Οι ακραίοι της Νέας Δημοκρατίας είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται ο Τσίπρας

Κάθε μέρα που περνά και παρά το γεγονός ότι τα πράγματα το καλοκαίρι στράβωσαν πολύ (και με κυβερνητική ευθύνη) ο Αλέξης Τσίπρας νιώθει ολοένα και πιο σίγουρος ότι μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις μία τρίτη θητεία στην πρωθυπουργία της χώρας.

Ναι, όντως, υπολείπεται και ως πρόσωπο και ως κόμμα δημοσκοπικά σε σχέση με τον κύριο αντίπαλό του, πράγματι τον βαρύνουν πολλές κυβερνητικές αμαρτίες και κυρίως το άγος των νεκρών των πυρκαγιών, είναι επίσης αλήθεια ότι το ρόστερ της ομάδας του παρουσιάζει σημάδια έντονης κόπωσης αλλά όσο υπάρχει η ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, ο Τσίπρας δεν έχει να φοβάται τίποτα.

Κάθε ακραία δήλωση του Αδωνι Γεωργιάδη, κάθε αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Μάκη Βορίδη, κάθε ανιστόρητη αναφορά του Κωνσταντίνου Κυρανάκη φέρνουν στον ΣΥΡΙΖΑ το στοιχείο που εν τέλει μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα κρίσιμο για την έκβαση των εκλογών. Ενεργοποιούν τα παλιά αντιδεξιά σύνδρομα τα οποία επιμελώς και με ανακούφιση το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου έβγαλε-προσωρινά ή όχι θα δείξει- από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Θα έλεγε κανείς ότι τα συνεχή δηλωσιακά αυτογκόλ των ακραίων στοιχείων της Νέας Δημοκρατίας ισχυροποιούν τον Τσίπρα σε μία περίοδο όπως αυτή του τελευταίου μήνα κατά την οποία ο Πρωθυπουργός βάλλεται πανταχόθεν. Από τους πολιτικούς του αντιπάλους για αβελτηρία και επικοινωνιακά τεχνάσματα στο θέμα των πυρκαγιών, από την κοινωνία για το ίδιο αλλά και για μια σειρά άλλων θεμάτων, από τον κακό του εαυτό σε τελική ανάλυση ο οποίος του “χάρισε” μερικά εντυπωσιακά αυτογκόλ τον τελευταίο καιρό.

Είναι όμως τέτοιο το μένος της ακροδεξιάς πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας (η οποία διαφεντεύει φανερά πλέον το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης), τέτοιες οι λεκτικές και εννοιολογικές ακροβασίες της που τον κάθε μετριοπαθή πολίτη (κεντρώο ή αριστερό) τον απωθούν με χαρακτηριστική άνεση. Η προσπάθεια της “επίσημης” δεξιάς να κερδίσει το κοινό που ψηφίζει Χρυσή Αυγή δεν αποκλείεται εν τέλει να αποδειχθεί και μπούμερανγκ στο δρόμο προς στις κάλπες όποτε και αν γίνουν οι εκλογές.

Εκτός αυτού, οι υστερικές κορώνες δεν βοηθούν ούτε στην άνοδο της συσπείρωσης. Σύμφωνα με όλα τα δημοσκοπικά ευρήματα που έχουν δει τους τελευταίους μήνες το φως της δημοσιότητας, η Νέα Δημοκρατία έχει σχεδόν αγγίξει το ταβάνι της. Αντί λοιπόν να στραφεί στη δεξαμενή των μετριοπαθών κεντρώων όπου μπορεί να βρει περισσότερα ψάρια, έπεσε με τα μούτρα στα τοξικά νερά της ακροδεξιάς ψαρεύοντας σε θολά νερά. Μηδέν εις τον πηλίκον στο πρακτικό του πράγματος.

Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις δομικές του αδυναμίες και τις κραυγαλέες ώρες-ώρες κυβερνητικές του γκάφες, σε πρακτικό και επικοινωνιακό επίπεδο, μπορεί κάλλιστα να πιστεύει ότι θα κερδίσει το κοινό που ανατριχιάζει όταν ακούει για παράδειγμα ότι “πρέπει να παρθούν θεσμικά μέτρα έτσι ώστε να μην έρθει ξανά η αριστερά στην εξουσία”. Δεν είναι απαραίτητα αριστεροί αυτοί οι άνθρωποι, απλά βγάζουν σπυριά κάθε φορά που ακούγονται και εκφράζονται απόψεις που φέρνουν δυσοσμία και έρεβος από το μετεμφυλιακό παρελθόν.

Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν τον Τσίπρα αυτήν την ώρα τον συμφέρει η ακροδεξιά μπάντα της Νέας Δημοκρατίας να παίζει το ίδιο κακόγουστο τραγούδι με τις ίδιες χαλασμένες κιθάρες. Εδώ που τα λέμε οι συγκεκριμένοι δεν έχουν και τίποτα άλλο να πουν, ούτε διαφορετικό πολιτικό λόγο να αρθρώσουν. Το αμαρτωλό παρελθόν, βλέπετε, τους χαρακτήρισε και εξακολουθεί να τους χαρακτηρίζει αλλά και τους καθορίζει πολιτικά και κοινωνικά.