Ουρανέ, φίλε μακρινέ

Έφυγε, πριν από δεκατρία χρόνια. Στις 15 Ιουνίου του 1994.Άφησε πίσω τις νότες και την μουσική του. Δεν του άρεσαν οι ετικέτες, αντιδρούσε σε κάθε μορφής “επιβολή”. Παρότι βαθιά συντηρητικός, εξέφρασε πολλές φορές ανατρεπτικές απόψεις κι έγραψε τολμηρά κείμενα.

Ο Μάνος Χατζιδάκις, όμως, πάνω απ’ όλα ήταν μουσικός. Χόρευε με την ευαισθησία, λεπτολόγησε την τέχνη του, όσο κανείς. Αν έχετε κουραστεί από την μονοκρατορία του μουσικού κιτς και της ευτέλειας, κάντε μια βόλτα, την Παρασκευή, από το Τρίτο Πρόγραμμα. Η μέρα είναι αφιερωμένη στον μουσικό Χατζηδάκι. Αυτόν που όταν τον ρωτούσαν, ή … τα έλεγε από μόνος του, ήταν κατηγορηματικός:

” Δεν είναι το τραγούδι μου μια μονόφωνη αρτηρία. ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες.

Και μην ξεχάσετε. Σαν φύγετε από δω, δε σας ανήκει παρά μονάχα το αίσθημα, η σκέψη και τα ερωτήματα, που ολόκληρο το βράδυ σας μετέδωσα μέσα από την μουσική μου. Σε μένα απομένει το τραγούδι, η μαγική στιγμή μου, που είναι μια εξαίσια απάντηση, αρκεί να με ρωτήσετε. Ρωτήστε με λοιπόν. Κι ύστερα, σας παρακαλώ, σωπάστε! Γιατί θα τραγουδήσω!”

Από το βιβλίο «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι»

“H ζωή μου δεν ήταν η ζωή ενός μουσικού. Ήταν περισσότερο η ζωή ενός επικίνδυνου και ανήσυχου νέου, που η Μουσική κατάφερε κάπως να τον ηρεμήσει και να τον κάνει “κατ’ επιφάνεια νόμιμο”.

Πολλοί περιφρονούν την αποκλειστική απασχόληση και τη κατάληξή μου στο τραγούδι, ιδίως οι λεγόμενοι “σοβαροί” μουσικοί. Γιατί ποτέ τους δεν κατάφεραν να τραγουδήσουν και ούτε θα τραγουδήσουν ποτέ. Είναι σαν τους ανέραστους, τους βιολογικά άρρωστους, που περιφρονούν τον έρωτα και υποβαθμίζουν τη σημασία του για να δικαιολογήσουν την ατροφική τους ύπαρξη.

Πολλοί πάλι με θεωρούν “συνάδελφο”, γιατί σκαρώνουν τραγουδάκια και με τους αφελείς και αμόρφωτους δημοσιογράφους ή τηλεπαρουσιαστές μιλάν για γενεές, λαϊκότροπα, έντεχνα, για καινούργια ρεύματα και άλλα πολλά ευτράπελα, κατάλληλα για τους ανεπαρκώς πληροφορημένους συμπατριώτες μας, ως επί το πλείστον νεολαίους γηπέδων και κομμάτων”.

Από την “Ρωμαϊκή Αγορά”

Μάνος Χατζηδάκις (1925-1994)