Η κηδεμονία του Κασσελάκη δεν σώζει, ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για φούντο…

Ένα κόμμα αλλάζει αρχηγό σε συνθήκες ήττας με μια ελπίδα και ένα στόχο: να σταματήσει την κατρακύλα και να θέσει τις βάσεις για ανάκαμψη. Τι γίνεται, όμως, αν όλα πάνε ανάποδα;

Η εικόνα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή. Και απάντηση στο ερώτημα δεν φαίνεται, επί του παρόντος, να υπάρχει.

Ο νέος αρχηγός βρέθηκε εξαρχής στη δίνη της αμφισβήτησης. Και δεν κατάφερε να την ξεπεράσει. Ο αρχικός «ενθουσιασμός» από την εκλογή του αφορούσε μόνο ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή του δεν έπεισε ευρύτερα στρώματα ψηφοφόρων, κάτι που έχει απόλυτη ανάγκη το κόμμα του. Οι παλινωδίες, οι συνεχείς αντιφατικές δηλώσεις και η προφανής αδυναμία του να διαχειριστεί ένα κόμμα σε συνθήκες κρίσης τον έχουν καταστήσει αδύναμο κρίκο.

Ουσιαστικά από την αρχή της θητείας του ο κ. Κασσελάκης αδυνατούσε να έχει αυτόνομο λόγο και παρουσία. Τρεις πλευρές του ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούσαν να τον έχουν υπό κηδεμονία.

Η πρώτη και προφανής είναι η ομάδα των στελεχών που τον υποστήριξε στην εκλογή του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή τον καθοδηγεί και διορθώνει τις γκάφες του. Αλλά αυτή ευθύνεται και για την κακοδαιμονία του(ς). Ο Πολάκης, ο Ν. Παππάς, ο Γ. Τσίπρας, ο Αποστολάκης, η Τζάκρη, η Αυγέρη θα φορτωθούν όλα τα βάρη της (διαφαινόμενης) αποτυχίας.

Η δεύτερη ήταν οι ομάδες της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Αλλά αυτές απέτυχαν να τον βάλουν στο δικό τους καλούπι. Τώρα είναι εκτός (Ομπρέλα Τσακαλώτου) ή εντός-εκτός οι άλλοι και θα δοκιμαστούν μόνοι τους.

Η τρίτη-και αυτονόητα διακριτή πλευρά-είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος δεν έχει σπάσει μεν τη σιωπή του, αλλά με συναντήσεις και τηλεφωνήματα επιχειρεί από τη μια να «συγκρατήσει» τον επινίκιο και αλαζονικό οίστρο του Κασσελάκη και των περί αυτόν και από την άλλη να κρατήσει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τη νεότερη γενιά στελεχών (Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Ηλιόπουλος, Σακελλαρίδης κ.α), διαβλέποντας τον θανάσιμο κίνδυνο να καταντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σέχτα με καθοδηγητή τον Πολάκη και μαριονέτα τον Κασσελάκη, που στο τέλος θα γίνει μονοψήφιο γκρουπούσκουλο. Για την παρέμβαση Τσίπρα μάλλον ισχύει το αγγλικό απόφθεγμα «πολύ λίγο, πολύ αργά».

Κάνοντας μια προβολή όλων αυτών στο γενικό πολιτικό σκηνικό, καταλήγουμε σε τρία βασικά συμπεράσματα:

Πρώτον, μέχρι τις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ θα παίζει το παιχνίδι «17% ή θάνατος». Το είπε κι ο Κασσελάκης στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Ο πήχης του είναι το ποσοστό του Ιουνίου του 2023. Αν τον περάσει, διασώζεται, αλλιώς θα βγει μπροστά ο Πολάκης.

Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ θα δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα για να κατακτήσει τη δεύτερη θέση. Δεν θα είναι δύσκολο, αν πάει έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη δημοσκοπικά το έχει πετύχει. Θα δυσκολευθεί μόνο αν γίνει ένας νέος «σεισμός» στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δηλαδή αν τους επόμενους λίγους μήνες, υπό το βάρος της διαρκούς συρρίκνωσης, ο Κασσελάκης υποχρεωθεί να φύγει και ο ΣΥΡΙΖΑ πάει στις ευρωεκλογές με νέο αρχηγό και συσπειρωμένες δυνάμεις υπό την «ευλογία» Τσίπρα. Γίνονται αυτά; Η πρώτη απάντηση είναι «όχι». Αλλά μήπως κάποιος θα απαντούσε «ναι», πριν από λίγους μήνες, αν τον ρωτούσαν «θα γίνει αρχηγός ο Κασσελάκης»;

Τρίτον, ό,τι κι αν συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ, ό,τι κι αν πάθει στους επόμενους έξι μήνες η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν θα διαταραχθεί η κυριαρχία της ΝΔ. Διότι δεν θα έχει υπολογίσιμο αντίπαλο, εφόσον το δεύτερο κόμμα, ας πούμε το ΠΑΣΟΚ, δεν θα έχει κάν 20%. Ο στόχος που έθεσε ο Νίκος Ανδρουλάκης «να νικήσουμε τη ΝΔ» κινείται σήμερα στη σφαίρα της ουτοπίας.

Αυτό είναι σήμερα το πολιτικό σκηνικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς το μονοψήφιο ποσοστό και, αν δεν υπάρξει ένα «σοκ αντίδρασης», θα το «κατακτήσει» εύκολα. Το ΠΑΣΟΚ θα γίνει δεύτερο κόμμα και, ενδεχομένως, το ΚΚΕ τρίτο. Επιστέγασμα όλων αυτών θα είναι η κατάκτηση ενός ρεκόρ από τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη: η τρίτη συνεχόμενη κυβερνητική θητεία τους.

Όλοι οι σχεδιασμοί προς τα εκεί οδηγούν. Και είναι η πρώτη φορά στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης που δεν υπάρχει ισχυρό δεύτερο κόμμα, με αποτέλεσμα η ΝΔ και ο Μητσοτάκης να μην αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο που περιγράφει αυτή η ρήση του πρωτοπυγμάχου Μάικ Τάισον: “Όλοι έχουν κάποιο σχέδιο, μέχρι να φάνε την πρώτη μπουνιά στη μούρη”