύφορους τόπους καταλήγει στον απέραντο ωκεανό και ενώνεται με τα άλλα ρυάκια. Το ρυάκι της δικής σου ζωής στέρεψε νωρίς και δεν έφτασε ποτέ στον ωκεανό γιατί η κακία και η μισαλλοδοξια έφραξαν την πηγή της ζωής σου.

Εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να υπάρχεις στον κόσμο που ονειρεύτηκες και πάλεψες για να φτιάξεις. Σε έναν κόσμο όπου θα είσαι ελεύθερος να εκφράζεσαι όπως θέλεις, να φοράς τα ρούχα που θέλεις και να αγαπάς όποιον εσύ θέλεις. Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δίνουν και παίρνουν αγκαλιές, χαρά, καλοσυνη, και βιώνουν την αλήθεια και την παρηγοριά. Αυτός ο κόσμος σου αξίζει παιδί μου.

Rest in peace and in love.

Η μαμά»