Το “ζήσε έντονα και φύγε νέος” πέθανε

Είναι κοινό μυστικό ότι η δεκαετία του ’60 ήταν αρκετά παραγωγική για όλες τις μορφές της τέχνης, και ιδιαίτερα για τη μουσική, με ηχογραφήσεις που ξεχώρισαν σε σχέση με αυτές που ακούστηκαν τα τελευταία 50 χρόνια.

Εκτός όμως από την πληθώρα των ταλέντων που έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους τη δεκαετία του ’60, βάζοντας ουσιαστικά τις βάσεις για τη μουσική που θα ακολουθούσε στις επόμενες δεκαετίες και θα έφτανε μέχρι τις μέρες μας, αυτήν τη δεκαετία, στην οποία κυριάρχησαν οι Beatles, οι Rolling Stones, οι Who και η παρέα τους, παρουσιάστηκε ένα φαινόμενο που τελευταία κάνει έντονη την παρουσία του και στη δεκαετία που τελειώνει, και αυτό δεν είναι άλλο από τη σημαντική παρουσία που έχουν στα καλλιτεχνικά δρώμενα του καιρού μας οι καλλιτέχνες που έχουν περάσει ήδη τα 50.

Στη δεκαετία του ’60, ονόματα όπως οι Dean Martin, Frank Sinatra, Perry Como, David Rose, Louis Armstrong, Mel Torme, Tony Bennett, Doris Day κ.ά., που όλοι τους είχαν ξεκινήσει την καριέρα τους στο τραγούδι από τη δεκαετία του ’40, ή και νωρίτερα, συνέχισαν να κάνουν έντονη την παρουσία τους στο τραγούδι και το ’60, παρότι είχαν να ανταγωνισθούν ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα, με πολλαπλές τάσεις και ήχους που ήταν εντελώς διαφορετικοί από αυτούς που κυριαρχούσαν παλαιότερα. Φορείς βέβαια αυτών των νέων ήχων ήταν τα αμέτρητα καινούρια ονόματα από τη Βρετανία. Ο Sinatra και …η παρέα του, όχι μόνο κατάφεραν να επιζήσουν, αλλά μας χάρισαν και μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια τους, όπως τα «Everybody Loves Somebody», «Strangers In The Night», «Hello Dolly», «Ι Left My Heart In San Francisco».

Στη περασμένη δεκαετία, η ανανέωση της μουσικής με καινούρια ονόματα ήταν απαραίτητη και για κάποιο διάστημα, στις αρχές τουλάχιστον της δεκαετίας, περιόρισε αρκετά την επιτυχία πολλών καταξιωμένων καλλιτεχνών που είχαν μέχρι τότε απήχηση σε μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, παρά το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς ήταν από πλευράς ηλικίας γύρω στα 40, και η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι η νεολαία πάντα αναζητεί νέα είδωλα που να συμβαδίζουν ηλικιακά με αυτήν.

Η μεγάλη σε έκταση επιτυχία που γνωρίζουν στις μέρες μας οι καλλιτέχνες που έχουν περάσει τα 50 τους χρόνια, σε δισκογραφία και συναυλίες, ξεπερνά κατά πολύ όμως τα επιτεύγματα των παλαιότερων συναδέλφων τους και αρκετές φορές αφήνει στο περιθώριο τους περισσότερους από τους νεαρούς καλλιτέχνες της εποχής μας, κυρίως στον χώρο των συναυλιών.

Ανάμεσα σ’ αυτούς που ξεχωρίζουν είναι οι εξής: Bruce Springsteen, ο οποίος τον Σεπτέμβρη θα γίνει 65 ετών και, εκτός από τα Νο 1 άλμπουμ του, εντυπωσιάζει ακόμη στις ζωντανές εμφανίσεις του, παρότι τα σώου του δεν διαρκούν πια 4 ή 5 ώρες.

Η Madonna είναι ένα άλλο αξιόλογο φαινόμενο, ανεξαρτήτως αν την παραδέχεται κανείς σήμερα ως τραγουδίστρια. Οι εμφανίσεις της σημειώνουν εντυπωσιακή επιτυχία και δύσκολα δίνει την εικόνα μιας μεσόκοπης γυναίκας 56 ετών, αυτό βέβαια όσον αφορά τη σκηνική της παρουσία. Δισκογραφικά επίσης δεν τα πήγε και άσχημα με το τελευταίο άλμπουμ της «Hard Candy». Κοινό χαρακτηριστικό του Bruce και της Madonna, το ότι είναι αποδεκτοί σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας και κάθε εμφάνισή τους σημειώνει επιτυχία, ανεξαρτήτως αν είναι στη Νότια Αμερική, στην Ασία ή στην Ευρώπη και άλλα μέρη του κόσμου.

