Με τη Ζωή ή τη Μιλένα;

Τα social media είναι σπαρμένα με βίντεο που μεταφέρουν τις θεαματικότερες στιγμές της Ζωής Κωνσταντοπούλου κατά την κατάθεση του «Φραπέ» στην Επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Ειδικά το απόσπασμα που η Ζωή αναπαράγει βρομόλογα, σπάει ταμεία. Άλλωστε πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που τέτοιες λέξεις πέρασαν μέσα από τα μικρόφωνα της Βουλής.

Κάτω από τα βίντεο υπάρχουν εκατοντάδες σχόλια. Είναι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αποθεωτικά. Και η Ζωή αντιμετωπίζεται ως εκφραστής του λαϊκού θυμικού. «Από τα χείλη της βγαίνουν αυτά που θέλουμε να πούμε όλοι», γράφει μία κυρία. Η αλήθεια είναι ότι από το στόμα της Ζωής δεν βγήκε τίποτα καινούργιο ή ενδιαφέρον, πέρα από παραληρηματικές παρεμβάσεις, συχνά πέρα από τα όρια του χυδαίου και του γραφικού. Όμως δεν το παρατήρησαν οι σχολιαστές ή, τέλος πάντων, δεν του έδωσαν σημασία. Ταυτίστηκαν με το ύφος της. Χειροκρότησαν ως και τη θεατρικότητα με την οποία απασχόλησε την Άμεση Δράση και το πλήρωμα ενός περιπολικού για να ζητήσει τη σύλληψη του «Φραπέ».

Από την άλλη, στις εργασίες της Επιτροπής συμμετέχει και η Μιλένα Αποστολάκη που είναι, μακράν, το πιο παραγωγικό μέλος. Καλά διαβασμένη, αξιοπρεπής, με εύστοχες ερωτήσεις και διεισδυτικές παρατηρήσεις. Αυτή ήταν που έκανε τον μάρτυρα να παραδέχεται, δια της σιωπής του, ότι έχει λερωμένη τη φωλιά του. Δεν πέτυχα ούτε μία ανάρτηση που να αναδεικνύει την εξαιρετική της επίδοση. Προφανώς, επειδή δεν υψώνει τη φωνή της, δεν ασχημονεί και όταν είναι να «σφάξει», χρησιμοποιεί αγνό βαμβάκι.

Άλλο παράδειγμα. Το ΠΑΣΟΚ έκανε μία εξαιρετική δουλειά χιλιάδων λέξεων, εκθέτοντας την κυβέρνηση για τις αναθεωρήσεις του Εθνικού Σχεδίου με τα κονδύλια του Ταμείου Ανάπτυξης. Πρόκειται για το πιο σοβαρό αντιπολιτευτικό εγχείρημα, με προγραμματική διάσταση, που είδαμε τον τελευταίο καιρό. Με λεπτομερή στοιχεία, αποτέλεσμα εξαντλητικής μελέτης, το ΠΑΣΟΚ μας δείχνει την ασυνέπεια του κυβερνητικού σχεδιασμού. Άλλα έλεγαν και άλλα κάνουν. Είδατε πολλές αναρτήσεις στα social; Οχι. Ακόμα και ως είδηση, εμφανίστηκε διεκπεραιωτικά. Ποιος μπαίνει πια στον κόπο να διαβάσει τόσες λέξεις; Όταν, λοιπόν, στο ΠΑΣΟΚ διαπιστώνουν ότι ο προγραμματικός λόγος δεν είναι τόσο διεισδυτικός όσο ο καταγγελτικός, είναι λογικό να υιοθετούν, συχνά, συμπεριφορές που παραπέμπουν στον αείμνηστο ΣΥΡΙΖΑ.

Λέμε ότι στη χώρα δεν υπάρχει σοβαρή και προγραμματική αντιπολίτευση. Μόνο που λησμονούμε ότι για να υπάρξει κάτι τέτοιο, απαιτείται και ανάλογη αντιστοίχιση στην κοινωνία. Σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας περισσότερο βρίζει και λιγότερο σκέφτεται. Είναι, άραγε, τα κόμματα που καλλιεργούν την άγονη οργή ή απλώς επενδύουν σε αυτό που εκφράζει καλύτερα τον εκλογικό πελάτη; Ισχύουν και τα δύο, πρόκειται για αμφίδρομη σχέση.

Όσο όμως η αντιπολίτευση δείχνει ικανή μόνο για να πετάει πέτρες στα τζάμια, τόσο παίζει το παιχνίδι της ΝΔ που επιδιώκει να εμφανίζεται ως μοναδικός φορέας προγραμματικής άποψης. Και σε αυτό το συσχετισμό αποτυπώνεται και η δυναμική μίας κοινωνίας πολλών ταχυτήτων. Για τους αδύναμους και το περιθώριο, η μόνη πρόταση που διατυπώνεται περιέχει αποκλειστικά και μόνο οργή. Για τους λίγους προνομιούχους, ας πούμε για το ένα τρίτο της κοινωνίας, η ΝΔ αποτελεί, ακόμα, την πιο συμπαγή πρόταση διακυβέρνησης. Και αυτό αρκεί για να εξηγήσει τις δημοσκοπήσεις.