Όχι στο σφαγιασμό της κυρίας Ρεπούση

Πόντια είμαι την καταγωγή (ναι, απόγονος του Κωστίκα και του Γιορίκα), γνώστης της Ιστορίας δεν κομπάζω ότι είμαι (εξάλλου η ιστορία είναι πια ιστοριογραφία—δηλαδή είναι υποκειμενική), θεωρώ όμως ότι η κυρία Ρεπούση (όπως την αποκαλούν και ίσως όχι τυχαία τα ΜΜΕ), καλά κάνει και ανακατεύει την τράπουλα, γιατί τα γεγονότα δεν είναι «άτεγκτα» και αναμφισβήτητα. Και πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τα γεγονότα υπό το καθεστώς της αμφισβήτησης, της αβεβαιότητας δηλαδή. Ίσως αν 10 χρόνια πριν είχαμε αμφισβητήσει το καθεστώς της ζωής μας—το lifestyle μας κοινώς—να μην είχαμε φτάσει εκεί που είμαστε σήμερα.

Οι θέσεις της κυρίας Ρεπούση ως προς την σφαγή της Σμύρνης, τη γενοκτονία των Ποντίων κ.α. θα κριθούν από τους συναδέλφους της επιστήμονες. Πλην όμως η ιστορικός κυρία Ρεπούση είναι και βουλευτής. Και αυτό που καταλογίζω ως πολίτης/ψηφοφόρος στην κυρία Ρεπούση είναι η επιλογή της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής για να καταρρίψει ακόμη και αυτό το «θεσμό» του Χορού του Ζαλόγγου.

Τη στιγμή αυτή,  που το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο είναι ακόμη επάνω στη ζυγαριά. Με τα λεγόμενα της, δίνει τροφή στις υπερ-δεξιές θέσεις. Και απομονώνεται—ίσως και μέσα στο ίδιο της το κόμμα. Και δεν της αξίζει. Γιατί η κυρία Ρεπούση διαθέτει μια φωνή που πρέπει να ακούγεται. Καθηγήτρια/επιστήμονας είναι. Αλλά, αλλά, σύμφωνα με το Βίσμαρκ: «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού».

* Η Ίρις Ζαχμανίδη έχει θητεία σε Σινεμά, Τηλεόραση, Πολιτισμό. Είναι σκηνοθέτης Ντοκιμαντέρ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.