Rolling Stones: Ολοι τους γύρω στα 70, με τους Jagger και Richards ήδη στα 71 και τον Charlie Watts στα 73, παρακαλώ, και με μοναδικό πρόβλημά τους το αν θα είναι καλά στην υγεία τους για να παρουσιάζουν τις συναυλίες που έχουν προγραμματίσει, με τις αναβολές να είναι πια αρκετά συχνές.

Neil Diamond: Αλλος ένας τραγουδιστής που έχει ξεπεράσει τα 65 και συνεχίζει να έχει μεγάλη επιτυχία σε δίσκους και συναυλίες. Τώρα ηχογραφεί το τρίτο άλμπουμ με παραγωγό τον Rick Rubin, κι εκπληρώνει έτσι ένα ακόμη από τα όνειρά του, μετά τη συνεργασία του με τον Johnny Cash, η οποία είχε το γνωστό εκπληκτικό αποτέλεσμα.

Led Zeppelin/Robert Plant: Το συγκρότημα εμφανίζεται σπάνια, αλλά κάθε εμφάνισή τους είναι ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός, που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν κυκλοφορούν σε δίσκο ή DVD το περιεχόμενο της συναυλίας, ασχέτως αν συνήθως ερμηνεύουν τα ίδια γνωστά τραγούδια που τους καθιέρωσαν. Ενδιαφέρουσα ήταν και η τελευταία δισκογραφική δουλειά του Plant σε συνεργασία με την Alison Krauss. Περιμένουμε το νέο του άλμπουμ.

Bob Dylan: Είναι 73 ετών και εκτός από τους πάντα σημαντικούς δίσκους του,  κατάκτησε και το ραδιοφωνικό κοινό με τα ξεχωριστά προγράμματά του, τα οποία πάντα έχουν θεματολογικό περιεχόμενο, εντυπωσιάζοντας με τα συχνά σπάνια τραγούδια που παίζει μέσα από την πλούσια αμερικανική μουσική παράδοση του 20ού αιώνα.

Pink Floyd: Τα μέλη τους λιγοστεύουν ακολουθώντας τον νόμο της φύσης, αλλά οι φίλοι τους πάντα θα περιμένουν κάποια νέα δουλειά τους και θα ικανοποιούνται κατά καιρούς με συναυλίες τους για φιλανθρωπικούς σκοπούς και βέβαια με τα προσωπικά άλμπουμ των Gilmour και Waters, τώρα που ανακοίνωσαν και νέο άλμπουμ, ακόμα καλύτερα για τους φίλους τους.

Paul McCartney: Ο McCartney έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι 64 -όπως μας τραγουδούσε με τους Beatles- και ήδη έγινε 72, κι όμως εντυπωσίασε πριν από μερικούς μήνες με την κυκλοφορία του πρόσφατου άλμπουμ.

Ο Prince που άφησε πίσω του τα 55 τον περασμένο Ιούνιο, ο Van Morrison, που είναι σχεδόν 69, ο Elvis Costello που πλησιάζει τα 60, ο Iggy Pop που θα γίνει 67, ο Neil Young, 69 αυτήν τη χρονιά, η Patti Smith 68, ο Tom Waits σχεδόν 65, ο Bowie 67, ο Clapton 69, οι Aerosmith, οι Police, ο Leonard Cohen 80 με νέο άλμπουμ τον Οκτώβριο, οι Eagles, ο Elton John 67, ο Billy Joel 65, ο Tom Petty 61, ο Rod Stewart 69, ο Peter Gabriel 64, ο Β.Β. King 88, παρακαλώ, ο Ozzie Osbourne 66, ο James Taylor 66, οι AC/DC, που ο τραγουδιστής τους φοράει ακόμη τα κοντά παντελονάκια, είναι μερικά ακόμα ονόματα που ξεπερνούν σε επιτυχία πολλούς νεότερους συναδέλφους τους.

* Συγγραφέας, μουσικός παραγωγός, συνδημιουργός του site #apotis4stis5, κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ της μακροβιότερης καθημερινής ραδιοφωνικής εκπομπής “πό τις 4 στις 5” στο Α’ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ της ΕΡΤ, τώρα είναι κάθε απόγευμα 6-8 στο Βήμα fm. Ο μοναδικός Έλληνας, μέλος του Rock & Roll Hall Of Fame.