Όχι, δεν είναι αθώοι, είναι φασίστες

Να, λοιπόν, που η ώρα έφτασε. Η ώρα που η δικαιοσύνη θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της και με την ιστορία. Η ώρα της κρίσης.

Δεν το έχουμε αντιληφθεί όλοι, είναι και μέσα στα πόδια μας ο φοβερός ιός που μας κλέβει, δυστυχώς, μεγάλο μέρος της σκέψης μας, αλλά από την απόφαση του δικαστηρίου στη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης “Χρυσή Αυγή” κρίνεται ουσιαστικά το μέλλον της χώρας, οι ζωές μας και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα πορευτούμε τα επόμενα χρόνια.

Η ελληνική δικαιοσύνη έχει πληγώσει το σώμα του ελληνικού κράτους πολλάκις, ιδιαίτερα τα τελευταία 70 χρόνια. Μετά την κατοχή βάπτισε (στα έκτακτα στρατοδικεία) τους αντιστασιακούς, δωσίλογους και τους δωσίλογους, πατριώτες που πολέμησαν για την πατρίδα.

Στην ταραγμένη δεκαετία του 60 χαϊδεψε τους δολοφόνους του Γρηγόρη Λαμπράκη και δεν εντόπισε ποτέ τους ηθικούς αυτουργούς. Στη μεταπολίτευση παρέλειψε να βάλει το μαχαίρι ως το κόκκαλο για να απαλλαγεί η κρατική μηχανή και από το τελευταίο χουντικό απολειφάδι.

Σαν ένα αόρατο φλερτ να δέσμευε πάντα το θεσμό με το πιο βαθύ, αποκρουστικό, εγκληματικό ελληνικό (παρα)κράτος. Σαν να λειτουργούσαν πολλές φορές σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Το παρακράτος εγκληματούσε, η δικαιοσύνη ξέπλενε έτσι ώστε το παρακράτος να συνεχίσει να εγκληματεί.

Ομως, το 2020 δεν είναι 1963 ούτε 1974. Η Ελλάδα, με πολύ κόπο και πολύ πόνο, άφησε πίσω της το άθλιο μετεμφυλιακό πρόσωπό της και τις μεθόδους του και κατέκτησε αξιοσημείωτες επιδόσεις ακόμα και στο κράτος δικαίου, τηρουμένων των αναλογιών και πάντα σε σύγκριση με το ζοφερό παρελθόν.

Μη απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής δεν νοείται σε μία δημοκρατική πολιτεία που επιθυμεί να προχωρήσει μπροστά. Δεν επιθυμούμε να προκαταλάβουμε την απόφαση ούτε να επηρεάσουμε το σώμα των δικαστών που θα αποφασίσουν, είναι όμως πασιφανές ότι πίσω από το προσωπείο του πολιτικού κόμματος δρούσε απροκάλυπτη μία εγκληματική οργάνωση, μία εταιρία δολοφόνων.

Ο λούμπεν Ρουμπακιάς είναι μονάχα η κορυφή του τεράστιου παγόβουνου που καταλήγει στην ηγεσία της οργάνωσης που άλλωστε, όπως αποδείχθηκε σαφώς στη δίκη, καθοδηγούσε και αποφάσιζε τις δολοφονίες και τις αιματηρές επιθέσεις. Ο αρχηγός και οι συν αυτώ όχι μόνο τα ήξεραν όλα, αλλά δημιουργούσαν την μαύρη πραγματικότητα. Αυτοί “σκότωσαν”, μεταξύ άλλων, και τον Παύλο Φύσσα.

Η εισήγηση-χάδι της εισαγγελέως ανατρίχιασε κάθε δημοκρατικό πολίτη. Εκανε έξαλλη τη Μάγδα Φύσσα στο δικαστήριο, σκόρπισε την αβεβαιότητα και έγινε αφορμή για δεύτερες και τρίτες σκέψεις στο μυαλό των πιο καχυπόπτων. Η ελληνική κοινωνία όμως διψά για δικαιοσύνη, διατρανώνει με όλη τη δύναμη της φωνής πως “δεν είναι αθώοι”. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αθώοι.

Ο θεσμός, λοιπόν, θα παίξει τα ρέστα του την 7η Οκτωβρίου. Και εν πολλοίς θα καθορίσει όλο το μετέπειτα τοπίο της χώρας (πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό). Θα καταδείξει (ή όχι) αν η ελληνική πολιτεία έχει καταδικάσει το φασισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Θα αποφασίσει, σε τελική ανάλυση, για το αν οι δημοκρατικοί θεσμοί εξακολουθούν να λειτουργούν σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη στην οποία γεννήθηκε η δημοκρατία.

Η απόφαση στη δίκη της Χρυσής Αυγής ενδιαφέρει, φίλε αναγνώστη, και σένα. Οφείλει να σε ενδιαφέρει. Πρέπει να σε ενδιαφέρει. Αλλιώς δεν αξίζει να λέγεσαι πολίτης αλλά σκέτος ραγιάς. Οχι άνθρωπος αλλά ανθρωπάκι έτοιμο να ποδοπατήσει και να ποδοπατηθεί. Ενας, εν υπνώσει, φασίστας με λίγα λόγια. Οχι λοιπόν, δεν είναι αθώοι!