Κορονοϊος: Ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες των επιχειρήσεων

Υπάρχουν ζητήματα για τα οποία είμαστε ενήμεροι και αντιλαμβανόμαστε, άλλα πάλι για τα οποία είμαστε ενήμεροι αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε, ορισμένα τα οποία αντιλαμβανόμαστε αλλά δεν είμαστε ενήμεροι και τέλος, εκείνα τα οποία ούτε αντιλαμβανόμαστε ούτε είμαστε ενήμεροι (Rumsfeld, D. 2002). Εν μέσω πανδημίας τα παραπάνω λόγια του τέως υπουργού άμυνας των ΗΠΑ είναι πιο επίκαιρα από ποτέ, μιας και υποδεικνύουν την τάση που υπάρχει να προετοιμαζόμαστε, κατά βάση, για κινδύνους και σενάρια που λίγο-πολύ γνωρίζουμε και θεωρούμε πως είναι πιθανό να συμβούν, ενώ από την άλλη δοκιμάζουμε πολιτικές και διαδικασίες έναντι ακραίων καταστάσεων που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων.

Ο κορωναïός (COVID-19) εμπίπτει, ακριβώς, στην τελευταία αυτή κατηγορία. Δεν θα μπορούσαμε να προβλέψουμε με ασφάλεια το πότε ή το πού θα εμφανίζονταν ο ιός αλλά ούτε να προβλέψουμε την εξάπλωσή του και την έκταση που θα είχαν τα μέτρα που υιοθέτησαν οι κυβερνήσεις για να τον περιορίσουν. Μπορούμε όμως ήρεμα να αξιολογήσουμε την κατάσταση καθώς αυτή εξελίσσεται.

Την ώρα που γράφτηκε το άρθρο αυτό (3/4/20), βάσει των στοιχείων του πανεπιστημίου Johns Hopkins, ο κορωναïός είχε επεκταθεί σε 181 χώρες, και κυρίως στις ΗΠΑ, Ιταλία, Ισπανία και Γερμανία, με το σύνολο των ασθενών να έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο. Τα πρώτα μεγέθη δείχνουν πως ο κορωναïός είναι λιγότερο μολυσματικός σε σχέση με την ιλαρά αλλά περισσότερο θανατηφόρος από την εποχική γρίπη, της οποίας τα θύματα πέρυσι κυμάνθηκαν παγκοσμίως μεταξύ 300 έως 650 χιλιάδων ανθρώπων. Οπότε, αυτό είναι και το γεγονός που έχει προκαλέσει παγκόσμια κινητοποίηση.

Αναμφισβήτητα στόχος δεν είναι πλέον η συγκράτηση της νόσου αλλά η επιβράδυνση της εξάπλωσής της, η ελαχιστοποίηση της επιβάρυνσης του συστήματος υγείας, η ανάπτυξη ενός εμβολίου και η κατά το δυνατόν αξιοποίηση των εποχικών αλλαγών, οι οποίες δεν αναχαιτίζουν απαραίτητα τον ιό μιας και έχουμε τις πρώτες εστίες σε περιοχές πιο ζεστές από τον μέσο όρο. Για τον σκοπό αυτό πάρθηκε σειρά μέτρων όπως: αναστολή λειτουργίας επιχειρήσεων και εκπαιδευτικών δομών, εφαρμογή τηλεργασίας όπου είναι εφικτό, περιορισμός μετακινήσεων, ταξιδιωτικές απαγορεύσεις, συνοριακοί έλεγχοι κ.α.

Η συνεχιζόμενη εξάπλωση του νέου ιού αποτελεί μείζονα πρόκληση για την παγκοσμιοποιημένη οικονομία∙ προκαλώντας σημαντικές διαταραχές και περιορισμούς στις επιχειρήσεις. Τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης που εγκρίθηκαν, καθώς και η ίδια η ασθένεια, θα οδηγήσουν σε απώλεια ωρών εργασίας και παραγωγής και δεδομένου του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι αγορές, υπάρχει δε πιθανότητα να υπάρξουν δυσανάλογες επιπτώσεις από χώρα σε χώρα. Όπως συμβαίνει με πολλούς μη χρηματοοικονομικούς κινδύνους, έτσι και με τον κορωναïό υπάρχει περίπτωση μια επιχείρηση να επηρεαστεί ποικιλοτρόπως. Για τον σκοπό αυτό θα πρέπει, κατ’ ελάχιστο, να μεριμνήσει για τα παρακάτω:

• Το ανθρώπινο δυναμικό που είναι και ο σημαντικότερος παράγοντάς της, μιας και μπορεί να πληγεί περισσότερο, ιδίως στην περίπτωση που δεν ληφθούν κυβερνητικά μέτρα και θα πρέπει να δράσει από μόνη της, π.χ. προστασία εργαζομένων από πιθανό κρούσμα, διευκόλυνση γονέων ή δυνατότητα εναλλακτικού τρόπου εργασίας.
• Τις καίριες επιχειρησιακές της διαδικασίες μέσω μιας ομάδας διαχείρισης κρίσεων που θα έχει την αποκλειστική ευθύνη λήψης αποφάσεων για όσο διάστημα κρατήσει η κατάσταση αυτή.
• Τους πελάτες και την εφοδιαστική αλυσίδα που επηρεάζονται άμεσα από τα περιοριστικά μέτρα στις μετακινήσεις ανθρώπων και αγαθών. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο τομέας των μεταφορών διαδραματίζει νευραλγικό ρόλο στην προμήθεια των απαραίτητων αγαθών.
• Τα οικονομικά της στοιχεία τα οποία λόγω της περίστασης θα επηρεαστούν σίγουρα βραχυχρόνια και αναλόγως των διαστάσεων που μπορεί να λάβει η νόσος ενδέχεται και μέσο/μακροχρόνια.

Κλείνοντας, θα πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε πως το ύψιστο των αγαθών, πέρα από κάθε απαγόρευση ή περιορισμό, είναι η υγεία των πολιτών και το κοινό καλό. Γεγονός που για να επιτευχθεί θα χρειασθεί η συμμετοχή όλων μας. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι άνθρωποι είναι το κέντρο όλων των κοινωνικών και κατ’ επέκταση οικονομικών δραστηριοτήτων, που για να συνεχίσουν απρόσκοπτα θα πρέπει να είμαστε και να συνεχίσουμε να είμαστε υγιείς.