‘Ενα παραμύθι…

Όλα ξεκίνησαν την ημέρα που θα ψηφιζόταν τα νέα “τελευταία, σκληρά” μέτρα. Οι διαδηλώσεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της πόλης. Και το χειρότερο; Βγήκαν ειρηνικά! Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν τα έσπασαν, δεν έδειραν, δεν δημιούργησαν το παραμικρό επεισόδιο. 

Οι αρμόδιοι υπουργοί κλήθηκαν εσπευσμένα να δώσουν  λύση. Η κατάσταση κινδύνευε να εξελιχθεί σε κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι που δεν είχαν ιδέα πώς να αντιμετωπίσουν. Ξύλο και διαλυμένες βιτρίνες; Μια χαρά. Γνήσια λαϊκή απόγνωση; Πρόβλημα…

Έτσι έπεσε η ιδέα στο τραπέζι. Να αυξήσουμε τη δόση του ηλιθιοαέριου. Οι επιστήμονες εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους: «Μα δεν ξέρουμε τι παρενέργειες μπορεί να έχει. Δεν το έχουμε δοκιμάσει ποτέ σε τέτοιες ποσότητες». Ο πρωθυπουργός δεν πτοήθηκε: «Σιγά το πράγμα. Το πολύ – πολύ να τους μετατρέψει από ηλίθιους σε πανηλίθιους. Αυτό ακριβώς θέλουμε κι εμείς».

Η απόφαση ελήφθη. Τα αεροπλάνα σηκώθηκαν στον αέρα εγκαταλείποντας τις συνήθεις προφυλάξεις.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι ψεκασμοί γινόταν πάντα τη νύχτα και τα αεροπλάνα «μεταμφιέζοταν» σε πολεμικά ή επιβατικά, ούτως ώστε να μην καταλάβει κανείς τι συμβαίνει. Φυσικά οι πιο παρατηρητικοί, μερικοί δημοσιογράφοι, ελάχιστοι βουλευτές, ένας αρχηγός κόμματος, το αντιλήφθηκαν. Αλλά όταν το είπαν, τους πήραν για γραφικούς και το θέμα έληξε εκεί. 

Στην προκειμένη περίπτωση πάντως το επείγον της περίστασης γκρέμισε κάθε πρόσχημα. Μέρα μεσημέρι ο ουρανός της πρωτεύουσας γέμισε με σκάφη που εξαπέλυσαν στην ατμόσφαιρα ποσότητα ηλιθιοαερίου τριπλάσια της επιτρεπτής!

Η αρχική επίδραση αιφνιδίασε τους πάντες. Οι διαδηλωτές στα καλά των καθουμένων άρχισαν να τραγουδάνε. Ο καθένας και διαφορετικό τραγούδι. Ο δηλητηριασμένος αέρας γέμισε με εκατομμύρια φωνές. Μπάσες, ψιλές, φάλτσες, σωστές, παθιασμένες. Με λαϊκά, ρεμπέτικα, σκυλάδικα, ροκιές, χιπ-χοπ, “το πουλάκι τσιου”. Το θέαμα και κυρίως το άκουσμα ήταν σουρεαλιστικό. Κάποιοι, προφανώς ζαλισμένοι από το αέριο, το χαρακτήρισαν μέχρι και παράδοξα όμορφο.

Η δεύτερη επίδραση εξαφάνισε τους πάντες. Το κύμα αυτοκτονιών που ξεκίνησε μέσα στη νύχτα γρήγορα πήρε τη μορφή επιδημίας, ταξίδεψε εκτός συνόρων  και δε χρειάστηκε περισσότερο από μια εβδομάδα για να ξεπαστρέψει το 99% του ανθρώπινου πληθυσμού.

Οι επιζήσαντες προσπάθησαν να οργανωθούν. Να ξεκινήσουν απ΄ την αρχή. Όμως οι δυσκολίες αποδείχθηκαν μεγαλύτερες του αναμενομένου. Κάθε συζήτηση περί προόδου έβρισκε σε τοίχο. Κάθε πρόταση αντιμετώπιζε εκατοντάδες αντιδράσεις. Κάθε κίνηση με στόχο το συλλογικό συμφέρον, δολοφονούνταν από το ατομικό, την έλλειψη ηθικής και την παράλογη εμμονή με την επιβίωση των παλιών – και εντελώς ανούσιων σε ένα κατεστραμμένο τοπίο- προσωπικών προνομίων. Κάθε βήμα μπροστά κατέληγε σε τρία βήματα πίσω.  

Λογικό. Βλέπετε, μέσα στο άγχος της επιβίωσης τους οι  άνθρωποι που κλήθηκαν να χτίσουν εκ νέου τον πολιτισμό, διέπραξαν ένα βασικό λάθος.  Ξέχασαν να ρωτήσουν ο ένας τον άλλο τι δουλειά έκαναν πριν την καταστροφή.  Αν είχαν ρωτήσει θα ήξεραν ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα.

Διότι το ηλιοθιοαέριο δεν προκάλεσε άμεσα τις αυτοκτονίες. Το ηλιθιοάεριο απλώς αύξησε δραματικά τις τύψεις, το αίσθημα της ενοχής, το φιλότιμο σε όσους το διέθεταν. Οι περισσότεροι δεν το άντεξαν και αφαίρεσαν τη ζωή τους.

Κι έτσι επιβίωσαν μονάχα οι υπάλληλοι της βουλής…

Υ.Γ. Η παραπάνω ιστορία εκτός του ότι είναι προφανέστατα φανταστική, δεν δανείζεται και απολύτως τίποτα από την ελληνική  πραγματικότητα. Αλλά απολύτως τίποτα λέμε. Αν υποψιάζεστε το αντίθετο, τότε είστε απλώς κακεντρεχείς…

* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης  είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…