Ο νεκρός είναι μόνο… νεκρός

Δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει να προσπαθούμε να υπερθεματίσουμε ή να αναθεματίσουμε τις όποιες ιδεολογικές πεποιθήσεις μας, χρησιμοποιώντας ανθρώπους που δεν βρίσκονται εν ζωή.

Τις τελευταίες ημέρες και ώρες το είδαμε αυτό και τουλάχιστον σε μένα προκάλεσε θλίψη και με έκανε να νιώσω, ότι ηθικά βιώνουμε με δεύτερη χρεοκοπία, που σίγουρα είναι πολύ πιο σημαντική, από την οικονομική που μας ταλανίζει.

Στην κυριολεξία δεν με ενδιαφέρει, αν ο 18χρόνος Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον είχε κλέψει ή όχι πριν κάποιο κατάστημα, εκείνο που με ενδιαφέρει να μάθω, είναι αν αυτό ο νέος, θα μπορούσε σήμερα να ζει ανάμεσα μας ή έπεσε θύμα της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Το ίδιο ισχύει και για τον δεύτερο Αφροαμερικανό στο Μιζούρι 25χρονο Καζίμ Πάουελ, που πυροβολήθηκε 12 φορές από αστυνομικούς.

Ας περάσουμε τώρα και στα δικά μας, όπου τις τελευταίες ημέρες λόγω της δολοφονίας των 25χρονου Κώστα Σγούρου και του 26χρονου Γιάννη Κομμάτη 26, πραγματικά θεωρώ ότι έχουμε ξεφύγει.

Η είδηση είναι ότι δύο νέοι δολοφονήθηκαν και θα πρέπει να επιζητούμε από την αστυνομία να εντοπιστούν οι δράστες και να πληρώσουν το τίμημα.

Αντί για αυτό κυριαρχούν οι εκτενείς αναφορές στο διαδίκτυο και τα social, για το τι τατουάζ είχαν, ποιες ήταν οι κομματικές πεποιθήσεις τους και διάφορα άλλα, που θεωρώ ότι είναι άκαιρα και δεν οδηγούν πουθενά.

Το αν κάποιος έχει παραβατική συμπεριφορά, όσο είναι εν ζωή, την ευθύνη για να τον ελέγξουν έχουν οι διωκτικές αρχές και η δικαιοσύνη. Σίγουρα δεν αποτελεί ανδραγάθημα, να κρίνουμε κάποιον, δικαιολογώντας ακόμα και την τυφλή βία, όταν κείτεται νεκρός.

Επίσης, πάντα κατά την άποψη μου, αν διαφωνούμε με κάποιον ιδεολογικά, αντιπαραθετόμαστε μαζί του ακόμα και δυναμικά, όταν είναι όρθιος, για να υπάρχει ο αντίλογος και όχι όταν δεν μπορεί να αντιδράσει.

Θεωρώ, ότι αυτοί οι άγραφοι νόμοι και η αποδοχή τους, προσδιορίζει το ηθικό πλεόνασμα καθενός μας και σίγουρα χαρακτηρίζω ατόπημα την ενέργεια του συμπαθούς κατά τ’ άλλα ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη, να προβεί σε χαρακτηρισμούς για νεκρούς ανθρώπους.

Οφείλουμε να σεβαστούμε και το δικαίωμα των οικογενειών των θυμάτων, να θρηνήσουν το δικό τους άνθρωπό.

Αν δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, ας κάνουμε μια αναγωγή των γεγονότων στο δικό μας περιβάλλον. Αν το θύμα ήταν ο δικός μας γιος, πώς θα αντιδρούσαμε. Προσωπικά, εγώ θα τον αγαπούσα το ίδιο, ίσως και πιο πολύ και θα επέρριπτα ευθύνες σε μένα, γιατί δεν τον απέτρεψα από τα όποια μπλεξίματα είχε και θα ήθελα σιωπηλά να θρηνήσω.

Γιατί το παιδί θα είναι πάντα παιδί μας. Και ο νεκρός, νεκρός και… μόνο.

*Ο Φώτης Νάκος είναι αρχισυντάκτης του NEWS247. Έχει εργαστεί στον “Ταχυδρόμο” και στις εφημερίδες “Ελεύθερος” και “Αδέσμευτος Τύπος”, την τηλεόραση της ΕΡΤ και του ΣΚΑΪ και στο ρ/σ City και έχει σπουδάσει “Ελληνικό πολιτισμό” στο ανοικτό πανεπιστήμιο.