Μία απάντηση στον Άδωνι Γεωργιάδη: Τα θέλουμε και τα αξίζουμε ΟΛΑ!

Πριν κάποια χρόνια, σ’ ένα τηλεοπτικό πάνελ, ο γράφων διατύπωσε την άποψη ότι τα μεγάλα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους όπως και όλες οι πρωτεύουσες νομών της χώρας, θα έπρεπε να διαθέτουν τουλάχιστον ένα πλήρως εξοπλισμένο και σύγχρονο νοσοκομείο. Συνομιλητής, που οι απόψεις χαρακτηρίζονται κεντροαριστερές, εξέφρασε αντιρρήσεις και τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι αυτό “δεν είναι ρεαλιστικό”.

Αγνωστο γιατί αλλά το πρώτο πράγμα που καρφώθηκε στο μυαλό μετά την ανάρτηση του Αδωνι Γεωργιάδη για την κατάσταση του ΕΣΥ και το αν θα μπορούσε το Σεισμανόγλειο να διαθέτει νευρολογική κλινική ήταν αυτή η παλιά στιχομυθία στον τηλεοπτικό αέρα η οποία περικλείεται στη φράση “δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα”.

Ρεαλισμός, λοιπόν. “Ολα” δεν γίνονται. Ναι αλλά γιατί πληρώνουμε τους φόρους μας; Για τα μισά; Οχι για “όλα;”; Και ποιος είναι αυτός που κρίνει τι συνιστά το “όλα;” Αν “όλα” είναι να προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή από ένα σύγχρονο και δυναμικό ΕΣΥ και να εξαντλούνται οι πιθανότητες έτσι ώστε ένας νέος άνθρωπος να παραμείνει ζωντανός, τότε είναι προφανές ότι θα θέλουμε “όλα”.

Εχουμε πληρώσει γι’ αυτό και πληρώνουμε κάθε μήνα από το υστέρημά μας φόρους θηριώδεις. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει μάλιστα εσχάτως για το γεγονός ότι τα φορολογικά έσοδα σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Τα λεφτά αυτά ΠΡΕΠΕΙ να χρηματοδοτούν τα “όλα”. Τα νοσοκομεία μας, την πολιτική προστασία, την πυροσβεστική, τα σώματα ασφαλείας, τις ένοπλες δυνάμεις, τα σχολεία, τα πανεπιστήμιά μας. Ολα, όχι τα μισά. Γιατί τη ζωή μας, εν έτει 2025 την θέλουμε ολόκληρη, όχι μισή.

Ρεαλιστικό; Απολύτως! Υπάρχει καλύτερη επένδυση, κύριε Υπουργέ, αρμόδιε για τη δημόσια υγεία,  από αυτήν της διατήρησης της υγείας όλων των πολιτών σε καλό επίπεδο; Δεν υπάρχει. Η επένδυση, μάλιστα, οφείλει να είναι γενναία, διαρκής, στοχοπροσηλωμένη, δίκαιη. Επένδυση ζωής για όσους, όσες, όσα ζουν στην ελληνική επικράτεια. Δεν χωράνε εκπτώσεις εδώ, ούτε μπορούμε να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο. Μιλάμε για τη ζωή μας.

Ο Υπουργός βέβαια, που μιλάει πάντα πολιτικά (μνημειώδης, παράλληλα, ο πολιτικός αμοραλισμός του) ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Κατεβάζει τεχνηέντως τον πήχη των απαιτήσεων έτσι ώστε η κοινωνία να γειωθεί στη λογική των χαμηλών προσδοκιών.

“Μην ζητάτε πολλά, δεν μπορούν να γίνουν όλα, να είστε ευχαριστημένοι με όσα μπορεί να σας εξασφαλίσει αυτή η κυβέρνηση”. Να είστε ευχαριστημένοι, δηλαδή, μ’ ένα υποστελεχωμένο ΕΣΥ, με μία μέτρια δημόσια εκπαίδευση, με το θέαμα στις φωτιές να αντικρίζετε περισσότερους αστυνομικούς παρά πυροσβέστες. Αυτό σημαίνει κοινωνία χαμηλών προσδοκιών. Γι’ αυτό την αγαπά τόσο πολύ η ελληνική δεξιά. Γιατί αν οι απαιτήσεις των πολιτών είναι περιορισμένες, “ανοίγει” ο χώρος για δραστηριότητες τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ. Οταν αυτή η πολιτική δικαιώνεται και νικά στην κάλπη, αυτή η κατάσταση διαμορφώνεται. Λίγα για τους πολλούς, πολλά για τους πολύ λίγους. Αυτό είναι το “ρεαλιστικό”.

Να λοιπόν ποια πολιτική (και πια λογική θα μπορούσε να πει κανείς) πρέπει να ηττηθεί στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών όποτε και αν αυτές στηθούν. Η πολιτική που μας στερεί το “όλα”, για να ταΐσει τη δίψα της εξουσίας για χρήμα και επιβολή. Η αίσθηση ότι αυτό το πολιτικό αποτέλεσμα συνιστά “ρεαλισμό” στον οποίο πρέπει όλοι να προσαρμοστούμε. Η σιγουριά ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική”.

Οι χαμηλές προσδοκίες ούτε μάς ταιριάζουν ούτε μας κολακεύουν ούτε και μας αξίζουν στην τελική ανάλυση. Τα θέλουμε, λοιπόν “όλα” γιατί είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. Και με βάση όσα προσφέρουμε (διαχρονικά), το “‘όλα” είναι το λιγότερο που δικαιούμαστε.