Οι θηριωδίες του Πούτιν και ο κίνδυνος του “πληγωμένου θηρίου”…

Οι αντιαμερικανικές διαδηλώσεις κυριαρχούσαν στις δυτικές πρωτεύουσες σε όλη τη διάρκεια των μεταπολεμικών δεκαετιών. Το σύνθημα “φονιάδες των λαών Αμερικάνοι” δονούσε τις πορείες στην Ελλάδα σε κάθε ευκαιρία.

Δεν ήταν μόνο σύνθημα της κομμουνιστικής Αριστεράς, η οποία τρεφόταν από τον αντιαμερικανισμό. Το συμμερίζονταν πολύ περισσότεροι, καθώς οι Αμερικανοί -πότε μόνοι τους και πότε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ- είχαν εισβάλει ή επιτεθεί σε πλήθος χωρών ανά τον κόσμο. Από το εμβληματικό Βιετνάμ στη δεκαετία του ’60 έως τους σύγχρονους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν. Το αντίπαλο δέος, η τότε Σοβιετική Ενωση, είχε κάνει μεν εισβολές (πχ 1956 Ουγγαρία, 1968 Τσεχοσλοβακία), αλλά σε χώρες που ανήκαν στο δικό της μπλοκ κι έτσι οι αντιδράσεις στη Δύση ήταν σχετικά περιορισμένες. Ο τελευταίος πόλεμος που διεξήγαγε πριν διαλυθεί ήταν στο Αφγανιστάν (1979), χώρα μακρινή και εναντίον “απίστων”, γεγονός που δεν είχε οδηγήσει σε κύμα αντισοβιετικών διαδηλώσεων. Άλλωστε, ο αντιαμερικανισμός κρατούσε επαξίως τα σκήπτρα.

Είναι η πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία που ένας άλλος παγκόσμιος πόλος, η Ρωσία (δεν είναι ακριβώς διάδοχος της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά η ηγέτιδα χώρα σε ό,τι απέμεινε από τον ανατολικό κόσμο), καταφέρνει να συσπειρώσει σχεδόν τους πάντες εναντίον της. Για να ακριβολογούμε, το κατάφερε ο Πούτιν, διότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο ρωσικός λαός θεωρεί την εισβολή στην Ουκρανία “πατριωτικό” πόλεμο. Το αντίθετο. Υπάρχουν και αντιδράσεις, παρά τη θηριώδη κρατική προπαγάνδα, τη λογοκρισία στα μέσα ενημέρωσης και αυτό που όλοι ξέρουν ότι περιμένει τους “απείθαρχους”.

Πώς εξελίχθηκε έτσι αυτός ο πόλεμος; Προφανώς ο Πούτιν και η ομάδα που τον περιβάλλει άλλα είχαν σχεδιάσει και άλλα τους βγήκαν. Πιθανότατα δεν περίμεναν τέτοια αντίσταση. Είχαν σχεδιάσει κάποια “στρατηγική επιχείρηση”, με στόχο τη γρήγορη παράδοση των Ουκρανών και την εγκατάσταση κάποιας κυβέρνησης – μαριονέτα στο Κίεβο.

Όλα αυτά έχουν ανατραπεί. Με αποτέλεσμα ο Πούτιν να υποχρεωθεί να βομβαρδίζει πόλεις με αμάχους και να καταστρέφει τις βασικές υποδομές τους, ώστε να τις αναγκάσει να παραδοθούν. Οι θηριωδίες, που καθημερινά αποκαλύπτονται, έχουν πλέον αφαιρέσει από τον Πούτιν κάθε επιχείρημα που χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει την εισβολή του. Για παράδειγμα, η περίφημη “αποναζιστικοποίηση”. Ναι, υπάρχουν ναζιστές (και) στην Ουκρανία, αλλά είναι δυνατόν αυτό να δικαιολογήσει την ισοπέδωση της Μαριούπολης;

Ο κίνδυνος να μην πετύχει τους βασικούς του στόχους στην Ουκρανία κάνει τον Πούτιν πιο ωμό και επικίνδυνο. Γι’ αυτό οι δυτικοί θα διαπράξουν ολέθριο σφάλμα αν τον εξωθήσουν στα άκρα. Στόχος πρέπει να είναι να του αφήσουν περιθώριο διαφυγής, ώστε ο πόλεμος να σταματήσει και όχι να παραταθεί και να επεκταθεί. Ειδικά οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν υποχρέωση να συμβάλουν σε αυτήν την κατεύθυνση και όχι να συναγωνίζονται τους Αμερικανούς σε ακρότητες.

Ο Πούτιν, λοιπόν, εξελίσσεται σε έναν από τους πιο αιμοσταγείς σύγχρονους ηγέτες. Μπορεί το σύνθημα “φονιάδες των λαών Ρώσοι” να μην έχει ακουστεί ακόμα σε διαδηλώσεις, αλλά η αποκρουστική αίσθηση του κόσμου για τον επίδοξο “τσάρο” ξεπερνάει τα συνθήματα.

Ο Πούτιν πρέπει να βγει ηττημένος από αυτήν την περιπέτεια που σχεδίασε. Αλλά πρέπει να αποφευχθεί οπωσδήποτε ο κίνδυνος του “πληγωμένου θηρίου”. Σε μια περίοδο που όλο και συχνότερα ακούγονται και γράφονται οι δυο φρικτές λέξεις “πυρηνικός πόλεμος” και τα ρωσικά “γεράκια” τον επισείουν, αποκτά δραματική σημασία η προειδοποίηση του Μακιαβέλι: “Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις“…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις