Οι νέοι στον ΣΥΡΙΖΑ συνθλίβονται στις Συμπληγάδες της κομματικής επετηρίδας

Θεωρητικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως κύριο στόχο την επιστροφή στην κυβέρνηση για την πραγμάτωση της δεύτερης φοράς αριστερά. Η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση έτσι και αλλιώς εκεί στοχεύει.

Στην Κουμουνδούρου φαίνεται ότι έχουν επιλέξει τη μέθοδο του “ώριμου φρούτου”, περιμένουν δηλαδή την εξουσία να “γινωθεί” έτσι ώστε να τους πέσει στο κεφάλι όπως το μήλο έπεσε στο κεφάλι του Νεύτωνα. Ακόμα και έτσι όμως, για να πραγματωθεί ο στόχος, θα πρέπει να υπάρχει πολιτική τακτική και στόχευση που θα αξιολογείται συνεχώς.

Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ στερείται και αυτό. Και το στερείται διότι περιμένει από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους στους οποίους στηρίχθηκε στα προηγούμενα κυβερνητικά χρόνια να βγάλουν και πάλι τα κάστανα από τη φωτιά. Αντί να αναδείξει νέα στελέχη, που σαφώς υπάρχουν στις τάξεις του, επιτρέπει στην κομματική επετηρίδα να συνθλίβει τους νέους, να τους αφήνει στο περιθώριο και στη λάντζα της δουλειάς στα γραφεία έτσι ώστε οι προβεβλημένοι να μην χάσουν το προνόμιο να είναι και πάλι υποψήφιοι βουλευτές. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης γνωρίζουν πολύ καλά την παραπάνω περιγραφόμενη εικόνα. Ομως είτε σιωπούν είτε αδρανούν. Και κάπως έτσι μία πολλά υποσχόμενη νέα γενιά ανθρώπων 30, 35 και 40 ετών, με έξοχες σπουδές, τεράστια κατάρτιση, πολύτιμες γνώσεις και πάθος για προσφορά μένει -για πάντα έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα-στη σκιά των γνωστών και μη εξαιρετέων.

Και όμως η μεγάλη ευκαιρία ήταν (ή μήπως είναι ακόμα;) τώρα. Μετά από την κυβερνητική θητεία, στην οποία κάποιοι από τους new entry έπαιξαν έναν ιδιαίτερα επικοδομητικό ρόλο, οι άνθρωποι της νέας κομματικής γενιάς θα έπρεπε να βγουν μπροστά και να αναλάβουν περισσότερα και πιο υπεύθυνα καθήκοντα. Οχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αναδείξει στα προηγούμενα χρόνια νέα στελέχη. Ομως έμεινε σ’ αυτά και αδυνατεί να περάσει στην επόμενη φάση της ανανέωσής του η οποία μπορεί να του εξασφαλίσει όχι την εξουσία (κάτι τέτοιο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες) αλλά την πολιτική αναζωογόνησή του, το μπόλιασμα του προγράμματός του με νέες αριστερές ιδέες όπως αυτές εκφράζονται ήδη παγκόσμια από πολιτικούς όπως για παράδειγμα η Αλεχάντρια Κορτέζ στις ΗΠΑ (που είναι, παρακαλώ, μόλις 31 ετών).

Στην Κουμουνδούρου επίσης ενδημεί και ένας ιδιότυπος δημοσιοϋπαλληλισμός. Ανθρωποι που έχουν την ιδιότητα του επαγγελματικού μέλους (μισθοδοτούνται δηλαδή από το κόμμα για συγκεκριμένη κομματική δουλειά) δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους, τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται μέλη της βάσης. Πολλές δε φορές παρατηρείται το φαινόμενα τα τηλέφωνα στα γραφεία του κόμματος να χτυπούν (για συγκεκριμένους ανθρώπους) και να μην σηκώνονται ποτέ. Την ίδια ώρα άλλοι, χωρίς την ιδιότητα του επαγγελματικού στελέχους (και την οικονομική ασφάλεια που αυτός δίνει), παλεύουν μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης για να ανταποκρίνονται και στα επαγγελματικά και στα κομματικά τους καθήκοντα.

Και όλα αυτά χωρίς να έχει ανοίξει στον ΣΥΡΙΖΑ η κρίσιμη συζήτηση για μία σειρά από τα ζητήματα όπως ο αριθμός των θητειών για τους βουλευτές. Αλήθεια, μπορεί κάποιος σ’ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, να είναι υποψήφιος βουλευτής εις του αιώνας των αιώνων; Σε τι, τέλος πάντων, διαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα συνηθισμένο αστικό κόμμα αν δεν έχει ρυθμίσει ούτε αυτό; (η δικαιολογία της πανδημίας μασιέται πλέον σαν τσίχλα αλλά δεν ισχύει πάντα).

Θα πει κάποιος, ναι αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται, προσπαθεί, επιχειρεί διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά με την Προοδευτική Συμμαχία. Καμία αντίρρηση θα ήταν απάντηση αλλά το πρόβλημα δεν έχει να κάνει τόσο με τη διεύρυνση όσο με τη συνολική λειτουργία του κόμματος το οποίο, κακά τα ψέματα, δεν μπορεί να δουλέψει όπως ένας μεγάλος πολιτικός οργανισμός που σέβεται τον εαυτό του. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καν τακτοποιήσει ακόμα το θέμα του μητρώου στελεχών. Δημιουργούν απλώς επιτροπές που συνεδριάζουν αενάως χωρίς καμία συγκεκριμένη κατάληξη.

Μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχει και ο πρόεδρος του κόμματος. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν τολμά. Προφανώς θα έχει τους λόγους του, τις ανασφάλειές του, τους πολιτικούς φόβους του. Λογικό. Δεν χρειάζεται όμως να ψάχνει πολύ μακριά την αιτία για την καθήλωση των δημοσκοπικών ποσοστών του κόμματός του και τα δικά του ενώ η κυβέρνηση κάνει τη μία μεγαλειώδη γκάφα μετά την άλλη. Η κακοδαιμονία κατοικοεδρεύει μέσα στο ίδιο του κόμμα του οποίου οι νέες, δημιουργικές δυνάμεις ασφυκτιούν μέσα σ’ ένα περιβάλλον αρτηριοσκληρωτικό, πεπαλαιωμένο, ξεπερασμένο από τις εξελίξεις και την ίδια τη ζωή.

Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα, αφού παραμένει στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με το καταστατικό του, δεν προσεγγίζεται με τα παλιά υλικά αλλά με νέα σύγχρονα εργαλεία και νέους (όχι απαραίτητα στην ηλικία αλλά στις ιδέες, τις σοσιαλιστικές ιδέες) ανθρώπους. Τα υπόλοιπα είναι για τα βιβλία της πολιτικής ιστορίας και τους ιστορικούς.