O καφές του Ομπάμα

Όταν είσαι πρόεδρος των ΗΠΑ και μάλιστα έχεις κάνει δυο συνεχόμενες θητείες, είναι μάλλον αναμενόμενο να ξεχάσεις πώς λειτουργεί η μηχανή του καφέ. Κι αν είσαι ένας Ομπάμα, ένας ηγέτης με όραμα, χάρισμα, προοδευτική αντίληψη και μεταρρυθμιστική συνέπεια, τότε το τελευταίο που θα αξιολογούσε κανείς στις δυνατότητές σου θα ήταν αν φτιάχνεις καλό εσπρέσσο.

Έτσι, όσα είπε πρόσφατα ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος, ότι στον Λευκό Οίκο ξέχασε πώς να φτιάχνει καφέ, μας έκαναν να χαμογελάσουμε μάλλον επειδή μας θύμισαν πόσοι άλλοι “συνάδελφοί” του πολιτικοί, από πολύ ως πάρα πολύ χαμηλότερου βεληνεκούς, παύουν να ζουν σαν κανονικοί άνθρωποι με το που αναλαμβάνουν οποιοδήποτε αξίωμα. Οχι μόνο υπουργοί, ακόμη και βουλευτές, δήμαρχοι ή πρόεδροι κρατικών οργανισμών μεταμορφώνονται μέσα σε λίγες μέρες, μόλις βρεθούν με δωρεάν αυτοκίνητο, οδηγό και υπαλλήλους.

Το να ξεχνάς πώς να φτιάχνεις καφέ είναι το λιγότερο. Το να μην ξέρεις βιωματικά τα προβλήματα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να μην έχεις ιδέα για την καθημερινότητα στους δρόμους, για τις τιμές στο σούπερ μάρκετ, για τις δυσκολίες στα δημόσια νοσοκομεία, τις δυσλειτουργίες στα δημόσια σχολεία, τις επιπτώσεις της γραφειοκρατίας στην επιχειρηματικότητα – ε, ναι, αυτό είναι πρόβλημα. Πόσο μάλλον όταν σου είναι κάτι εντελώς άγνωστο η διαδικασία έναρξης ελεύθερου επαγγέλματος, η σύσταση εταιρείας, η απόδοση ΦΠΑ, η μεταχρονολογημένη επιταγή που έδωσες, η ακάλυπτη επιταγή που πήρες. Μπορεί και να είναι εντελώς έξω από τα ενδιαφέροντά σου ο χρόνος αναμονής στο ραντεβού για μαγνητική, το περιβάλλον στο οποίο κάνει ο μέσος ασθενής τη χημειοθεραπεία του, η διαδικασία παραλαβής ενός ακριβού φαρμάκου ή η έλλειψη ενός καινοτόμου σκευάσματος.

Η απόσταση των πολιτικών από την πραγματικότητα είναι κάτι πολύ σύνηθες στη χώρα μας. Στις πιο προηγμένες χώρες της Ευρώπης υπάρχει εγρήγορση για να αποφεύγεται η τόσο κραυγαλέα απομάκρυνση του πολιτικού συστήματος από την πραγματική ζωή. Αν δει κανείς το σπίτι της Μέρκελ στο Βερολίνο και αν θυμηθεί την εικόνα Σκανδιναβών πρωθυπουργών να πηγαίνουν στο γραφείο τους με το ποδήλατο, θα καταλάβει ότι το ελληνικό παράδειγμα έχει τις ιδιαιτερότητές του.

Υπάρχουν εντελώς αμόρφωτοι βουλευτές που χρησιμοποιούν τον αστυνομικό που τους έχει παραχωρήσει το κράτος για να πηγαινο-φέρνει τη σύζυγο, για να τους κάνει ψώνια και άλλα θελήματα. Υπάρχουν άλλοι που προσπαθούν να βολέψουν ως υπαλλήλους στο γραφείο τους συγγενείς και φίλους, ενώ έπαιρναν και παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον μας υπουργοί που μας κοιτάζουν από ψηλά γιατί κινούνται σε μια προστατευμένη σφαίρα πολυτελείας, χωρίς καμία επαφή με τη δική μας πραγματικότητα.

Το να φτιάχνει ένας πολιτικός μόνος του τον καφέ του δεν είναι τεκμήριο αποτελεσματικότητας. Το να θεωρεί όμως ότι κάποιος πρέπει να του τον φέρνει τώρα και μετά και πάντα, ε, αυτό ναι, είναι τεκμήριο αλαζονείας, ανοησίας και ανεπάρκειας.