Παίζοντας με το φίδι

Είναι άλλο να απαιτείς εξηγήσεις από την αστυνομία για το θάνατο ενός ένοπλου που θα μπορούσε ενδεχομένως να συλληφθεί χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή και η υγεία του και είναι άλλο να αντιμετωπίζεις σαν εθνικό ήρωα κάποιον που εξέφρασε τον πατριωτισμό του με καλάσνικοφ. 

Είναι άλλο να δυσφορείς για την υπερσυγκέντρωση προσφύγων και μεταναστών στο νησί σου, να απαιτείς αποσυμφόρηση και βελτίωση των υποδομών και άλλο να εμποδίζεις την πρόσβαση των παιδιών τους στο σχολείο. Πόσο μάλλον να είσαι δημόσιος υπάλληλος, οδηγός λεωφορείου, και να τα αναγκάζεις να κατέβουν, χωρίς να υποστείς κύρωση αμέσως μόλις έγινε γνωστό το περιστατικό. Έτσι, χωρίς κύρωση, την έχουν γλιτώσει τόσοι και τόσοι ένστολοι που έχουν παρακολουθήσει απαθώς επιθέσεις σε βάρος αλλοδαπών από ακροδεξιούς, ακόμη και αν συμμετείχαν σε αυτές ή τις ενθάρρυναν. Έτσι, με μια ΕΔΕ σε εξέλιξη, συνεχίζουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους και εκείνοι που κλωτσούσαν με μανία τον ανήμπορο Ζακ Κωστόπουλο. 

Δεν είναι παράξενο που έγινε βανδαλισμός στο σπίτι του Γιάννη Μπουτάρη. Εκείνοι που υποστήριζαν τους δράστες της βιαιοπραγίας εναντίον του δεν τον συγχωρούν που τους έβαλε σε δικαστικές περιπέτειες, όχι πολύ σοβαρές είναι η αλήθεια. Δεν ξεχνούν όσα έχει πει για το μακεδονικό, για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, για την ελληνοτουρκική φιλία, για την καύση νεκρών. Δεν συγχωρούν τη ζεστή ματιά του στις μειοψηφίες, στους άλλους, στους ξένους. Και δεν φοβούνται πως οι θεσμοί, το κράτος δικαίου, το αντιφασιστικό μέτωπο, ο δημοκρατικός κόσμος, θα τους σαρώσουν. Δεν φοβούνται καθόλου. Και μάλλον σωστά δεν φοβούνται.