Άτομα Με Αξιοπρέπεια

Άτομα Με Αξιοπρέπεια

“Κατάλαβα, ας πούμε, πως εάν βοηθήσω αυτά τα Άτομα Με Αναπηρία να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, τότε έχω κερδίσει την δική μου”

Την περασμένη Κυριακή η «Γέφυρα Ζωής», μια δομή που δημιουργήθηκε από γονείς παιδιών με νοητική υστέρηση και αυτισμό, μου έκανε την τιμή να με καλέσει για να μιλήσω στην εκδήλωση που διοργάνωσε, με θέμα «την στήριξη και την αποδοχή της αναπηρίας από όλους μας».

Ήμουν ο τελευταίος ομιλητής. Τα πάντα είχαν ειπωθεί από τους συντελεστές της Γέφυρας, τους εθελοντές, τους εκπροσώπους της Πολιτείας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των εταιρειών που στηρίζουν το εγχείρημα, και από τους ίδιους τους γονείς. Τα παιδιά είχαν κουραστεί – είχαν χορέψει ζούμπα και παραδοσιακούς χορούς, είχαν κάνει επίδειξη στο καράτε, είχαν ανέβει στη σκηνή, είχαν μιλήσει, είχαν παραδώσει  βραβεία και λουλούδια. Μετά από δυο ώρες, είχαν ιδρώσει – οι μανάδες και οι πατεράδες τους στην αίθουσα είχαν έτοιμες τις μπλούζες τους, να αλλάξουν, πριν γυρίσουν σπίτι, για να μην κρυώσουν. Τα παιδιά ήταν πανευτυχή, άστραφταν: ένα σωρό άνθρωποι τα είχαν χειροκροτήσει, τα είχαν δει να φοράνε τα καλά τους, να είναι καλοχτενισμένα και φροντισμένα, τα είχαν επιβραβεύσει για τους κόπους και την προσπάθειά τους.

Ανέβηκα αμήχανος στο βήμα. Τί να πω εγώ; Τί να πει ο οποιοσδήποτε που δεν έχει γνώση από πρώτο χέρι, που δεν έχει την εμπειρία της φροντίδας ενός ανάπηρου παιδιού μέσα στην οικογένειά του; Τί να πω εγώ για την ανιδιοτέλεια, την ευψυχία και τη δύναμη των γονιών αυτών των παιδιών; Τί παραπάνω θα μπορούσα να πω εγώ για την αποδοχή του διαφορετικού από την κοινωνία; Βεβαίως, αυτό είναι το ευκταίο, αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει – όμως είναι μια εύκολη φράση, ανέξοδη, που την χρησιμοποιούμε για να δείξουμε πόσο κοινωνικά ευαίσθητοι είμαστε. Είναι μια πολιτικώς ορθή πόζα, που υιοθετείται από πολλούς, του Τύπου συμπεριλαμβανομένου, ο οποίος, γενικώς, θυμάται τους αναπήρους μόνο τις «χρονιάρες» μέρες, χρησιμοποιώντας τους ως ντεκόρ για γυαλιστερούς φιλανθρώπους της καλής κοινωνίας – μια οικτρή, από κάθε άποψη, κατάσταση.

Κι η Πολιτεία απ’ τη μεριά της, που θα έπρεπε να θεσμοθετήσει το σεβασμό στο διαφορετικό, που οφείλει να παράσχει ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες σε όλους, ολιγωρεί. Ας αφήσουμε την οικονομική στήριξη των οικογενειών με ΑΜΕΑ, κι ας δούμε κάτι απλό, που είναι το μέτρο της δημόσιας ευαισθησίας προς τους αναπήρους: τα πεζοδρόμια της Αθήνας, εφόσον υπάρχουν δηλαδή, είναι συνήθως δύσβατα κι απρόσιτα, απαγορευμένα για έναν ανάπηρο, εκτός κι αν αυτός βγάλει φτερά για να πετάξει πάνω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τις χαίνουσες λακκούβες.

Η κοινωνία αποδέχεται τους αναπήρους; Ο χορτάτος δεν νιώθει τον πεινασμένο, ο στεγνός δεν καταλαβαίνει τον βρεμμένο. Εάν δεν έχεις στο οικογενειακό ή φιλικό σου περιβάλλον έναν ανάπηρο, δύσκολο να καταλάβεις. Μακριά από το σπίτι σου, κι όπου θέλει ας πάει – έτσι σκέφτονται πολλοί, αποφεύγοντας τους αναπήρους, κάνοντας πως δεν τους βλέπουν. Ζούμε στον 21ο  αιώνα, αλλά κάποιοι γονείς σπεύδουν να απομακρύνουν το «κανονικό» παιδάκι τους, όταν το δουν, στην παιδική χαρά, ή στο σούπερ μάρκετ, να πλησιάζει ένα παιδί με νοητική υστέρηση. Τί φοβούνται;  Μην κολλήσει;

Σίγουρα η αναπηρία δεν είναι επιλογή – κανείς δεν θέλει να είναι ανάπηρος, κανείς δεν θέλει το παιδί του να έχει σπαστικότητα ή αυτισμό. Όμως συμβαίνει – και μπορεί να συμβεί στον καθένα και την καθεμία μας, ανά πάσα στιγμή. Κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την Τύχη, ή με τον Θεό, πως θα παραμείνει αρτιμελής, και θα γεννήσει γερά παιδιά.  Δυστυχώς, δεν είναι καθόλου δύσκολο να χάσουμε αυτή την περίφημη «κανονικότητά» μας – καθόλου. Δεν θα έπρεπε όμως να συμβεί αυτό για να καταλάβουμε τους γονείς των παιδιών της Γέφυρας Ζωής. Αλίμονο εάν πρέπει να μείνουμε ανάπηροι, για να αρχίσουμε να σεβόμαστε τα άτομα με αναπηρία.

«Η αναπηρία είναι η λυδία λίθος, όπου πάνω της δοκιμάζεται η γνησιότητα των πολυτίμων μετάλλων της ψυχής μας: του θάρρους μας, της κατανόησης, της υπομονής και της αφοσίωσής μας». Αυτό, στο περίπου, είπα στην εκδήλωση, φέρνοντας στο μυαλό μου την περιπέτεια ενός συνομήλικου φίλου μου, που στα τριάντα του, στην ακμή του, έμεινε αίφνης τετραπληγικός από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Και του πεθερού μου, που από δεινός οδοιπόρος, που περπατούσε 30 χιλιόμετρα στο βουνό, τα τελευταία χρόνια δυσκολεύεται να πάει από την κουζίνα στο σαλόνι.

Δεν ξέρω εάν η τριβή μαζί τους με έκανε καλύτερο άνθρωπο, σίγουρα όμως με έκανε διαφορετικό. Κατάλαβα, ας πούμε, πως εάν βοηθήσω αυτά τα Άτομα Με Αναπηρία να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, τότε έχω κερδίσει την δική μου.

*Ο Παύλος Μεθενίτης είναι δημοσιογράφος του Ραδιοφώνου 24/7

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα