Αναζήτηση σταθερότητας

Η εσωτερική Ατζέντα του Ερντογάν έχει σήμερα ως ορατό ορίζοντα την Ανοιξη του 2019, οπότε θα τεθεί μετά την Προεδρική Εκλογή σε πλήρη ισχύ η Συνταγματική Μεταρρύθμιση που τον καθιστά παντοδύναμο Πρόεδρο, με τα ηνία της Εκτελεστικής Εξουσίας στα χέρια του.

Ο παραπάνω στόχος  δεν είναι συμβατός με νέα μέτωπα εμπλοκής εκτός συνόρων και κυρίως στην Μέση Ανατολή : Αν ο Ερντογάν πείσει τους πρωταγωνιστές στην Διεθνή Σκηνή αλλά και στην Περιφερειακή Σκηνή της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, ότι η σταθεροποίηση του στην Εξουσία στο Λευκό Παλάτι σημαίνει υπεύθυνη και προβλέψιμη διεθνή συμπεριφορά της Αγκύρας, τότε μόνον οφέλη μπορεί να αποκομίσει.

Μια παρόμοια αναδίπλωση είχε κάνει μετά το 1926 και την διπλωματική του ήττα στην διεκδίκηση της περιοχής της Μοσούλης από το υπό Βρετανική Διοίκηση τότε Ιράκ, και ο Κεμάλ.

Κατά την προσφιλή του συνήθεια, ο ιδρυτής της Νέας Τουρκίας συμπύκνωσε την στροφή και την αναδίπλωση του από την Μέση Ανατολή στην φράση «Ειρήνη στην Χώρα , Ειρήνη στον Κόσμο». Το αυτονόητο δηλαδή, ότι η σταθερότητα εντός και εκτός συνόρων έχουν σχέση  συγκοινωνούντων δοχείων.

Άλλωστε, αυτό που καταγράφεται και ενδιαφέρει είναι οι πράξεις και όχι η ρητορική.

Το παράδειγμα των Μπολσεβίκων μετά τον Οκτώβριο του 1917 μιλά από μόνο του: Από τις αρχές της δεκαετίας του 20 επικεντρώθηκαν στην σταθεροποίηση της εξουσίας τους στην Σοβιετική Ρωσία και στην συνέχεια στην ΕΣΣΔ, και εγκατέλειψαν στην πράξη την εξαγωγή επαναστατικής ανατροπής , χωρίς όμως να εγκαταλείψουν την αντίστοιχη ρητορική μέχρι και την διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς από τον Στάλιν το 1943.

Στο πεδίο της σταθεροποίησης ,έστω και αυταρχικής, που θα παραπέμπει μάλλον σε καθεστώτα της κεντρικής Ασίας, ο Ερντογάν βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση : Ακόμη και οι πιο ορκισμένοι αντίπαλοι του εντός και εκτός Τουρκίας, δεν πιστεύουν ότι την στιγμή αυτή υπάρχει εναλλακτική λύση, που θα εγγυάται μεγαλύτερη σταθερότητα και προβλεψιμότητα στην Άγκυρα.

Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα Έθνος