Τα βάσανα του πήχυ

Το απέδειξαν – και – οι βρετανικές εκλογές: στην πολιτική, ο πήχυς πρέπει να μπαίνει σε τέτοιο ύψος, ώστε να τον περνά – αλλά δύσκολα – ο πολιτικός. Αν μπει χαμηλά, ουδείς ασχολείται. Αν μπει ψηλά, ουδείς θα το αναγνωρίσει μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης. Αυτό ακριβώς έπαθε η Τερέζα Μέι, η οποία ζητούσε αυτοδυναμίες και κατέληξε να παζαρεύει με τους Ιρλανδούς απογόνους του Ίαν Πέισλι για να σχηματίσει μία ετοιμόρροπη κυβέρνηση.

Το ίδιο κινδυνεύει να πάθει και η δική μας κυβέρνηση – η οποία ξεκίνησε να διαπραγματεύεται τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους και κατέληξε να ψηφίζει άρον – άρον «ουρές» προαπαιτουμένων Παρασκευή βράδυ. Ενδιαμέσως, υπήρξαν οι ατυχείς αναφορές σε γραβάτες, φέσια και άλλα ενδυματολογικά αξεσουάρ, που είχαν ανεβάσει – αδίκως – τις προσδοκίες.

Και στις δύο περιπτώσεις, ο πήχυς έπεσε επειδή είχε ανέβει ψηλά. Ωστόσο, ένας πεσμένος πήχυς μπορεί να μην προαναγγέλλει πάντοτε το επόμενο πάθημα – αρκεί να γίνεται μάθημα. Και η μεν κυρία Μέι έχει λίγο χρόνο για να διορθώσει τα αδιόρθωτα – αλλά η κυβέρνηση Τσίπρα έχει αρκετό χρόνο μπροστά της. Και μάλιστα, ένα πολύμηνο διάστημα χωρίς τον βραχνά της ψήφισης δημοσιονομικών μέτρων – μία πολυτέλεια που δεν είχε κανένα άλλο κυβερνητικό σχήμα στην επταετία των Μνημονίων.

Η κυβέρνηση Τσίπρα – όπως και όλες οι προηγούμενες – βάσισε την πρακτική της στο δόγμα «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Κι ας πληθαίνουν οι φωνές – κυρίως οι προερχόμενες από την ομάδα των ευρωβουλευτών της – που διαλαλούν ότι η χώρα χρειάζεται εθνική  συνεννόηση και σχέδιο και όχι ατέρμονες σκανδαλομαχίες. Σε κάθε ευκαιρία, η κυβέρνηση επικρίνει την αντιπολίτευση ότι δεν έχει διάθεση συναίνεσης – όταν πριν από πολύ λίγο καιρό έβλεπε τη Νέα Δημοκρατία πίσω από τις απαιτήσεις του κ. Σόιμπλε.

Βεβαίως, τα έχει αυτά η πολιτική – οι κορώνες δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν: κάποτε ήταν ο λαός που άκουγε μονότονα ότι δεν έπρεπε να ξεχάσει τι σήμαινε η Δεξιά, αργότερα ήταν οι αρχιερείς της διαπλοκής. Και ο καιρός περνούσε , φέρνοντας τη χώρα κοντύτερα στην κρίση. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να συνεχίσουμε αμέριμνοι, κόβοντας συντάξεις , ψαλιδίζοντας προσδοκίες – και θεωρώντας ότι θα έχουμε και πολιτικά κέρδη κι από πάνω. Και ας το αντιληφθούν όσοι θεωρούν ότι τους αφορά: όταν πέφτει ο πήχυς, δεν ισχύει το περίφημο «τόσο το χειρότερο για τον πήχυ».

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής του News 24/7