Ο Γιάννης και η φωτεινή Ελλάδα, όχι οι Πλεύρηδες…

Έχει κατακτήσει το NBA, το μεγαλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Είναι σταθερά μέσα στους 2-3 καλύτερους παίκτες του κόσμου. Κάλλιστα θα μπορούσε να προφυλάξει τον εαυτό του και να μη ρισκάρει στο Ευρωμπάσκετ, για να τον έχει ξεκούραστο η (αμερικανική) ομάδα του, από την οποία βγάζει εκατομμύρια.

Όμως, εκείνος φλέγεται από επιθυμία να παίζει για την εθνική ομάδα της μικρής χώρας όπου μεγάλωσε. Κι ας μην είναι η χώρα καταγωγής των γονιών του. Κι ας μην έχει καλές αναμνήσεις από την εφηβική του ηλικία.

Ο Γιάννης αισθάνεται ότι έχει υποχρέωση απέναντι στη χώρα αυτή κι ας μην έχει καμία.

Θεωρεί το τρίτο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ ως «το σημαντικότερο επίτευγμά του».

Λέει ότι το μετάλλιο αυτό είναι σπουδαιότερο και από την κατάκτηση του ΝΒΑ, διότι «στο Μιλιγουόκι είναι 500 χιλιάδες άνθρωποι», ενώ το τρίτο ευρωπαϊκό μετάλλιο «έκανε χαρούμενους 12 εκατομμύρια Έλληνες».

Αισθάνεται ότι έχει υποχρέωση στον προπονητή του, γιατί «του βγάζει τον καλύτερο εαυτό του». Και δηλώνει ότι «όσο θα είναι ο Σπανούλης στην εθνική θα είμαι κι εγώ, αν φύγει θα φύγω κι εγώ».

«Είμαι περήφανος για την ομάδα μου και τη χώρα μας», λέει ο Γιάννης.

Το παιδί αυτό είναι κανονικός Έλληνας και όχι Ελληναράς. Βάζει τον εαυτό του στην υπηρεσία της χώρας που ΔΕΝ τον ανέδειξε.

Τιμάει τη χώρα στην οποία μεγάλωσε και παραμερίζει όσα αρνητικά έζησε στην παιδική και εφηβική του ηλικία. Παραμερίζει το ρατσισμό που βίωσε, «ξεχνάει» ότι το απολυτήριο του γυμνασίου του έγραφε «υπηκοότητα: αλλοδαπός».

Ο Γιάννης και τ’ αδέρφια του εκπροσωπούν τη φωτεινή Ελλάδα. Την Ελλάδα που δεν φωνάζει «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ». Την Ελλάδα που δεν εξεγείρεται επειδή ένα αριστούχο παιδί αλλοδαπών γίνεται σημαιοφόρος. Την Ελλάδα που δεν θέλει ένας ρατσιστής προπονητής του στίβου να λέει στον αθλητή «ένας μαύρος δεν κάνει για το επί κοντώ». Την Ελλάδα που δεν επιτρέπει σε κανέναν πολιτικό να προφέρει «λάθος» το επώνυμο του Γιάννη.

Αυτή τη φωτεινή Ελλάδα θέλουμε να κρατήσουμε. Αυτή θέλει και ο Γιάννης με όσα είπε. Και όχι την Ελλάδα του Πλεύρη, που στα νιάτα του ήθελε να σκοτώνουμε τους μετανάστες στα σύνορα και σήμερα, ως υπουργός, λέει ότι θα κόψει το κρέας από το συσσίτιό τους.

Γι’ αυτό τα νέα παιδιά πρέπει να γίνουν σαν τον Γιάννη και τ΄ αδέρφια του. Όχι, δεν μπορούν να γίνουν πρωταθλητές στο NBA και να πάρουν μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ. Μπορούν, όμως, να τους μοιάσουν στη νοοτροπία, στην καθαρότητα, στον ψυχισμό, στο ήθος που εκπέμπουν.

Με το Γιάννη και τ’ αδέρφια του είναι η φωτεινή Ελλάδα. Με τους Πλεύρηδες η σκοτεινή.

Και όπως έχει γράψει ο Δάντης, «αν δώσεις στους ανθρώπους φως, θα βρουν μόνοι τους το δρόμο»…