Εμείς, οι αιχμάλωτοι της Apple

Δύο από τους μεγαλύτερους marketiers της Ιστορίας ήταν ο Απόστολος Παύλος και ο Στιβ Τζομπς. Ο Παύλος, κορυφαίος όλων, πήρε μία μικρή ιουδαϊκή αίρεση και την εξέλιξε στο σημαντικότερο πολιτισμικό φαινόμενο της ανθρωπότητας. Ο Τζομπς πήρε μία εταιρεία και την εξέλιξε σε «θρησκεία». Κανένας από τους δύο δεν έζησε για να διατρέξει το μήκος της διαδρομής. Ομως, είναι βέβαιο ότι και οι δυο τους το οραματίστηκαν.

Κατά μία θεϊκή σύμπτωση, χριστιανισμός και Apple έχουν ακριβώς τον ίδιο αριθμό πιστών -2.3 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Ο Παύλος χρειάστηκε δύο χιλιάδες χρόνια για να φτάσει σε αυτόν τον αριθμό, ο Στιβ ούτε πενήντα.

Ενδεχομένως να βρείτε βλάσφημη τη σύγκριση. Σεβαστό. Ωστόσο και οι δύο διαθέτουν προς τους πιστούς τους την έννοια του απόλυτου, του τέλειου, του ολοκληρωμένου. Ακολουθείς και νομίζεις ότι βρήκες την αλήθεια. Και είναι πολύ δύσκολο να φύγεις. Μη σας πω και ότι το να αλλάξεις θρησκευτική πίστη είναι, πρακτικά, πολύ πιο εύκολο από να αφήσεις το IOS για Android και το Mac για τα Windows. Πώς το λέει ο λαός; Once you go Mac, you never go back. Και είναι αλήθεια.

Παρακολουθώντας, λοιπόν, μαζί με εκατομμύρια άλλους ανά τον κόσμο, την παρουσίαση των νέων προϊόντων της Apple, κατάλαβα, για άλλη μια φορά, ότι βρίσκομαι κλεισμένος σε ένα κλουβί και μου πετάνε δαγκωμένα μήλα. Ούτε καν ολόκληρα. Η Apple έχει τη ζωή μου. Τα δεδομένα μου είναι στο iCloud. Αυτό αρκεί. Αν αποφασίσω να φύγω θα είναι σαν να διαλύω ένα μακροχρόνιο γάμο. Και, ξέρετε, όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι, τόσο πιο δύσκολα αποφασίζουν τέτοιες ρήξεις. Αν πιάσω στα χέρια μου τηλέφωνο με Android, δυσκολεύομαι να βρω τις πατημασιές μου. Και ενώ αναγνωρίζω ότι σε πολλούς τομείς είναι καλύτερο από το iPhone, αισθάνομαι σαν να πατώ σε ξένο τόπο χωρίς χάρτη. Να αφήσω το MacBook και να πάω σε laptop με Windows; Ελάτε τώρα! Δεν θυμάμαι το αντίστοιχο του Control-Alt-Delete στο Mac γιατί χρειάστηκε να το εφαρμόσω ελάχιστες φορές μέσα σε τόσα χρόνια.

Ομως από την άλλη εκνευρίζομαι. Δεν αισθάνομαι, ακριβώς, κορόιδο -ειδικά όσον αφορά το MacBook, για το iPhone το συζητάμε. Αισθάνομαι παγιδευμένος, εγκλωβισμένος σε ένα καταναλωτικό οικοσύστημα. Αν έχεις ένα προϊόν της Apple, αργά ή γρήγορα θα αγοράσεις και ένα άλλο, εννοείται σε εξωφρενικά υψηλότερη τιμή από το αντίστοιχο προϊόν άλλου κατασκευαστή.

Είναι η πιο πετυχημένη φυλακή του καπιταλισμού: άνετη, κομψή, με φινίρισμα αλουμινίου. Και το αντικείμενο γίνεται λατρευτικό, όπως το εικόνισμα. Μια φυλακή στην οποία οι κρατούμενοι όχι μόνο δεν θέλουν να δραπετεύσουν, αλλά πληρώνουν αδρά για να μπουν ξανά κάθε Σεπτέμβριο. Ποιο άλλο brand μπορεί να σου πουλάει τη στασιμότητα σαν επανάσταση; Βγαίνει καινούργιο iPhone. Συνήθως έχει λίγο καλύτερη κάμερα, λίγο πιο φωτεινή οθόνη, λίγο μεγαλύτερη μπαταρία. Και όμως σχηματίζονται ουρές στα μαγαζιά. Η ειρωνεία είναι ότι οι χρήστες το ξέρουν. Παραπονιούνται για τις τιμές, για τις αναβαθμίσεις για την ασφυκτική λογική του App Store. Αλλά μένουν. Γιατί; Νομίζω για την ευκολία. Προτιμάς να πληρώνεις παραπάνω, παρά να βγεις έξω, στην ελευθερία. Εκεί που τα μηχανήματα κοστίζουν λιγότερο, αλλά δεν «μιλάνε» τόσο καλά μεταξύ τους.

Αυτό που έχει πετύχει η Apple είναι μοναδικό. Δεν είναι μόνο η δημιουργία εκατομμυρίων πιστών που θα ψωνίσουν τα προϊόντα της χωρίς καν να κοιτάξουν τι διαφορετικό υπάρχει. Είναι που θα αγοράσουν το καινούργιο προϊόν ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς είναι αυτό που αναβαθμίστηκε. Συχνά δε, ακόμα και η αναβάθμιση δεν είναι αισθητή. Ποια είναι η διαφορά, στο μάτι, ανάμεσα σε ένα βίντεο στα 4Κ και σε μία λήψη στα 8Κ;

Από αύριο θα αρχίσουν οι διαφημίσεις για την προπαραγγελία του iPhone 17. Κοστίζει παραπάνω από ένα μισθό. Και η αναβαθμισμένη έκδοση θέλει δύο μισθούς. Στο μεταξύ, η δουλειά για την οποία το θέλεις γίνεται και με ένα Android των 150 ευρώ. Ομως θα πάρεις Apple. Οχι επειδή είσαι, απλώς, πιστός. Αλλά επειδή είσαι κάτι ακόμα πιο ισχυρό: καταναλωτής.