Εκλογές και υπαγορευμένη νοημοσύνη

‘Όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις μέσα στο προεκλογικό κλίμα θα συγκρουστούν και πάλι δυο νοημοσύνες: Η δημοκρατική (δηλαδή των πολλών), με την υπαγορευμένη (από τους λίγους με τα ισχυρά δίκτυα και τα μποτς). Η κατάσταση είναι περίπλοκη, τα πολιτικά ρεύματα πολλά και το παιχνίδι ανοιχτό. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Όπου Γιάννης ο κόσμος, στα λεωφορεία, στα χωράφια, στην ανεργία και στις κακοπληρωμένες δουλειές, αλλά και στις κάλπες. Και θεριό το μίγμα ιδιωτικών και κρατικών δυνάμεων (με αυτή τη σειρά) που εξουσιάζει υπαγορεύοντας γνώσεις, γνώμες και έμμονες ιδέες με τα εργαλεία του.

Αφορμή για να φιλοσοφήσουμε ψάχνοντας το αληθινό και το υπαγορευμένο – ψεύτικο αποτελεί μια νέα είδηση για την εγκληματικότητα. Αντιγράφω: Ο Δείκτης Παγκόσμιου Οργανωμένου Εγκλήματος καταγράφει τη σκοτεινότερη εικόνα των τελευταίων ετών για την Ελλάδα, με άνοδο σε trafficking, διακίνηση μεταναστών, κοκαΐνη, ξέπλυμα και cybercrime, και με τους θεσμούς να χάνουν έδαφος. Αυτά προκύπτουν από τον Δείκτη της Παγκόσμιας Πρωτοβουλίας κατά του οργανωμένου εγκλήματος για το 2025 που περιλαμβάνει ζοφερά στοιχεία. (Οι αναγνώστες μπορούν να τον δουν και εδώ, με σύνδεσμο από το σχετικό ρεπορτάζ της Ε. Σουφλέρη 16/11/2025).

Ο «Γιάννης» της διπλανής πόρτας, η διάχυτη δημοκρατική νοημοσύνη, το καταλαβαίνει άμεσα. Βλέπει τις δολοφονίες από το οργανωμένο έγκλημα, τις μαζικές συρράξεις, τις εικόνες βίας, τις διακινήσεις, την ατιμώρητη διαφθορά πολιτικών παραγόντων, τις υποκλοπές, καθώς και απάτες και κακοδιαχειρίσεις οργανωμένες άνωθεν να πλήττουν τους πιο αδύνατους και την οικονομία γενικά. Η διαφθορά έχει πλάτες. Ποιος πχ θα τολμά πλέον να εμφανιστεί ως προστατευόμενος μάρτυρας μετά τη Νοβάρτις; Ένα από τα κυριότερα εργαλεία για την εξουδετέρωση του οργανωμένου εγκλήματος εξουδετερώθηκε σε βάθος χρόνου.

Για τις προσεχείς εκλογές όμως η προπαγάνδα υπαγορεύει άλλα. Δεν ασχολούμαστε με το οργανωμένο έγκλημα και τη διαφθορά, αυτά υποβιβάζονται στη β’ εθνική του ενδιαφέροντος. Δεν βρισκόμαστε δα στην προεκλογική περίοδο του 2019. Τότε, ενώ οι στατιστικές έδειχναν μείωση της βαριάς εγκληματικότητας, η νεοδημοκρατική προπαγάνδα την ανέβαζε ως θέμα – φόβητρο στην κορυφή της ατζέντας, υποσχόταν τη διαπαντός εξουδετέρωση της με μια – δυο κινήσεις και μεθόδευε την εκλογική επιτυχία.

Πόσο άκακες ήταν οι προεκλογικές εκστρατείες των προηγούμενων δεκαετιών! Στηρίζονταν στα «θα» των κομμάτων και των πολιτευτών. ‘Όμως το «θα» δεν ήταν ψέμα, το ψέμα εξ ορισμού αφορά το παρελθόν ή το παρόν: Το «θα» εκείνο ήταν (ανεκπλήρωτη) υπόσχεση, σχεδόν γραφική, ο πολίτης το καταλάβαινε, έπαιρνε αποστάσεις, δεν έβγαζε συμπεράσματα από αερολογίες, τις παραμέριζε και έβλεπε τα πεπραγμένα. Ιστορικό pattern o Μαυρογιαλούρος!

Η μετανεοτερική προπαγάνδα, με τα φέϊκ νιούς και ιδίως με τις αποσιωπήσεις, στηρίζεται στη διαστροφή ή στην αποσιώπηση της πραγματικής κατάστασης. Επιτελεία και κοινωνικά δίκτυα (η περίπτωση της προηγούμενης εκλογής του Ντ. Τραμπ, αλλά και άλλες) τροφοδοτούν τα κλικ, παράγουν μοντέλα, φόβους και ψήφους. Ο πολίτης καταβυθίζεται (immersion!) στην εικονική πραγματικότητα. Όμως ο «Γιάννης», η διάχυτη δημοκρατική νοημοσύνη, δεν έχει ακόμη ηττηθεί. Η σύγκρουση δεν είναι απλώς επικοινωνιακή, είναι κοινωνική και πολιτική. Υπαρξιακά κρίσιμη.