Πίσω και κάτω

Εντάξει, είναι πιο εύκολο. Η καταγγελία του πολιτικού αντιπάλου για τα πεπραγμένα του βολεύει και γι αυτό κυριαρχεί στην ατζέντα. Είτε πρόκειται για τριάμιση χρόνια διακυβέρνησης είτε για δεκαετίες νομής της εξουσίας δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να βρει κανείς τα λάθη και τις παραλείψεις των άλλων. Κερδίζει όποιος πείσει ότι συμμετείχε λιγότερο στην καταστροφή και χάνει όποιος θεωρηθεί περισσότερο υπαίτιος για την παραγωγή της.

Ετσι κι αλλιώς, το παιχνίδι παίζεται σε φόντο αρνητικό, όχι θετικό, και γι αυτό χρειάζεται ένταση, πολλή ένταση. 

Υπάρχει πάντα κοινό έτοιμο να καταναλώσει πόλωση και διχασμό, ακόμη και σπίλωση, ακόμη και προαναγγελίες τιμωρίας.

Στο ερώτημα αν αυτά μας πάνε μπροστά, η απάντηση είναι αρνητική. Μας πάνε πίσω και κάτω. Ο ανταγωνισμός για το βαθμό συμμετοχής στην εθνική κατάντια δεν ωφελεί παρά εκείνους που τον χρειάζονται για να πρωταγωνιστούν στο πολιτικό παιχνίδι επειδή, διαφορετικά, δεν θα τα κατάφερναν.

Αν αυτό που κρινόταν από τους πολίτες ήταν κυρίως τα προγράμματα, οι προτάσεις και τα αναπτυξιακά σχέδια, δεν θα αναλωνόταν τόση ενέργεια για καταλογισμό ευθυνών και διαπόμπευση της απέναντι πλευράς.

Είναι πάντα πιο εύκολο να δείξεις γιατί ο άλλος είναι χειρότερος από το να πείσεις με επιχειρήματα γιατί εσύ είσαι καλύτερος.

Είστε ακροδεξιοί/είστε φίλοι του Μαδούρο. Είστε νεοφιλελεύθεροι/είστε απατεώνες. Είστε διεφθαρμένοι/είστε επικίνδυνοι. Εσείς χρεοκοπήσατε τη χώρα/Φταίτε για τους νεκρούς στη Μάνδρα και στο Μάτι.

Είστε κλέφτες/Είστε ψεύτες.

Δεν έχει μεγάλη σημασία αν και πόσο δίκιο έχει η κάθε πλευρά. Αυτό που σίγουρα μετράει είναι ότι η αντιπαράθεση δεν εστιάζει σε προγράμματα για το κοινωνικό κράτος, την παιδεία, το σύστημα υγείας, το φορολογικό, το ασφαλιστικό κοκ. Η αναμέτρηση δεν γίνεται στο επίπεδο των ιδεών και των οραμάτων, πόσο μάλλον των συγκεκριμένων θέσεων για συγκεκριμένα ζητήματα. Η αντιπαράθεση εξαντλείται στη συνθηματολογία και όποτε το μαχαίρι φτάνει στο κόκκαλο των πολιτικών προτάσεων, τότε και πάλι σηκώνεται ένας θόρυβος που σκεπάζει την ουσία.

Θέλετε να ιδωτικοποιήσετε την κοινωνική ασφάλιση/εσείς ψηφίσατε την περικοπή συντάξεων. Εσείς μειώνατε διαρκώς τις συντάξεις από το 2010 ως το 2015/Εσείς κόψατε το ΕΚΑΣ.

Δεν θα ρωτηθεί ο Νεοδημοκράτης τι θα συμβεί με τους απόρους και τους ανέργους εφόσον ισχύσει το ασφαλιστικό Μητσοτάκη με τους τρεις πυλώνες (εθνική σύνταξη-επαγγελματικά ταμεία-ιδιωτική ασφάλιση). Και δεν θα κληθεί ο ΣΥΡΙΖαίος να εξηγήσει πώς θα συντηρηθεί η ελληνική ιδιοτυπία της υπέρβασης του ευρωπαϊκού μέσου όρου σε σχέση με τη στήριξη από τον κρατικό προϋπολογισμό του ασφαλιστικού.

Τα κόμματα δεν έχουν τίποτα ρηξικέλευθο να πουν για το γεγονός ότι 80% των μαθητών που δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις περνούν σε κάποια σχολή που συνήθως δεν έχει οποιαδήποτε σύνδεση με την αγορά εργασίας, ότι έχοντας περάσει μέσα από μια φοβερά σκληρή και ισοπεδωτική διαδικασία μπορεί να βρεθούν στην έρημο ενός διαλυμένου πανεπιστημίου που δεν θα τους βοηθήσει να βρουν δουλειά. Και δεν θα προτείνουν κάτι συγκεκριμένο για έναν νέο μηχανισμό επαγγελματικού προσανατολισμού, για δραματικό περιορισμό των εισαγωγών σε υπερκορεσμένες σχολές, για νέα αντικείμενα σπουδών συμβατά με την εξέλιξη κοκ.

Η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση διαγκωνίζονται ποια θα κόψει περισσότερο τους φόρους χωρίς πολλές-πολλές αναφορές στην θηριώδη φοροδιαφυγή χάρη στην οποία το 20% των πολιτών πληρώνει το 80% των φόρων. Πώς θα διευρυνθεί η φορολογητέα κοινωνική βάση; Πώς θα εμπεδωθούν κανόνες φορολογικής δικαιοσύνης; Πώς θα διασφαλιστεί η ισονομία; Αυτό δεν είναι ούτε αριστερό, ούτε δεξιό, είναι απλώς σωστό, αλλά είναι και δύσκολο, σίγουρα πολύ πιο δύσκολο από την προαναγγελία προανακριτικών και την σκανδαλολογία, από τις ύβρεις και τις απειλές, από τους τσαμπουκάδες και τα νταηλίκια,που δεν θέλουν ούτε γνώσεις ούτε σκέψη, μόνο κραυγές και στόμφο.