Οι αποφασισμένοι γελωτοποιοί και οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι

Οι καυγάδες γύρω από τις δημοσκοπήσεις, έχουν πάντα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά μετά τις διαδοχικές αποτυχημένες προβλέψεις των τελευταίων ετών, που οφείλονται και στο ότι “ο κιμάς κόβεται παρουσία του πελάτη”, δηλαδή αυτού που παραγγέλνει την έρευνα και στο ότι λόγω κρίσης οι εταιρείες δεν είχαν τη δυνατότητα -αν υποθέσουμε ότι ήθελαν- να προσαρμοστούν στη νέα εποχή.

Το σίγουρο λάθος όταν δημοσιεύονται 2-3 δημοσκοπήσεις μαζί, είναι κάποιος να τις συγκρίνει μεταξύ τους και να απορεί γιατί η μία δείχνει 10 μονάδες και η άλλη 5. Το σωστό είναι να προσπαθούμε να διακρίνουμε την τάση, συγκρίνοντας τις δημοσκοπήσεις της ίδιας εταιρείας.

Αυτό που διαφαίνεται από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, είναι ότι ναι μεν η Νέα Δημοκρατία διατηρεί μια σημαντική διαφορά, ωστόσο υπάρχει η τάση για μείωση, με αργούς ωστόσο ρυθμούς.

Αυτό μπορεί να αποδωθεί στη χαμηλή συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ, που κάποια στιγμή θα διορθωθεί, στην πολύ υψηλή συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας και στο γεγονός ότι ο πρωθυπουργός έχει το μαχαίρι και το πεπόνι και όσον αφορά τα μέτρα ανακούφισης των πολιτών και όσον αφορά το χρόνο και το πλαίσιο των εκλογών.

Με τις εκλογές να απέχουν αρκετούς μήνες, η μάχη ανάμεσα στα δύο κόμματα θα είναι σκληρή και μάλιστα σε συνθήκες πρωτοφανούς πόλωσης, στοιχεία της οποίας βλέπουμε καθημερινά. (Από τα εμπάργκο σε τηλεοπτικούς σταθμούς, στη φρασεολογία των στελεχών και από τα fake news στα χτυπήματα κάτω από τη μέση).

Σε μια εποχή ρευστότητας όμως, γίνεται αντιληπτό ότι καθοριστικός παράγοντας για το αποτέλεσμα θα είναι η τελική απόφαση των αναποφάσιστων και όσων δεν ξέρουν ακόμα αν θα ψηφίσουν ή όχι. Σε αυτή τη δεξαμενή συνωστίζονται και πολλοί άνθρωποι χωρίς ξεκάθαρη κομματική ταυτότητα.

Τα κόμματα εξουσίας έχουν αρκετά εμπόδια μπροστά τους στην προσπάθεια προσέγγισης αυτών των ανθρώπων, που ίσως αρκετά αυθαίρετα, τους χαρακτηρίζουμε “κεντρώους”.

Από τη μια η αλαζονεία της εξουσίας , ασθένεια που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφύγει, από την άλλη η περιχαράκωση της Νέας Δημοκρατίας, λόγω Σκοπιανού και λόγω της αυξανόμενης κυριαρχίας στο εσωτερικό του κόμματος της τρόικας Σαμαρά-Βορίδη-Γεωργιάδη.

Για κάθε πρωτοβουλία, υπόσχεση ή δήλωση κοινής λογικής του πρωθυπουργού, υπάρχουν δηλώσεις και τοποθετήσεις υπουργών και παρατρεχάμενων, που θυμίζουν υπουργούς του “παλιού” συστήματος, που κατέρρευσε με τη χρεοκοπία της χώρας. Η συνολική στάση του Πολάκη είναι ένα καλό παράδειγμα.

Για κάθε απάντηση-άνοιγμα στο κέντρο και την κεντροαριστερά σαν και αυτή του προέδρου της ΝΔ στο  Νews 24/7 στη ΔΕΘ υπάρχουν αμέτρητες άλλες τοποθετήσεις κορυφαίων στελεχών ή φιλικά προσκείμενων στο κόμμα δημοσιολογούντων, που απωθούν και τρομάζουν τον μέσο πολίτη. Από τις “ελαττωματικές ιδέες της Αριστεράς” του Βορίδη στον Πινοσέτ του Καραγκούνη και στις αμέτρητες δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο όσον αφορά την προσέγγιση των αναποφάσιστων, είναι οι γελωτοποιοί του βασιλιά. Στην περίπτωσή μας οι γελωτοποιοί των αρχηγών. Μια ισχυρή “φυλή” γύρω από κόμματα και κυβερνήσεις, τα μέλη της οποίας ονειρεύονται θέσεις, μισθούς και εξουσία.

Οι υβριστές του Τσίπρα και οι υβριστές του Μητσοτάκη, βρίσκουν ευήκοα ώτα μεταξύ των οπαδών Μητσοτάκη και Τσίπρα αντίστοιχα, αλλά προκαλούν θυμηδία στους μη φανατικούς.

Οι γελωτοποιοί από όλες τις πλευρές, έχουν τη συνήθεια να βαφτίζουν το ατομικό τους συμφέρον ως εθνικό και το προσωπικό τους βόλεμα ως βοήθεια προς τον αρχηγό. Θρασείς, αποφασισμένοι και κυρίαρχοι στα Social Media και στη δημόσια σφαίρα, κρατούν γεμάτη τη δεξαμενή των αναποφάσιστων.

Οι αρχηγοί δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται τη ζημιά, αλλά πιθανότατα τη βάζουν στη ζυγαριά με τα όποια κέρδη. Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να θυμούνται ότι όσο πιο φανατικός (προσποιείται ότι) είναι ο γελωτοποιός, τόσο πιο γρήγορα θα λακίσει αν δεν διατηρήσει ή κατακτήσει το μόνο που τον θρέφει. Την εξουσία.